“พี่นีย์ลอง Restart คอมพ์หรือยังครับ บางทีมันอาจจะหายแฮงก์ ตอนนี้เครื่องมันอาจจะแฮงก์เพราะพี่นีย์ทำงานเยอะ หลายอย่าง หลายหน้าจอน่ะครับ”
น้องเต้ IT คนเดิมเอาอีกแล้วค่ะ ทำเป็นมาบอกให้นีย์ Restart อยากจะตอบกลับไปว่า
“คอมพ์ของพี่ พี่ไม่เคยปิด ตามคอนเซ็ปต์ว่า เป็นคอมพ์ของนีย์ ต้องอดทน”
จะ Restart ทำไมคะ เพราะเครื่องมันเปิดตลอดอยู่แล้ว เวลานีย์กลับบ้านนีย์ปิดแค่หน้าจอค่ะ ไม่เคยปิดแบบ Shut Down เพราะนีย์อยากให้คอมพ์พัง จะได้มีโอกาสขอมี Laptop อย่างคนอื่นเขาบ้าง นังคอมพ์ตั้งโต๊ะที่นีย์ตั้งชื่อให้นางว่า ‘ป้าเบิ้ม’ (นางใหญ่เบิ้มเหมือนตู้กับข้าวที่มีคีย์บอร์ดห้อยแถมมาน่ะค่ะ ตอนแรกที่นีย์เห็นนาง นีย์ยังแอบนึกว่าคีย์บอร์ดที่ติดมากับนางจะมีแป้นพิมพ์ที่มีภาษาเป็นลายสือไทย คู่กับภาษาละติน เก่าซะไม่มี)
ทว่านางก็ช่างทนทานนานปีเหลือเกิน นี่ขนาดแกล้งทำกาแฟสตาร์บัคส์หรูๆ หกใส่ CPU เอาแปรงปัดแก้มแหย่ใบพัดทุกวัน นางยังไม่พังเลยค่ะ ทนทานจนน่าลองโยนลงจากดาดฟ้าออฟฟิศ ดูซิว่านางจะยอมพังทลายให้นีย์ได้มีโอกาสได้ใช้ Laptop แบบ Manager กับคนอื่นเขาบ้างไหม
เอาตรงๆ นะคะ ที่คอมพ์มันแฮงก์ก็เพราะนีย์พยายามกดปุ่มต่างๆ เข้าพันทิปกับเว็บกระปุกค่ะ ยอมรับว่าเขินนะ แต่ก็...ใครใช้ให้ IT มาบล็อกเว็บการศึกษาและคลังความรู้อย่างพันทิปและกระปุกล่ะคะ มีแต่กระทู้ระดับโลก Content ทางวิชาการเพียบ คลังข้อมูลทั้งนั้น
ยิ่งเวลาเน็ตในมือถือนีย์หมด นีย์ยอมรับค่ะ ว่านีย์เหมือนจะลงแดงถ้าไม่ได้เข้าไปอ่าน นีย์เลยจำเป็นที่จะต้องทำการทดลองแฮ็กเพื่อการหาความรู้ระหว่างวันของนีย์ แล้วไงคะ นังคอมพ์ป้าเบิ้มของนีย์ก็เลยวิ่งไล่ตาม Step การแฮ็กขั้นเทพของนีย์ไม่ทัน นางเลยประท้วงด้วยการแฮงก์ใส่นีย์เลย สมน้ำหน้า ป้าเบิ้ม
“พี่นีย์นี่อายุเท่าไรนะครับ” เต้ถาม
“36 จ้ะ ถามทำไมจ๊ะ จะเอาไปตั้งพาสเวิร์ดเข้าเครื่องคอมพ์ตัวเองเหรอ แหม…แอบชอบพี่ เต้ต้องชอบคนมีอายุมากกว่าแน่ๆ เลย ถึงได้มาหลอกถามเพื่อจีบพี่”
“เปล่าครับ ผมจะได้ทราบว่าคนวัยประมาณพี่นี่แหละที่เริ่มมีพฤติกรรมหลงๆ ลืมๆ เช่น ลืมพาสเวิร์ดทุกครั้ง และ ทำตัวบ๊องๆ วัยกลับ พยายามแฮ็กคอมพ์ ทั้งๆ ที่พี่ไม่มีความรู้อะไรเลย กดมั่วๆ ซั่วๆ จนคอมพ์แฮงก์”
เอาละ Let the war begin!
“เต้จ๊ะ แล้วเต้อายุเท่าไรจ๊ะ”
“อ้อ 24 ครับ เด็กกว่าพี่ 12 ปีแน่ะ ตอนผมเกิด พี่คงกำลังเตรียมสอบเข้า ม. 1 แล้ว และสามารถมีบุตรได้แล้ว”
“เต้จ๊ะ แต่บางทีคนอายุเท่าเต้ ก็เสียชีวิตกันเยอะนะจ๊ะ บางคนตายจากไปแบบไม่ได้ลาสัตว์เลี้ยงที่บ้านเลยจ้ะ ซ่อมคอมพ์ต่อเถอะจ้ะ”
และนีย์ก็สงสัยนะคะ ว่าทำไมผู้ชายในทีมงาน IT ที่บริษัทของนีย์จะต้องมีความแมนเกินแมน มั่นใจเกินพอดี แค่ซ่อมคอมพ์เสร็จนางก็จะทำท่าทางภูมิใจแปลกๆ
“พี่นีย์ครับ เสร็จแล้วครับ แต่เดี๋ยวพี่ก็โทรหาผมอีก ผมรู้” แล้วนางก็เดินขากางๆ เชิดหน้าแสดงความภูมิใจออกไป
“เต้จ๊ะ เต้แค่ซ่อมคอมพ์เก่าๆ เครื่องหนึ่งสำเร็จจ้ะ และการซ่อมคอมพ์สำเร็จ มันก็ไม่ใช่ว่าเต้จะได้รับรางวัลโนเบล หรือรางวัลนาฏราชอะไร ดังนั้น เต้ไม่น่าจะต้องมั่นหน้ามั่นโหนกมากขนาดที่จะต้องเดินขากางออกไปและบอกว่าพี่จะโทรหาอีกแบบนั้นหรอกจ้ะ”
“พี่นีย์ครับ ผมไม่ได้มั่นใจครับ ผมแค่ไปผ่าไส้เลื่อนมา เลยเดินขากาง แล้วก็ต้องพยายามเดินมาซ่อมคอมพ์ให้พี่ผู้หญิงอายุเยอะคนหนึ่งที่ปิดคอมพ์ไม่เป็น และพยายามกดปุ่มคีย์บอร์ดรัวๆ มั่วๆ แล้วคิดเอาเองว่านั่นคือการแฮ็กคอมพ์ และที่ผมมั่นใจว่าพี่ต้องโทรหาผมอีก เพราะผมเห็นโพสต์อิตที่พี่แปะไว้ที่หน้าจอ เขียนว่า ‘เบอร์ไอ้เต้ เด็กซ่อมคอมพ์ #9955’
“พี่เขียนแปะไว้ตัวใหญ่กว่าเบอร์ฉุกเฉินต่างๆ อีกครับ และผมคิดว่าพี่ก็น่าจะได้รับรางวัลที่เกี่ยวกับการสื่อสารนะครับ เพราะผมมี Record ว่าพี่พยายามเข้าเว็บอะไรเพื่อไปโพสต์อะไรบ้าง และพยายามเข้ากี่ครั้งต่อวัน โอ้โห พี่เพียรพยายามเข้าทั้งเว็บเครื่องสำอาง เสื้อผ้ามือสองออนไลน์ เว็บเมาธ์ดารา ยาวจนไปถึงเว็บตั้งกระทู้เรื่องชาวบ้านต่างๆ แทบครบทุกเว็บบนโลก
“และพอเข้าไม่ได้ พี่ก็โมโห แล้วกระแทกปุ่ม Enter รัวๆ สลับกับปุ่ม Esc ดูสิครับ สัญลักษณ์บนปุ่มหายไป แถมมีทั้งรอยบุ๋ม และความวาวจากการกดซ้ำ พี่น่าจะได้รับรางวัลจากสมาคมผู้สื่อข่าวแห่งประเทศไทยครับ สาขาผู้สื่อข่าว ‘สมัครเล่น’ ยอดเยี่ยม ผมหมายถึง พี่นีย์ ‘สมัคร’ งานเข้ามาทำงาน เพื่อ ‘เล่น’ เน็ตจริงๆ น่ะครับ ผมไปนะครับ”
นีย์เสียรังวัด!
“น้องเต้จ๋า นี่น้องไม่ได้เล่าให้ใครฟังเนอะ ว่าพี่เข้าเว็บอะไร”
“ยังครับ แต่ถ้าพี่อึ่ง ฝ่ายออดิตมาถาม ผมคงต้อง...”
“เต้ ไม่เอาน่า พี่อึ่งอ่างไฟเขาไม่ต้องรู้ข้อมูลอะไรพวกนี้หรอก”
“งั้นพี่จะว่าผมเดินขากาง มั่นหน้ามั่นโหนกอีกไหมครับ”
“บ้า ใครจะว่า น้องเต้เดินสง่าจะตาย พี่ยังเคยคิดเลยนะ ว่าน้องน่าจะไปแข่งรายการ The Face Men พี่ว่าพี่ลูกเกดต้องชอบน้อง”
“ดีมากครับ พี่นีย์ เชื่อง เอ๊ย น่ารักแบบนี้นานๆ นะครับ”
“ได้จ้ะ น้องเต้” (แต่ในใจพูดว่า “ฝากไว้ก่อนนะ ไอ้เต้ ไอ้เด็กซ่อมคอมพ์!)
AUTHOR: ชัชชนีย์
นามปากกาของผู้หญิงสวยกลางเมืองใหญ่ เธอทำงานเป็น Executive Personal Assistant ของสถาบันการเงินระดับชาติ จึงมีเรื่องสนุกเกี่ยวกับมนุษย์ออฟฟิคมาฝากเรา
https://rabbittoday.com/th-th/articles/smart-living/war-with-it-2 
ประกาศสงครามกับ IT (ตอน 2)
น้องเต้ IT คนเดิมเอาอีกแล้วค่ะ ทำเป็นมาบอกให้นีย์ Restart อยากจะตอบกลับไปว่า
“คอมพ์ของพี่ พี่ไม่เคยปิด ตามคอนเซ็ปต์ว่า เป็นคอมพ์ของนีย์ ต้องอดทน”
จะ Restart ทำไมคะ เพราะเครื่องมันเปิดตลอดอยู่แล้ว เวลานีย์กลับบ้านนีย์ปิดแค่หน้าจอค่ะ ไม่เคยปิดแบบ Shut Down เพราะนีย์อยากให้คอมพ์พัง จะได้มีโอกาสขอมี Laptop อย่างคนอื่นเขาบ้าง นังคอมพ์ตั้งโต๊ะที่นีย์ตั้งชื่อให้นางว่า ‘ป้าเบิ้ม’ (นางใหญ่เบิ้มเหมือนตู้กับข้าวที่มีคีย์บอร์ดห้อยแถมมาน่ะค่ะ ตอนแรกที่นีย์เห็นนาง นีย์ยังแอบนึกว่าคีย์บอร์ดที่ติดมากับนางจะมีแป้นพิมพ์ที่มีภาษาเป็นลายสือไทย คู่กับภาษาละติน เก่าซะไม่มี)
ทว่านางก็ช่างทนทานนานปีเหลือเกิน นี่ขนาดแกล้งทำกาแฟสตาร์บัคส์หรูๆ หกใส่ CPU เอาแปรงปัดแก้มแหย่ใบพัดทุกวัน นางยังไม่พังเลยค่ะ ทนทานจนน่าลองโยนลงจากดาดฟ้าออฟฟิศ ดูซิว่านางจะยอมพังทลายให้นีย์ได้มีโอกาสได้ใช้ Laptop แบบ Manager กับคนอื่นเขาบ้างไหม
เอาตรงๆ นะคะ ที่คอมพ์มันแฮงก์ก็เพราะนีย์พยายามกดปุ่มต่างๆ เข้าพันทิปกับเว็บกระปุกค่ะ ยอมรับว่าเขินนะ แต่ก็...ใครใช้ให้ IT มาบล็อกเว็บการศึกษาและคลังความรู้อย่างพันทิปและกระปุกล่ะคะ มีแต่กระทู้ระดับโลก Content ทางวิชาการเพียบ คลังข้อมูลทั้งนั้น
ยิ่งเวลาเน็ตในมือถือนีย์หมด นีย์ยอมรับค่ะ ว่านีย์เหมือนจะลงแดงถ้าไม่ได้เข้าไปอ่าน นีย์เลยจำเป็นที่จะต้องทำการทดลองแฮ็กเพื่อการหาความรู้ระหว่างวันของนีย์ แล้วไงคะ นังคอมพ์ป้าเบิ้มของนีย์ก็เลยวิ่งไล่ตาม Step การแฮ็กขั้นเทพของนีย์ไม่ทัน นางเลยประท้วงด้วยการแฮงก์ใส่นีย์เลย สมน้ำหน้า ป้าเบิ้ม
“พี่นีย์นี่อายุเท่าไรนะครับ” เต้ถาม
“36 จ้ะ ถามทำไมจ๊ะ จะเอาไปตั้งพาสเวิร์ดเข้าเครื่องคอมพ์ตัวเองเหรอ แหม…แอบชอบพี่ เต้ต้องชอบคนมีอายุมากกว่าแน่ๆ เลย ถึงได้มาหลอกถามเพื่อจีบพี่”
“เปล่าครับ ผมจะได้ทราบว่าคนวัยประมาณพี่นี่แหละที่เริ่มมีพฤติกรรมหลงๆ ลืมๆ เช่น ลืมพาสเวิร์ดทุกครั้ง และ ทำตัวบ๊องๆ วัยกลับ พยายามแฮ็กคอมพ์ ทั้งๆ ที่พี่ไม่มีความรู้อะไรเลย กดมั่วๆ ซั่วๆ จนคอมพ์แฮงก์”
เอาละ Let the war begin!
“เต้จ๊ะ แล้วเต้อายุเท่าไรจ๊ะ”
“อ้อ 24 ครับ เด็กกว่าพี่ 12 ปีแน่ะ ตอนผมเกิด พี่คงกำลังเตรียมสอบเข้า ม. 1 แล้ว และสามารถมีบุตรได้แล้ว”
“เต้จ๊ะ แต่บางทีคนอายุเท่าเต้ ก็เสียชีวิตกันเยอะนะจ๊ะ บางคนตายจากไปแบบไม่ได้ลาสัตว์เลี้ยงที่บ้านเลยจ้ะ ซ่อมคอมพ์ต่อเถอะจ้ะ”
และนีย์ก็สงสัยนะคะ ว่าทำไมผู้ชายในทีมงาน IT ที่บริษัทของนีย์จะต้องมีความแมนเกินแมน มั่นใจเกินพอดี แค่ซ่อมคอมพ์เสร็จนางก็จะทำท่าทางภูมิใจแปลกๆ
“พี่นีย์ครับ เสร็จแล้วครับ แต่เดี๋ยวพี่ก็โทรหาผมอีก ผมรู้” แล้วนางก็เดินขากางๆ เชิดหน้าแสดงความภูมิใจออกไป
“เต้จ๊ะ เต้แค่ซ่อมคอมพ์เก่าๆ เครื่องหนึ่งสำเร็จจ้ะ และการซ่อมคอมพ์สำเร็จ มันก็ไม่ใช่ว่าเต้จะได้รับรางวัลโนเบล หรือรางวัลนาฏราชอะไร ดังนั้น เต้ไม่น่าจะต้องมั่นหน้ามั่นโหนกมากขนาดที่จะต้องเดินขากางออกไปและบอกว่าพี่จะโทรหาอีกแบบนั้นหรอกจ้ะ”
“พี่นีย์ครับ ผมไม่ได้มั่นใจครับ ผมแค่ไปผ่าไส้เลื่อนมา เลยเดินขากาง แล้วก็ต้องพยายามเดินมาซ่อมคอมพ์ให้พี่ผู้หญิงอายุเยอะคนหนึ่งที่ปิดคอมพ์ไม่เป็น และพยายามกดปุ่มคีย์บอร์ดรัวๆ มั่วๆ แล้วคิดเอาเองว่านั่นคือการแฮ็กคอมพ์ และที่ผมมั่นใจว่าพี่ต้องโทรหาผมอีก เพราะผมเห็นโพสต์อิตที่พี่แปะไว้ที่หน้าจอ เขียนว่า ‘เบอร์ไอ้เต้ เด็กซ่อมคอมพ์ #9955’
“พี่เขียนแปะไว้ตัวใหญ่กว่าเบอร์ฉุกเฉินต่างๆ อีกครับ และผมคิดว่าพี่ก็น่าจะได้รับรางวัลที่เกี่ยวกับการสื่อสารนะครับ เพราะผมมี Record ว่าพี่พยายามเข้าเว็บอะไรเพื่อไปโพสต์อะไรบ้าง และพยายามเข้ากี่ครั้งต่อวัน โอ้โห พี่เพียรพยายามเข้าทั้งเว็บเครื่องสำอาง เสื้อผ้ามือสองออนไลน์ เว็บเมาธ์ดารา ยาวจนไปถึงเว็บตั้งกระทู้เรื่องชาวบ้านต่างๆ แทบครบทุกเว็บบนโลก
“และพอเข้าไม่ได้ พี่ก็โมโห แล้วกระแทกปุ่ม Enter รัวๆ สลับกับปุ่ม Esc ดูสิครับ สัญลักษณ์บนปุ่มหายไป แถมมีทั้งรอยบุ๋ม และความวาวจากการกดซ้ำ พี่น่าจะได้รับรางวัลจากสมาคมผู้สื่อข่าวแห่งประเทศไทยครับ สาขาผู้สื่อข่าว ‘สมัครเล่น’ ยอดเยี่ยม ผมหมายถึง พี่นีย์ ‘สมัคร’ งานเข้ามาทำงาน เพื่อ ‘เล่น’ เน็ตจริงๆ น่ะครับ ผมไปนะครับ”
นีย์เสียรังวัด!
“น้องเต้จ๋า นี่น้องไม่ได้เล่าให้ใครฟังเนอะ ว่าพี่เข้าเว็บอะไร”
“ยังครับ แต่ถ้าพี่อึ่ง ฝ่ายออดิตมาถาม ผมคงต้อง...”
“เต้ ไม่เอาน่า พี่อึ่งอ่างไฟเขาไม่ต้องรู้ข้อมูลอะไรพวกนี้หรอก”
“งั้นพี่จะว่าผมเดินขากาง มั่นหน้ามั่นโหนกอีกไหมครับ”
“บ้า ใครจะว่า น้องเต้เดินสง่าจะตาย พี่ยังเคยคิดเลยนะ ว่าน้องน่าจะไปแข่งรายการ The Face Men พี่ว่าพี่ลูกเกดต้องชอบน้อง”
“ดีมากครับ พี่นีย์ เชื่อง เอ๊ย น่ารักแบบนี้นานๆ นะครับ”
“ได้จ้ะ น้องเต้” (แต่ในใจพูดว่า “ฝากไว้ก่อนนะ ไอ้เต้ ไอ้เด็กซ่อมคอมพ์!)
AUTHOR: ชัชชนีย์
นามปากกาของผู้หญิงสวยกลางเมืองใหญ่ เธอทำงานเป็น Executive Personal Assistant ของสถาบันการเงินระดับชาติ จึงมีเรื่องสนุกเกี่ยวกับมนุษย์ออฟฟิคมาฝากเรา
https://rabbittoday.com/th-th/articles/smart-living/war-with-it-2