ตั้งเข้ามหาลัยมาผมคิดว่าผมตั้งใจและคิดว่าสิ่งที่ตั้งใจเป็นผมที่ดีแน่ตอนเกรดออก ผลสรุปเกรดแย่และดีขึ้น และแย่อีก และดีขึ้นอีก พอมาถึงปี3จะเข้าเทอม2พอดี เกรดออกมาผมโดนรีไทร์ ผมนำ้ตาคลอนิดๆ คิดในใจอย่างเดียวว่า "แม่" จะต้องเสียใจมากแน่ๆ และสุดท้ายก้อต้องโทบอกแม่เปนคนแรก และแม่ก็ให้กลับบ้าน พอมาถึงบ้านแม่แค่ได้ยืนมองหน้าเราด้วยอมยิ้มนิดๆ แต่ผมรู้ว่าในใจแม่คงร้องให้อยู่ ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำพลาดโดนรีไทร์ครั้งนี้ จะเป็นตราบาปผมไปตลอดชีวิต และก็ได้แค่คิดว่าเราก็แค่คนกระจอกที่เรียนไม่จบไม่เก่งเหมือนคนอื่นเขา แต่มีหลายคนให้กำลังใจแต่ผมก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดีเพราะการโดนรีไทร์ครั้งนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเจอข้อผิดพลาดนี้มาก่อน ก็คิดมากขึ้นมากว่าจะทำงานหรือเรียนต่อดี หรือทำงานไปเรียนไป #ผู้มีประสบการมาช่วยบอกผมทีเถอะน้ะครับได้โปรด ว่าชีวิตแบบผมควรทำไงต่อดี