คือพ่ออยากจะให้เรารีบหางานเร็วๆ ไม่ก็สอบราชการเพิ่อที่แกจะได้ยกบ้านให้และให้เราไปกู้เพิ่ม(หลักล้าน) ในขณะที่ตอนนี้เราเองยังว่างงาน และเป็นสาเหตุทำให้กลัวการทำงานด้วย เพราะหากได้งานปุ๊บ หนี้หลักล้านก็ตามมา ตอนนี้เราเลยใข้ชีวิตขายของเป็นแม่ค้าไปเรื่อย ๆ อยู่แบบพอกินพอใช้ไม่ฟุ่มเฟือยไม่ลำบาก แต่ก็ยังมีเงินไม่พอที่จะส่งเลี้ยงดูที่บ้าน
แกก็จะชอบกดดันเราสารพัดว่าให้ดูลูกของคนอื่นบ้าง เค้ามีงานทำดี ๆ บ้านช่องอะไรก็อยู่สบายขึ้น รถก็มีใช้
อันนี้คือพ่อเรามีทุกอย่างนะคะ บ้านรถ ส่วนที่ดินก็ขายไปหมดแล้ว แต่ปัญหาคือ แกชอบเอาตังเป็รก้อนใหญ่ไปปล่อยกู้แบบดอกแพง ๆ แต่สมัยนี้ลูกหนี้เริ่มรู้ทัน เพราะพอดอกแพงเค้าก็จ่ายคืนแค่ต้น หลังจากนั้นก็เงียบหาย เพราะสัญญาอะไรก็ไม่มีเป็นลายลักษณ์อักษร
แล่วยิ่งตอนนี้พ่อเป็นท้าวแชร์ด้วยค่ะ ต้องส่งแชร์เดือนนึงหลักแสน บางเดือนแกเอาค่าแชร์ไปปล่อยดอก ทำให้เดือนนั้นส่งแชร์ไม่ทัน ก็จะคอยมากดดันเรา ทำไมไม่ทำงานดีๆแบบเพื่อนเค้าบ้าง อยากรู้...ว่าอันนี้คือความผิดเราจริงๆเหรอคะ
ลืมบอกอีกอย่างนึง คือ..ตอนมัธยมเราเคยขโมยตังพ่อด้วย เพราะตอนนั้นเรายังไม่รู้เรื่อวระบบงานของท่านสักเท่าไหร่เห็นท่านมีเงินเยอะเลยคิดส่าไม่เป็นไรมั้งแค่นี้ จนกลายเป็นตราบาปถึงทุกวันนี้ เพราะแกมักจะยกเรื่องนี้มาพูดเสมอเพื่อให้เราหางานแล้วกู้เงินให้ ประมาณว่านี่แหละคือวิธีชดใช้บาปและทดแทนบุญคุณในเวลาเดียวกัน
ตลอดเวลาความรู้สึกผิดที่เรามี ทำให้ช่วงที่ยังเรียนอยู่มนกรุงเทพ5ปี(เรียนราม) เราเลยรบกวนพ่อให้น้อยที่สุด ทำงานพาร์ททามหาเงินค่าเทอมเอง อาจจะมีรบกวนแกบ้างก็คือตอนที่ค่าเทอมกับค่าหอทันชนกัน แต่ไม่เยอะค่ะ ปีนึงประมาณ3-4ครั้งได้
หากเทียบกับน้องชาย พ่อเราเสียเงินกับน้องชายเบอะมากกก เพราะน้องเป็นเด็กเกเร แถมยังทีคดีติดตัวกส่าจะผ่านไปได้ก็เกือบ2ปี หลังจากจบม.6 น้องก็อยู่บ้านมาตลอด ต่างจากเราที่กลับบ้านน้อยมาก เพราะรู้ว่าี่ย้านมันมีงานไม่เยอะ แถมยังขับรถอะไรไม่เปน ถ้าอยู่บ้านคงไม่พ้นขอเงินพ่ออีกแน่ๆ เราเบยใช้ชีงิตอยู่ต่างจังหวัดมาตบอด อยู่คนเดียว โชคดีอยู่ใกล้ตลาดเบยเดินไปตั้งแผงเองได้ง่าย เหนื่อยหน่อยแต่มันสบายใจ
แต่ตอนนี้น้องไปทำงานอยู่กรุงเทพค่ะ ถือว่ามั่นคงในระดับนึง แต่แล้วจู่ๆ มันก็บอกกับพ่อว่า อย่าไปหวังกีบมัน ให้หวังกับเราซึ่งเป็นพี่คนโตดีกว่า(น้องเราเป็นผู้ชาย) ทั้งๆที่พ่อเสียเงินไปกับมันเยอะมากในข่วงที่เราอยู่มัผธยมจนถึงมหาลัย แบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ย ไปใข้ชีวิตสบายอยู่คนเดียว หม่หันมองคนข้างหลัง
เราเองไม่อยากเป็นแบบน้อง แต่เราก็ไม่อยากกู้ด้วยเหทิอนกัน ิดไว้เสมอถ้าได้งานดีๆหรือสอบได้ ก็จะตกลงกับท่านว่าจะส่งให้เดือนเท่าไหร่ยังไง แต่ถ้าจะให้กู้..คงไม่ไหว
ถ้าเป็นแต่ก่อนพ่อจะเอาบ้านไปตั้งกับธนาคารแล้วเอาเงินมา เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆจนบ้านไม่หใดซักทีจนตอนนี้แกอายุ60แล้ว คือหาเงินแบบเมืาอก่อนไม่ได้แล้วไง เลยอยากจะให้เราทำแทน
ต้องบอกก่อนเลยเราไม่คิดจัทิ้งพ่อ แต่ก่อนเคยคิดว่าอยากจะตั้งใจสอบราชการให้ได้และส่งให้ทางบ้านใช้ทุกเดือนโดยที่เราก็มีเงินเก็บพอทีาตะสามารถสร้างทัพย์สินได้ด้วย
แต่พอมารู้ว่าพ่อเฝ้ารอวันที่เราจะได้งานเพื่อยกบ้านให้ และให้เราไปกู้เพิ่มเพื่อที่ท่านจะได้เอาไปปล่อยดอก ชีวิตตอนนี้คือเขวมากเลย ไม่รู้จะไปทาง มันรู้สึกแบบไม่อยากทำงานที่ไหนเบย ไม่ได้เบือสังคมแต่เป็นเพราะไท่อยากเป็นหนี้ ทั้งชีวิตพ่อสั่งสอนเราเสมอว่าอย่าเป็นหนี้ใคร อย่ากู้ที่ไหน แต่ทำไมตอนนี้อยู่ๆถึงอยากมห้เราเป็นหนี้กู้ให้แกหลักล้าน
จะแก้ไขปัญหานี้ยังไงดีคะ...
พ่อจะให้กู้เงินเป็นล้าน ทั้งที่ตอนนี้ยังว่างงาน
แกก็จะชอบกดดันเราสารพัดว่าให้ดูลูกของคนอื่นบ้าง เค้ามีงานทำดี ๆ บ้านช่องอะไรก็อยู่สบายขึ้น รถก็มีใช้
อันนี้คือพ่อเรามีทุกอย่างนะคะ บ้านรถ ส่วนที่ดินก็ขายไปหมดแล้ว แต่ปัญหาคือ แกชอบเอาตังเป็รก้อนใหญ่ไปปล่อยกู้แบบดอกแพง ๆ แต่สมัยนี้ลูกหนี้เริ่มรู้ทัน เพราะพอดอกแพงเค้าก็จ่ายคืนแค่ต้น หลังจากนั้นก็เงียบหาย เพราะสัญญาอะไรก็ไม่มีเป็นลายลักษณ์อักษร
แล่วยิ่งตอนนี้พ่อเป็นท้าวแชร์ด้วยค่ะ ต้องส่งแชร์เดือนนึงหลักแสน บางเดือนแกเอาค่าแชร์ไปปล่อยดอก ทำให้เดือนนั้นส่งแชร์ไม่ทัน ก็จะคอยมากดดันเรา ทำไมไม่ทำงานดีๆแบบเพื่อนเค้าบ้าง อยากรู้...ว่าอันนี้คือความผิดเราจริงๆเหรอคะ
ลืมบอกอีกอย่างนึง คือ..ตอนมัธยมเราเคยขโมยตังพ่อด้วย เพราะตอนนั้นเรายังไม่รู้เรื่อวระบบงานของท่านสักเท่าไหร่เห็นท่านมีเงินเยอะเลยคิดส่าไม่เป็นไรมั้งแค่นี้ จนกลายเป็นตราบาปถึงทุกวันนี้ เพราะแกมักจะยกเรื่องนี้มาพูดเสมอเพื่อให้เราหางานแล้วกู้เงินให้ ประมาณว่านี่แหละคือวิธีชดใช้บาปและทดแทนบุญคุณในเวลาเดียวกัน
ตลอดเวลาความรู้สึกผิดที่เรามี ทำให้ช่วงที่ยังเรียนอยู่มนกรุงเทพ5ปี(เรียนราม) เราเลยรบกวนพ่อให้น้อยที่สุด ทำงานพาร์ททามหาเงินค่าเทอมเอง อาจจะมีรบกวนแกบ้างก็คือตอนที่ค่าเทอมกับค่าหอทันชนกัน แต่ไม่เยอะค่ะ ปีนึงประมาณ3-4ครั้งได้
หากเทียบกับน้องชาย พ่อเราเสียเงินกับน้องชายเบอะมากกก เพราะน้องเป็นเด็กเกเร แถมยังทีคดีติดตัวกส่าจะผ่านไปได้ก็เกือบ2ปี หลังจากจบม.6 น้องก็อยู่บ้านมาตลอด ต่างจากเราที่กลับบ้านน้อยมาก เพราะรู้ว่าี่ย้านมันมีงานไม่เยอะ แถมยังขับรถอะไรไม่เปน ถ้าอยู่บ้านคงไม่พ้นขอเงินพ่ออีกแน่ๆ เราเบยใช้ชีงิตอยู่ต่างจังหวัดมาตบอด อยู่คนเดียว โชคดีอยู่ใกล้ตลาดเบยเดินไปตั้งแผงเองได้ง่าย เหนื่อยหน่อยแต่มันสบายใจ
แต่ตอนนี้น้องไปทำงานอยู่กรุงเทพค่ะ ถือว่ามั่นคงในระดับนึง แต่แล้วจู่ๆ มันก็บอกกับพ่อว่า อย่าไปหวังกีบมัน ให้หวังกับเราซึ่งเป็นพี่คนโตดีกว่า(น้องเราเป็นผู้ชาย) ทั้งๆที่พ่อเสียเงินไปกับมันเยอะมากในข่วงที่เราอยู่มัผธยมจนถึงมหาลัย แบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ย ไปใข้ชีวิตสบายอยู่คนเดียว หม่หันมองคนข้างหลัง
เราเองไม่อยากเป็นแบบน้อง แต่เราก็ไม่อยากกู้ด้วยเหทิอนกัน ิดไว้เสมอถ้าได้งานดีๆหรือสอบได้ ก็จะตกลงกับท่านว่าจะส่งให้เดือนเท่าไหร่ยังไง แต่ถ้าจะให้กู้..คงไม่ไหว
ถ้าเป็นแต่ก่อนพ่อจะเอาบ้านไปตั้งกับธนาคารแล้วเอาเงินมา เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆจนบ้านไม่หใดซักทีจนตอนนี้แกอายุ60แล้ว คือหาเงินแบบเมืาอก่อนไม่ได้แล้วไง เลยอยากจะให้เราทำแทน
ต้องบอกก่อนเลยเราไม่คิดจัทิ้งพ่อ แต่ก่อนเคยคิดว่าอยากจะตั้งใจสอบราชการให้ได้และส่งให้ทางบ้านใช้ทุกเดือนโดยที่เราก็มีเงินเก็บพอทีาตะสามารถสร้างทัพย์สินได้ด้วย
แต่พอมารู้ว่าพ่อเฝ้ารอวันที่เราจะได้งานเพื่อยกบ้านให้ และให้เราไปกู้เพิ่มเพื่อที่ท่านจะได้เอาไปปล่อยดอก ชีวิตตอนนี้คือเขวมากเลย ไม่รู้จะไปทาง มันรู้สึกแบบไม่อยากทำงานที่ไหนเบย ไม่ได้เบือสังคมแต่เป็นเพราะไท่อยากเป็นหนี้ ทั้งชีวิตพ่อสั่งสอนเราเสมอว่าอย่าเป็นหนี้ใคร อย่ากู้ที่ไหน แต่ทำไมตอนนี้อยู่ๆถึงอยากมห้เราเป็นหนี้กู้ให้แกหลักล้าน
จะแก้ไขปัญหานี้ยังไงดีคะ...