ถึงขนาดนี้แล้ว จขกท คงไม่ธรรมดาแล้วมั้ง ไม่ใช่ไม่ตั้งใจเรียนธรรมดาอ่ะ คงสุดๆไปเลยใช่ป่ะ
คือถ้ารู้ว่าที่ไม่ควรทำให้ที่บ้านผิดหวัง ก็ควรจะตั้งใจ อย่าเอาอะไรมาอ้างเลย
เราเป็นคนนึงที่แคร์ครอบครัวมาก รักครอบครัวมาก อยากทำให้เค้าภูมิใจ
เราก็เรียนไม่เก่งนะ บางทีก็ไม่ค่อยสนใจเรียน
ถึงเวลาเรียนรวม เล่นแต่มือถือ จน ติดเอฟ  3 ตัว
เกรดเฉลี่ย เฮียมาก เรารู้สึกผิด พอเห็นคนอื่นเค้าทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ ได้เกรดดีๆกัน ทำไมเราจะทำบ้างไม่ได้
ถ้ายังติดอีกแล้วเกณฑ์ไม่ถึง เราก็คงจะต้องโดนไทร์เหมือนกัน
สุดท้ายก็ต้องพึ่งความพยายาม ขี้เกียจอ่านหนังสือหรอ??? ก็จดโน้ตไว้ สำคัญๆ ขี้เกียจจำเรื่อง ก็พลัดกันเล่ากับเพื่อน
คือเราเรียนอักษรอ่ะ สอบที ข้อสอบข้อเดียว ให้สมุดมาเขียนตอบ ไรงี้
แต่เราก็หัวไม่ค่อยดี ก็ต้องเพิ่มความขยันขึ้น มันไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้หรอก นอกจากไม่ลงมือทำอ่ะ
เลิกอ้างนะ โตๆแล้ว เรารู้ว่าจขกท รู้แก่ใจดีว่า ที่ผ่านมาทำอะไรไปถึงได้ผลแบบนี้
ยอมรับกับผลนั่นแล้วเริ่มต้นใหม่ เพราะตอนนี้มันคงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
เราไม่มีความรู้เรื่องการเทียบโอนวิชา หรืออะไร ที่มาเม้น ไม่ได้ต้องการต่อว่า จขกท นะ แล้วเราก็ไม่อยากให้กำลังใจมากจนเหลิง
เพราะ จขกท เองก็ไม่ใช่เด็กๆ ที่ต้องให้ใครมานั่งโอ๋ ถูกมั้ย?
สิ่งที่เราพิมพ์มา เราหวังว่า จขกท จะเก็บไปคิดทบทวน ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องโทษตัวเองหรืออะไรแล้ว
แค่เดินหน้าต่อไป เลือกเดินในทางที่ดีขึ้น
บ้านเราไม่ได้รวย เรารู้ว่าพ่อกับแม่ลำบากมากกว่าจะส่งเราเรียนจบ เราถึงสำนึกในบุญคุณของพ่อกับแม่ตลอดเวลา
จะทำอะไรต่อไปนี้ก็นึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ไว้นะ
หวังว่า จขกท จะเจอทางออกที่ดีที่สุด สู้ๆนะ อย่าท้อ

ผมเคยโดนไทร์จากคณะวิดวะ ที่ลาดกระบัง2ครั้ง ครั้งแรกตอนอยู่ปี2 เทอม2 ครั้งที่2ตอนกลับเข้ามาเรียนปี1ใหม่อีกรอบ
สาเหตุเกิดจากความไม่ตั้งใจเรียนของผมเอง โดนไทร์แล้วยังออกมานอนเล่นเกมส์อยู่บ้านอีก2ปี แต่ไม่บอกที่บ้านว่าโดนไทร์ ใครถามว่าเมื่อไหร่จบก็บอกว่าปีหน้า ตลอด2ปีเวลานอนหลับฝันร้ายตลอดกลัวว่าที่บ้านจะรับรู้ โดนญาติพี่น้องดูถูกตลอดว่าเป็นคนไม่เอาไหน ไม่กล้าไปเจอใครๆแม้แต่เพื่อนๆ สุดท้ายคิดได้เลยไปลงเรียนที่ราม คณะรัฐศาสตร์ เพราะคิดว่าน่าจะจบเร็วที่สุด อยากหางานทำไวๆ จากนั้นรวบรวมความกล้าบอกครอบครัวว่าโดนไทร์แล้วแต่กำลังตั้งใจเรียนที่รามอยู่ สุดท้ายเรียนจบใน2ปีครึ่ง ใช้เวลาช่วงชีวิตการเป็นนักศึกษาเกือบ8ปี
ปัจจุบันรับราชการมา 6 ปีแล้วครับ

สู้ๆครับ การโดนรีไทร์ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของชีวิต บอกความจริงกับครอบครัวเลยครับ ครอบครัวช่วยท่านได้ แต่จะต้องกลับเนื้อกลับตัว ตั้งใจเรียน ไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับการเริ่มต้นใหม่ ความเพียรพยายามเท่านั้นที่จะช่วยคุณได้ ผมลองมาแล้วครับ

สู้สู้คับ  ชีวิต ไม่ได้จบแค่ใบปริญญา  
ผมคนนึงและ ที่ เรียนจบ 4 ปี แล้ว ก็ใช้ชีวิตทำงาน แต่ กลับทำงานไม่เก่ง ตอนนี้ อายุ 35 ก็ ตกงาน และ ก็ไปสัมภาษณ์ งานอยู่ท้อกว่า เรียนเสียอีก ยังดี ที่บ้าน ยังพอมี ข้าวให้กินบ้านไม่ต้องเช่า แต่เงินเก็บไม่มี

เรียน ไม่จบไม่ใช่เรื่องใหญ่คับ แต่หาเงิน เลี้ยงตัวเองไม่ได้ เพื่อการมีชีวิต อยู่บนโลก นี้ ต่อไป เป็นเรื่องใหญ่กว่า
มหาวิทยาลัย  มันแค่ประตูบาน เล็กๆๆๆ ใน หลายๆ บานประตูบนโลกใบนี้    ไม่มีใบปริญญา ก็ไม่ตาย ถ้ารู้จักหาเงิน แต่ คนมีใบปริญญานี้ซิจะตาย  เพราะ หาเงิน เอง ไม่เป็นเที่ยว เอาใบปริญญา ไปไปทำงานเลกเงิน เจ้าของกิจการที่ บางคนอาจจะไม่จบแม้กระทัง ป.4  
คน จบ ป.4  เป็นเจ้าของโรงพยาบาล คนจบหมด ต้อง ทำงานให้ คนจบ ป.4 เมืองไทยเยอะแยะ ไป
ท้อได้แต่อย่าถอยคับ สูๆๆๆๆๆ

รู้ตัวว่าไม่ตั้งใจเท่าที่ควรมันขัดแย้งกับพยายามเต็มที่มากนะ ถ้าเกรดลากไปยังไงก็ไม่น่ารอดจนจบแล้วก็ต้องตัดใจ ดีกว่าลากๆไปแล้วไปโดนรีไทร์จริงๆเอาตอนใกล้จบ ที่พลาดไปแล้วเก็บไว้เป็นบทเรียน ลองดูเรียนรามมั้ย ค่าเทอมเทอมประมาณ 2,000 เทียบโอนหน่วยกิตได้ เรียนจบใน 3 ปีก็ได้ถัาตั้งใจ หรือจะนานกว่านั้นแบ่งเวลาไปทำงานด้วยก็ได้ ตอบโจทย์ทั้งในแง่ค่าเทอมไม่แพง และจขกทก็ต้องฝึกความรับผิดชอบมีวินัยกับตัวเองให้มากขึ้นด้วย หรือถ้าจะเรียนที่อื่นก็คุยกับพ่อแม่กับหารายละเอียดดู หลายๆมหาลัยโอนหน่วยกิตไม่ได้

ทุกปัญหามีทางออก เสียใจก็ร้องไห้ได้แต่อย่าจมอยู่กับมันนาน เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ ตั้งสติแล้วคิดดูว่าจากตรงนี้ทำอะไรต่อไปได้บ้าง เป็นกำลังใจให้ค่ะ