เรื่องมีอยู่ว่าเราเคยรักกับผช.คนนึงเรารักเค้ามากเเต่...ยอมรับเลยว่าวันนั้นไม่รู้หัวใจตัวเองเเค่อยากเอาชนะอยากทำให้คนอื่นรู้ว่าเราทำให้เค้าชอบเราได้และมันก็เปนจริงเรา2คนคบกันเเต่มันก็มีบางอย่างทำให้เค้าเปลี่ยนไปวันนั้นเรา2คนทะเลาะกันหนักมากหนักที่ว่าเราบอกให้เค้าเลิกกับเราไปเลยที่พูดตอนนั้นความโมโหล้วนๆทำให้เราต้องเลิกกันตอนนั้นเราโกรธเราเเค้นมากเราทำทุกทางที่ให้เค้ากลับมาง้อเราด้วยเพราะเค้าเปนผช.คนเเรกที่กล้าเดินไปข้างหน้าโดยไม่กับมาง้อเราเสียใจเสียใจหนักมากจนผ่านมา3ปีละคะไปส่องเฟสเค้าไปเจอเค้ามีความสุขกับคนใหม่มันเหมือนอะไรจุกอยุที่อกรับไม่ได้ถ้าให้พูดจากใจแช่งทุกวันค่ะให้เลิกกันๆสุดท้ายเค้าก็ระหองระแหงกับแฟนแต่ทำไมเราไม่ดีใจก็ไม่รู้น่ะอยากได้เค้ากลับมาเเต่กลับไม่มีดีใจที่เค้าทะเลาะกันเราคิดถึงวันเก่าของเค้าไม่โทษใครโทษตัวเราที่หยิ่งที่ประมาทกับความรักของรักจนเราเป็นคนทำมันพังพังกับมือเราไม่ขอให้เค้าไปก็คงไม่ได้เราผิดเองค่ะเราหยิ่งใส่ ทำไม่สนใจความรุ้สึกยอมรับคุยหลายคน เเต่ตอนนี้...เราเพิ่งมารุ้ว่าเราขาดเค้าไม่ได้ค่อยส่งดูเค้าตลอดที่วัน น้ำอยากให้ตั้มรู้น่ะน้ำรักตั้มขอโทดกับทุกสิ่งวันนั้นถ้าเราไม่วู่วามเราคงได้กลับมารักกันอย่างทุกวันนี้ไม่ขอให้ไปก็คงไม่ได้ ...ไม่บอกเธอ....เราจำได้เพลงนี้เทอให้เราฟังขอโทดจากใจขอโทดที่ใจไม่เเข็งพออย่างปากที่จะไปง้อ