เรื่องมันมีอยูว่าผมคุยกับเพื่อนผู้หญิงในห้องคนนึง สาบานครับว่าคุยกันแค่ในฐานะเพื่อนจริงๆ เธอไม่คิดอะไรผมไม่คิดอะไร ผมโอเคทุกครั้งที่เธอมีความรัก เธอเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาปรึกษา ผมให้คำแนะนำเพราะผมเห็นเธอเป็นเพื่อนสนิทคนนึง ผมอยู่กับเธอทุกครั้งที่เธอเศร้าปลอบใจ ให้กำลัง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ม.4จนถึง ม.5 ช่วงไม่นานมานี้เธอมีแฟนใหม่ครับแล้วก็เหมือนว่าจะรักคนนั้นมากกกก ผมก็ไม่ได้น้อยใจอะไรนะ ผมเข้าใจเพื่อนผมก็เคยทีแฟน จนเราสองคนจากที่คุยแชทกันทุกวันเหมือนแต่ก่อน นอนเพราะกันเหมือนแต่ก่อน เฝ้ากันทำงานเหมือนแต่กก่อนอยู่ๆช่วงเวลานั้นมันก็หายไปครับ ผมไม่รู้จะมองหน้าเธอยังไง ไม่รู้จะเริ่มทักยังไง บางทีผมไม่กล้าเข้าไปนั่งใกล้เหมือนแต่ก่อนด้วยซ้ำ อันนี้ยอมรับว่าน้อยใจครับ จนเมื่อวานเธอทักมาก็ถามนั้นนี้ไปเรื่อง แล้วเธอก็ถามผมว่า "ที่เรามาคุยกับแกแบบนี้เหมือนการนอกใจแฟนมั้ย" ผมอึ้งมาครับ ทั้งๆที่เกือบสองปีที่มีแฟนมาตั้งกี่คน เธอไม่เคยพูดกับผมแบบนี้เลยครับ ไม่รู้ว่าต้องทำไง ความสัมผัสสองปี ตลกมั้ยครับ ผมก็เลยตัดสินใจบอกเธอว่า "ถ้าคิดว่าเป็นการนอกใจแฟนก็ไม่ต้องคุย" เพื่อนกับแฟนมันแทนที่กันไม่ได้อยู่แล้ว ผมไม่ได้หวังจะยืนข้างเธอในฐานะคนรัก ผมแค่จะค่อยอยู่ข้างๆในฐานะเพื่อนที่เธอเชื่อใจได้เหมือนแต่ก่อน ผมเสียใจครับ คิดว่าจากนี้คงไม่กลับไปคุยกับเธอแล้วละครับ ถ้าเธอกลัวแฟนเธอไม่สบายใจผมก็จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเธออีก เธอชอบอ่านพันทิปครับ ถ้าเธอได้อ่านมันก็คงจะดี
.
.
.
#ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน ผมแค่ระบายครับ อึดอัด
อาจมีคำที่พิมพ์ผิดก็ขอโทษด้วยครับ

[ป.ล.ยืมแอคเคาว์พี่มาครับ]