คือเราทำงานที่บริษัทคนละที่กับคุณแม่ งานเราเลิกประมาณ 6โมงเย็น จนถึง1ทุ่ม คุณแม่เราก็เช่นกันค่ะ แต่คุณท่านจะชอบกลับมาบ้านแล้วออกไปเที่ยวนอกบ้านต่อกับเพื่อนๆของแกทุกๆวัน ฉะนั้นท่านเลยจะกลับดึกหน่อยประมาณ 4ทุ่มจนถึงตีหนึ่ง บอกไว้ก่อนว่าบ้านเราเป็นอพาร์ทเมนต์ ช่วงระหว่างหลังเลิกงานเราอยู่คนเดียวตลอด หาข้าวทานเอง ทำนู้นนี่เอง ทั้งหมด แล้วเราก็อดนอนเพื่อรอคุณแม่กลับบ้านทุกวัน บางวันต้องอดนอนจนถึงตี2 เพื่อเปิดประตูให้คุณแม่เข้าบ้าน ถ้าถามว่าทำไมไม่นอนไปก่อนแล้วค่อยตื่นมาเปิด คือที่อพาร์ทเมนต์มันน่ากลัวค่ะ มันปีนข้ามห้องหรือขึ้นมาได้ เราไม่กล้าหลับถ้ายังนอนอยู่คนเดียวหน่ะค่ะ เราก็ทำแบบนั้นอดหลับ อดนอนเพื่อรอแม่ตลอดๆทุกวัน แต่พอมันก็เริ่มไม่ไหว เพราะเราต้องตื่นเช้าทุกๆวันด้วยแหละมั้งคะ วันหนึ่งเราก็รอแม่ปกติ ระหว่างรอก้ดูวันพีชไปด้วย เราก็เริ่มๆง่วงงง แล้วเราก็เผลหลับไป....พอตื่นเช้าขึ้นมา สะลืมสะลืออออ แอบมองดูที่นอนคุณแม่พบว่าเจอคุณแม่นอนอยู่ ????? เรางงมาก แบบแม่เข้าบ้านทางไหน นี้คิดว่าแม่แอบปีนเข้ามาทางระเบียง ก้เลยถามแม่ว่า "เมื่อคืนแม่เข้าห้องยังไง" แม่ก็บอกว่า "เรานี้แหละเป็นคนเปิดประตูให้" ตอนนั้นได้ยินแบบนั้นเราขนลุกเลยค่ะ แบบว่าเราจำไม่ได้เลยว่าเราไปเปิดประตูให้แม่ตอนไหน มันจำไม่ได้เลยจริงๆนะ แล้วเราก็ถามแม่ต่อว่า
เรา : "แล้วเค้าเปิดประตูให้แล้ว เค้าทำไงต่อ"
แม่ก็บอกว่า : "เปิดเสร็จก็เดินไปนอนตรงที่นอนเลย "
เรา : "แล้วเค้าได้บ่นอะไรแม่ไหมตอนที่มาเปิดอ่ะ" (ปกติเราชอบบ่นท่านหน่ะค่ะว่าแบบ มาช้าจังงงงง อะไรประมาณนี้)
แม่ : "ไม่ ไม่เห็นพูดอะไร มาเปิดประตูแล้วก็เดินไปนอนเลย"
ตอนแรกเราคิดว่ามันเป็นเพราะเราเหนื่อยเลยจำไม่ได้ แต่ในวันที่เราไม่เหนื่อยเราก็จำไม่ได้ว่าเราเปิดให้แม่นะ แล้วเมื่อคืนก็เป็นวันที่3แล้วค่ะที่เราจำไม่ได้วาเปิดปรพะตู เราไม่ได้ฝัน ไม่ได้อะไรเลย แล้วเราจำไม่ได้เลยว่าทำอะไรไป แบบนี้เรียกละเมอไหมคะ หรือมันเป็นอาการทางจิต??? เราเองก็เป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่ยังไม่ได้รับการรักษาหรือบำบัด เพราะคิดว่ามันยังไม่ร้ายแรงขนาดนั้น55555  แล้วมีทางแก้ไหม กลัวว่าถ้าเป็นคนมาเคาะประตูแล้วตัวเองไปเปิดให้โดยที่ไม่รู้ตัวมันจะอันตราย ไม่รู้ว่าควรแท็กห้องไหน ขอโทษล่วงหน้าละกันนะคะ แล้วก็ขอบคุณล่วงหน้าคะ