สำหรับผมนั้น ยังคงเฝ้ามองและรอคอยคนที่คิดว่าจะรักกันจริงๆ แต่แล้วก็ไม่เป็นอย่างนั้นครับ บางคนเข้ามา พูดคุยเพราะเห็นหน้าตาแล้วรู้สึกชอบ จากนั้นไม่นานก็หายไป ความจริงใจที่มี ใช้ไม่ได้สำหรับเขาพวกนั้นเลยหรือไงครับ จากเด็กจนโตมาอายุ 30 จะ 31 อีกไม่กี่วัน ผมขอเล่าเรื่องราวความรักครั้งแรกที่เคยมี คือ เคยมีแฟนคนแรก เมื่อตอนอายุ 25  เธอเป็นผู้หญิง สวย น่ารัก ทะเล้นๆ  เราคบกันในฐานะเพื่อนแล้วเลื่อขั้นมาเป็นแฟน แต่ความรู้สึกผมตอนนั้นเหมือนว่ามันไม่ใช่ตัวเรา เลยบอกเลิกไป จากนั้นผมถึงรู้ว่า ผมไม่ใช่ผู้ชายแท้ แต่ผมเป็นเกย์ หลังจากที่บอกเลิกเธอแล้ว ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน มีเพื่อนในสื่อออนไลน์  ทั้งเฟสบุค ไลน์  และเอพต่างๆ จนผมรู้จักับพี่คนนึง และอีกหลายๆคน แต่เค้ามีแฟนหมดแล้ว ผมก็ถอยห่างออกมาก้าวนึง เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ให้ความรู้สึกดีๆ มีแค่ฐานะพี่  เพื่อน และคนรู้จัก จนปัจจุบันนี้ เกิดเหตุการณ์นึงเม่อสองสามวันก่อน มีพี่คนนึงทักผมมา ว่า โชคดีที่ทิ้งเฟสบุ๊คไว้ ไม่งั้นคงไม่เจอ ผมถือว่าเป็นความโชคดีอีกครั้งนึงที่มีคนสนใจโดยที่ผมไม่ต้องออกไปค้นหา ความรู้สึกผมตอนแรกนั้น รู้สึกดีใจ และตั้งใจว่า จะดูแลความรักครั้งนี้ให้ดีที่สุด ถึงจะมีเวลาที่ไม่ค่อยตรงกันเท่าใหร่นัก ผ่านมาสองสามวัน เราก็ได้คุยกันถามโน่นนี่นั่น เพื่อเป็นข้อมูลในการตัดสินใจ ว่าใช่สำหรับผมหรือเปล่า ผมเป็นคนนึงถ้ารักใครแล้ว ผมจะใส่ใจเค้า ตามที่ตั้งใจไว้ ว่าถ้ามีแล้วอยากจะมีแค่คนเดียวไปตลอด อยากให้เค้ามีความสุข การกินอยู่ก็ง่ายๆสบายๆ ไม่ต้องหรู เพราะผมไม่ติดหรู และแล้วพี่คนนั้นก็เงียบไป ถ้าถามว่า ผมเสียใจมั้ย  บอกเลยว่าเสียใจเพราะยังไม่ได้รับโอกาสที่ดีเลย ยังไม่ได้รู้จักกันดีพอเลย  สุดท้ายผมก็อยากจะมีใครสักคนนึง ติดต่อมาได้ครับ Facebook:  ชัชษกร  พัฒนกุล   .....