สวัสดีครับ ผมก็คนทั่วๆไป วัยนักศึกษา อายุ 23ปี แต่ก่อนผมเคยมีแฟนที่คบกันมา 7 ปี ตั้งแต่อายุ 15 ปี แต่เลิกกันปีก่อนในคืนวันเกิดของผมเอง เนื่องจากเธอเคยจับได้ว่าผมแอบคุยกับผู้หญิงอื่น เธอเลยลองคุยกับคนอื่นบ้าง ซึ่งผมจับได้ในคืนวันเกิดผม แล้วผมจึงบอกเลิกเธอ เธอตามง้อผมตลอด ผมบล็อคทุกอย่าง เลิกได้เดือนกว่าๆ ผมจึงมีคนใหม่ เพื่อให้ลืมแฟนคนเก่า แต่ถึงแม้ผมมีคนใหม่ยังไง ก็ไม่เคยลืมเธอได้เลยสักที ยังคงคิดถึง เป็นห่วง และรู้สึกเหมือนชีวิตไร้จุดหมาย ไม่มีความสุข แม้มีแทบทุกอย่าง เวลาทะเลาะกับคนใหม่หนักๆ ผมมักย้อนไปถึงคำพูดของเธอเสมอ ที่มักบอกว่า “ไม่มีใครทนตัว ได้เท่าเค้าอีกแล้ว ถ้าเลิกกันไป ไม่มีใครทนนิสัยตัวได้แน่ๆ” นั่นมันก็จริง นิสัยผมติดเพื่อน ไม่ค่อยอยู่บ้าน ขี้หึง งี่เง่า ปากหมา ทุกวันนี้ผมรู้ซึ้งดีเลย ถึงคำพูดเธอ ไม่มีใครทนผมได้เท่าเธออีกแล้ว แต่ผมก็ทำพลาดไปแล้ว ที่ทิ้งคนดีๆ คนที่รักผมจริงๆ รักผมโดยไม่หวังสิ่งใด คอยดูแล เอาใจใส่มาตลอด ผมทิ้งเธอเพียงเพราะเธอแชทกับชายอื่น โดยไม่คิดตอนผมนอกกาย นอกใจเธอ มา 3-4 ครั้ง ในรอบ 7 ปี เธอกับอภัยให้ผมมาตลอด แต่ผมก็ไม่ปรับตัว แม้กระทั่งเธอทักมาง้อ 6-7 เดือน ผมก็ยังคงคิดไม่ได้ จนทุกวันนี้ เธอได้มีแฟนใหม่ไปแล้ว แต่ผมก็ดีใจ ที่แฟนใหม่เธอ มีอนาคตให้เธอมากกว่าที่ผมจะให้ได้ ผมก็ทำได้แค่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ เพราะทุกอย่างของสองเรา ที่เกิดขึ้นตอนนี้ เป็นเพราะผมคนเดียว ตั้งแต่เลิกกับเธอมา ชีวิตไม่ค่อยมีความสุขเลย ถ้าหากเธอมาเห็นกระทู้นี่ ละรู้ว่าเป็นผม อยากให้รู้ว่า ผมขอโทษ และคิดถึงเสมอนะ ถ้าเราเป็นคู่กันจริงๆ ขอให้เราได้กลับมารักกันนะ
_