ในห้องเราเป็นคนที่แบบเงียบๆไม่ค่อยเฮฮาเท่าไหร่ หน้าตาจะนิ่งๆเอ๋อๆ😂 เป็นพวกไม่กล้าแสดงออกด้วย เคยคิดว่าขึ้น ม.3 จะต้องทำตัวเฮฮาร่าเริงบ้าๆต๊องๆให้ได้ แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
อยากสนิทกับทุกคนในห้องนะอยากคุยกับเพื่อนให้มากกว่านี้ แต่เวลาเราพูดไรไป ไม่มีใครใส่ใจหรือสนใจเราเลยสักคน เพื่อนที่สนิทด้วยบางทียังเมินเลย ทำเหมือนเราเป็นตัวสำรองอ่ะ พอคนที่ตัวเองสนิทด้วยไม่อยู่ก็มาเล่นมาคุยกับเราทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เมินเราไม่สนใจความรู้สึกเราเลยด้วยซ้ำ เวลาอยู่ในห้องเราก็พยายามทำตัวเฟรนลี่นะ คนในห้องมาขออะไรก็ช่วยหมด เราช่วยเพราะเราอยากสนิทอยากเป็นเพื่อนกับทุกคน ผลที่ได้กลับมาคือ...เราพูดไรไม่เคยฟังไม่เคยสนใจเลย ความรู้สึกเราไม่เคยแคร์เลยสักนิด มีอยู่ครั้งนึงช่วงซ้อมกีฬาสี คนในห้องเราได้เป็นพาเหรดส่วนเราลงกีฬา ตอนที่รุ่นพี่เขานัดซ้อมพาเหรด มีแค่เรากับเพื่อนสนิทเราอีก 2 คนไปซ้อม พอไปถึงที่ๆพี่เขานัดซ้อม พี่เขาก็ให้เราโทรบอกเพื่อนว่าให้เรียกคนในห้องลงซ้อมด้วย เราก็โทรไปนะ แต่เพื่อนในห้องขอให้เราช่วยโกหกว่ากลับบ้านกันไปแล้ว....ตอนนั้นเรายังเป็นคนที่พยายามสนิทกับคนอื่นให้ได้อยู่ไงเราเลยยอมโกหก
วันนั้นคือโดนพี่ที่คุมบ่นใส่ เราก็แบบแค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก สัปดาห์ถัดมา เพื่อนในห้องเราก็ยังไม่ไปซ้อมพาเหรด พี่ที่คุมก็บ่นอีกเหมือนเดิม แล้วพี่เขาก็บอกเราว่า ให้เราไปบอกเพื่อนว่าไม่ต้องลงพาเหรดแล้วให้เป็นสวัสดิการแทนให้เพื่อนในห้องจับกลุ่ม 5 คน แล้วให้เราส่งรายชื่อไปให้พี่เขาว่าใครมีหน้าที่อะไรบ้าง เราก็บอกลงไลน์กลุ่มห้อง ห้องเรามี 32 คน ผ่านมา 10 กว่านาทีอ่านข้อความ 28 คน ไม่มีใครตอบ....เราเลยให้เพื่อนในห้องอีกคนถามซ้ำเหมือนกับเราเท่านั้นแหละ ไม่ถึง 3 นาที ตอบกันเกือบหมดห้องอ่ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้มาประมาณ 10 กว่ารอบแล้ว....คือวันนั้นทนไม่ไหวเลยระบายลงเรื่องราวในเฟสบุ๊ค เพื่อนสนิทอ่านนะแต่ไม่ทักมาถาม มีแต่พวกรุ่นน้องรุ่นพี่กับเพื่อนสนิทต่างรร.ที่ถามเราเป็นห่วงเรา วันนั้นคือหัวใจที่แบกรับความรู้สึกผิดหวังพวกนี้อ่ะพังไม่เหลือซาก วันถัดมาเราก็ยังทำตัวปกติแบบที่เป็น แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม... อึดอัด เครียด หงุดหงิด เหงา เศร้า ความรู้สึกแย่ๆโผล่เข้ามาเต็มแบบไม่มีช่องว่าง เพื่อนจากที่เมื่อก่อนมีเรียกมีสนใจใส่ใจกันบ้างตอนนี้ไม่มีเลย...จะสนใจก็ต่อเมื่อเรามีประโยชน์ เครียดมาก จนช่วงนี้เริ่มมีอาการแปลกๆ ความรู้สึกแปรปรวน จากยิ้มๆจู่ๆเครียด อยากร้องไห้ จากมีความสุขกลายเป็นเศร้า เราเลยลองทำแบบทดสอบ ผลออกมาคือ เรามีอาการโรคซึมเศร้าระดับน้อย....ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยสักนิด แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะสภาพสังคมตอนอยู่ในห้องเรียนรึเปล่า?? ทำไมหรอ?เราทำอะไรผิด?ไม่ดีตรงไหนทำไมไม่บอก?? สมองมีแต่คำถามพวกนี้วนซ้ำๆ ในใจหวังตลอดว่า ขอเหอะ...สักคนนึงที่คอยเป็นที่พึ่งให้เราได้อ่ะเพื่อนสักคนที่อยู่รร.เดียวกันแล้วพร้อมรับฟังเราปรึกษาได้ตลอด ไม่เบื่อหรือรำคาญเรา คอยให้กำลังใจเรา เทคแคร์ใส่ใจความรู้สึกเรา...ถ้ามีแบบนี้สักคนก็ดีเหมือนกัน...
ควรทำตัวยังไงกับคนในห้องดี...
ขอบคุณและขอโทษทุกคนที่เข้ามาอ่านทำให้เสียเวลานะคะ😂 มันอึดอัดมากจริงๆเลยขอระบายสักหน่อย(ไม่หน่อยล่ะ...) เราเรียนอยู่ม.3 ค่ะ ตอนนี้เริ่มเข้ากลางเทอม2 แล้ว แต่ดันมาเจอความรู้สึกแบบนี้แย่สุดๆอ่ะ😂 ใครมีประสบการณ์(เขียนแบบนี้รึเปล่าหนอ...)แบบเดียวกันหรืออยากระบายก็เม้นได้เลยค่ะ
รู้สึกอึดอัดกดดันเวลาอยู่ในห้องเรียน (ใครเป็นแบบเดียวกันมาแชร์ๆกันได้นะคะ)
อยากสนิทกับทุกคนในห้องนะอยากคุยกับเพื่อนให้มากกว่านี้ แต่เวลาเราพูดไรไป ไม่มีใครใส่ใจหรือสนใจเราเลยสักคน เพื่อนที่สนิทด้วยบางทียังเมินเลย ทำเหมือนเราเป็นตัวสำรองอ่ะ พอคนที่ตัวเองสนิทด้วยไม่อยู่ก็มาเล่นมาคุยกับเราทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เมินเราไม่สนใจความรู้สึกเราเลยด้วยซ้ำ เวลาอยู่ในห้องเราก็พยายามทำตัวเฟรนลี่นะ คนในห้องมาขออะไรก็ช่วยหมด เราช่วยเพราะเราอยากสนิทอยากเป็นเพื่อนกับทุกคน ผลที่ได้กลับมาคือ...เราพูดไรไม่เคยฟังไม่เคยสนใจเลย ความรู้สึกเราไม่เคยแคร์เลยสักนิด มีอยู่ครั้งนึงช่วงซ้อมกีฬาสี คนในห้องเราได้เป็นพาเหรดส่วนเราลงกีฬา ตอนที่รุ่นพี่เขานัดซ้อมพาเหรด มีแค่เรากับเพื่อนสนิทเราอีก 2 คนไปซ้อม พอไปถึงที่ๆพี่เขานัดซ้อม พี่เขาก็ให้เราโทรบอกเพื่อนว่าให้เรียกคนในห้องลงซ้อมด้วย เราก็โทรไปนะ แต่เพื่อนในห้องขอให้เราช่วยโกหกว่ากลับบ้านกันไปแล้ว....ตอนนั้นเรายังเป็นคนที่พยายามสนิทกับคนอื่นให้ได้อยู่ไงเราเลยยอมโกหก
วันนั้นคือโดนพี่ที่คุมบ่นใส่ เราก็แบบแค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก สัปดาห์ถัดมา เพื่อนในห้องเราก็ยังไม่ไปซ้อมพาเหรด พี่ที่คุมก็บ่นอีกเหมือนเดิม แล้วพี่เขาก็บอกเราว่า ให้เราไปบอกเพื่อนว่าไม่ต้องลงพาเหรดแล้วให้เป็นสวัสดิการแทนให้เพื่อนในห้องจับกลุ่ม 5 คน แล้วให้เราส่งรายชื่อไปให้พี่เขาว่าใครมีหน้าที่อะไรบ้าง เราก็บอกลงไลน์กลุ่มห้อง ห้องเรามี 32 คน ผ่านมา 10 กว่านาทีอ่านข้อความ 28 คน ไม่มีใครตอบ....เราเลยให้เพื่อนในห้องอีกคนถามซ้ำเหมือนกับเราเท่านั้นแหละ ไม่ถึง 3 นาที ตอบกันเกือบหมดห้องอ่ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้มาประมาณ 10 กว่ารอบแล้ว....คือวันนั้นทนไม่ไหวเลยระบายลงเรื่องราวในเฟสบุ๊ค เพื่อนสนิทอ่านนะแต่ไม่ทักมาถาม มีแต่พวกรุ่นน้องรุ่นพี่กับเพื่อนสนิทต่างรร.ที่ถามเราเป็นห่วงเรา วันนั้นคือหัวใจที่แบกรับความรู้สึกผิดหวังพวกนี้อ่ะพังไม่เหลือซาก วันถัดมาเราก็ยังทำตัวปกติแบบที่เป็น แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม... อึดอัด เครียด หงุดหงิด เหงา เศร้า ความรู้สึกแย่ๆโผล่เข้ามาเต็มแบบไม่มีช่องว่าง เพื่อนจากที่เมื่อก่อนมีเรียกมีสนใจใส่ใจกันบ้างตอนนี้ไม่มีเลย...จะสนใจก็ต่อเมื่อเรามีประโยชน์ เครียดมาก จนช่วงนี้เริ่มมีอาการแปลกๆ ความรู้สึกแปรปรวน จากยิ้มๆจู่ๆเครียด อยากร้องไห้ จากมีความสุขกลายเป็นเศร้า เราเลยลองทำแบบทดสอบ ผลออกมาคือ เรามีอาการโรคซึมเศร้าระดับน้อย....ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยสักนิด แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะสภาพสังคมตอนอยู่ในห้องเรียนรึเปล่า?? ทำไมหรอ?เราทำอะไรผิด?ไม่ดีตรงไหนทำไมไม่บอก?? สมองมีแต่คำถามพวกนี้วนซ้ำๆ ในใจหวังตลอดว่า ขอเหอะ...สักคนนึงที่คอยเป็นที่พึ่งให้เราได้อ่ะเพื่อนสักคนที่อยู่รร.เดียวกันแล้วพร้อมรับฟังเราปรึกษาได้ตลอด ไม่เบื่อหรือรำคาญเรา คอยให้กำลังใจเรา เทคแคร์ใส่ใจความรู้สึกเรา...ถ้ามีแบบนี้สักคนก็ดีเหมือนกัน...
ควรทำตัวยังไงกับคนในห้องดี...
ขอบคุณและขอโทษทุกคนที่เข้ามาอ่านทำให้เสียเวลานะคะ😂 มันอึดอัดมากจริงๆเลยขอระบายสักหน่อย(ไม่หน่อยล่ะ...) เราเรียนอยู่ม.3 ค่ะ ตอนนี้เริ่มเข้ากลางเทอม2 แล้ว แต่ดันมาเจอความรู้สึกแบบนี้แย่สุดๆอ่ะ😂 ใครมีประสบการณ์(เขียนแบบนี้รึเปล่าหนอ...)แบบเดียวกันหรืออยากระบายก็เม้นได้เลยค่ะ