ลูกชายอายุ 7 ขวบ เพิ่งเข้า ป.1 ที่โรงเรียนแห่งใหม่ที่ไม่ใช่โรงเรียนที่เค้าเรียนอนุบาลมาค่ะ
ลูกชายเป็นเด็กขี้อาย จะพูดน้อยเวลาอยู่ที่โรงเรียน  เพื่อนก็ไม่ค่อยมี
เวลาถามว่าวันนี้เล่นกับเพื่อนมั้ยคับ เล่นอะไรบ้าง เค้าก็จะเงียบ
แต่มีเหตุการณนึงที่ทำให้เรารู้สึกสงสารลูกมาเลยค่ะ
มีวันนึงเราไปรอรับลูก เห็นเพื่อนๆลูกเค้าเล่นกัน ลูกชายเราเดินเข้าไปขอเล่นด้วยแบบท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมมาก
พูดว่าเราขอเล่นด้วยคนได้มั้ย เพื่อนหนึ่งในนั้นหันมาส่ายหน้าแบบไม่ให้เล่นด้วย
ลูกเราเดินคอตกมาหาเรา ด้วยความเป็นแม่เห็นแล้วน้ำตามันจะไหลค่ะ สงสารลูก
อีกเหตุการณที่เห็นกับตาคือ ลูกเราเจอเพื่อนร่วมห้องเค้า เค้าดีใจรีบวิ่งไปหาแล้วยืนรอที่จะเล่นกับเค้า
แต่เพื่อนเค้าหันมาเจอลูกเราแต่เดินหนีค่ะ ลูกเราเลยยืนเก้อเลย เห็นแล้วก็สงสาร

ขอเล่าอุปนิสัยของลูกเราให้ฟังคร่าวๆนะคะ ลูกเราเป็นเด็กค่อนข้างเรียบร้อย ไม่ค่อยซน พูดน้อยกัยคนที่ไม่รู้จัก แต่อยู่บ้านจะคุยเก่งค่ะ
ตอนเรียนชั้นอนุบาล อยู่อีกโรงเรียนนึง พอขึ้น ป.1 ก็ย้ายมาโรงเรียนใกล้บ้าน เรียนมาเข้าเทอมที่ 2 แล้วแต่ก็ยังไม่ค่อยมีเพื่อยเลยค่ะ
เคยถามคุณครูประจำชั้นเค้าว่าเวลาอยู่โรงเรียนเค้าเล่นกับเพื่อนมั้ย คุณครูบอกเค้าก็เล่นกับเพื่อนๆนะคะ แต่ที่เราเห็นกับตามันไม่ใช่อ่ะค่ะ

อยากถามว่า เราคิดมากไปเองรึเปล่าคะ หรือควรปล่อยลูกให้ปรับตัวเข้ากับเพื่อนเองดีคะ ช่วยเราทีนะคะ คนเป็นแม่เห็นแล้วอดสงสารลูกไม่ได้ค่ะ