เราเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อนเมื่อประมาน1ปีที่แล้วจนถึงขั้นคิดอยากฆ่าตัวตาย ตอนนี้เรากำลังกลับไปรู้สึกแบบเดิมอีกแล้วเพราะคำพูดของแม่เรา สาเหตุมาจากการที่เราไม่สามารถเป็นไปตามที่เค้าหวังไว้ คนรอบข้างและญาติเรานินทาเราสารพัด ตอนเรามีปัญหาไม่มีใครแม้แต่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเราแม้กระทั่งพ่อแม่ตัวเอง พอเราตัดสินใจแก้ไข้ปัญหาด้วยตัวเองทุกคนกับเหยียบย่ำเราให้จมดิน ไม่คำปลอบใจไม่มีกำลังใจ แม่มักจะพูดกับเราว่าเพราะเราทำให้พ่อเป็นแบบนี้ทำให้แม่เป็นแบบนี้ รู้มั้ยคนนู้นเค้าบอกว่าเราใจแตกต้องให้แม่สอนกินยาคุม รู้มั้ยคนนี้เค้าบอกว่าเราไม่มีปัญญาเรียนหนังสือหรอกจะทำอะไรได้ รู้มั้ยพ่อเค้าเชื่อในตัวเธอนะแต่เพราะเค้าเชื่อใจเธอไงเค้าถึงเป็นแบบนี้ทุกวันนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะเธอเลือกเอง ทุกวันหลังจากแม่เลิกงานแม่จะกลับมาพูดกับเราแบบนี้ทุกวัน  แล้วจะจบประโยคที่ว่าแต่ไม่เป็นไรหรอก เราบอกกับตัวเองไม่เป็นไรบอกกับแม่ไม่เป็นไรเราเชื่อว่าเราไม่เป็นไร แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย เราไม่รู้ว่าวันนี้แม่ไปเจออะไรมาแต่แม่กลับบ้านมาโมโหเราด่าเราแรงกว่าทุกวัน แม่ดูถูกความฝันเราแม่ดูถูกเราดูถูกความสามารถดูถูกทุกอย่างที่เป็นเรา "แม่บอกว่าพูดมากไปเดี๋ยวก็อยากฆ่าตัวตายอีก" แม่พูดซ้ำไปซ้ำมา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราพยายามเข้มแข็งมาตลอดและไม่เคยร้องไห้มานานแล้วใครด่าเราสารพัดเรายิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นไร แต่วันนี้เรารู้สึกเราเสียใจมากมากกว่าทุกครั้งที่ผ่าน เราโมโหเราหลุดพูดคำหยาบ เรารู้สึกว่าเราจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราต้องกัดฟันไว้เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองสติแตก เราร้องไห้ไม่หยุด เราหยุดความเสียใจของตัวเองไม่ได้ถ้าเมื่อไหร่ที่หัวเราว่างเมื่อไหร่ที่เราไม่มีอะไรคิดในหัว เราจะวกกลับมาคิดเรื่องนี้เราไม่รู้จะหยุดความเสียใจนี้ยังไงหรือเราต้องทำอะไร สุดท้ายแล้วความคิดเรามาจบตรงที่ว่าทำไมเราต้องมีชีวิตอยู่ทำไมเรายังไม่ตายเราอยากตาย เราอยากตายจริงๆมันทรมานเราไม่รู้จะทำยังไงช่วยเราด้วย