ผมเกริ่นก่อนนะครับว่า ที่บ้านมีฐานะปานกลาง แต่ไม่ถึงกับคนรวยนะครับ เข้าเรื่องเลยครับ !! สถานะความเป็นเพื่อนคบกันยาวนานถึง 11 ปี (เพื่อนคนนี้คือเสาหลักของบ้าน) เวลาไปไหนเราจะคอยชวนกันไปตลอด ตั้งแต่สมัยเรียน เวลาไปเที่ยวไปกินข้าว ผมจะจ่าย แม้แต่อยากกินเหล้าแต่ไม่มีเงิน ถ้าเพื่อนอยากจะกิน ผมก็ยินดี ถอดสร้อย ถอดแหวน ไปจำนำเพื่อให้ได้เงินมา  

เวลาเพื่อนเดือดร้อนเรื่องเงิน เขาก็จะเอ่ยปากขอยืม ในหลักพัน เอาไว้ใช้จ่ายในบ้าน ผมยินดียื่นให้แบบไม่รีรอ เพราะย่าผมสอนไว้ว่าเราต้องช่วยเหลือคนในยามลำบาก
เงินก้อนแรกผ่านไปก็เงียบหาย ใช้เวลาหลายปี แต่ผมไม่เคยเอ่ยถึง ผมเอ่ยแค่ว่า รู้ว่าเงินที่ยืมไปเอาไปจัดงานบวชพระ งั้นถือว่าเงินก้อนนั้นฉันทำบุญบวชพระ ไปก็แล้วกันไม่ต้องคืน เพราะมันเป็นคนดี นิสัยดี ผมรู้ว่ามันเหนื่อย มันลำบากเลยไปอยากให้มันปวดหัวเรื่องเงิน


แล้ววันหนึ่งผมโทรชวนเขาออกมา กินข้าว เพราะทราบมาว่าเขาเพิ่งออกจากงาน โดยจะจ่ายค่าแท็กซี่ให้ทั้งไป และกลับ พอมาถึงผมก็สอบถามสารทุกข์สุกดิบ ของเพื่อนสนิท ว่าเป็นอย่างไร ผมหยิบเงิน 1000 บาท แล้วยัด
ใส่มือมันแล้วบอกว่า เก็บไว้ใช้กูให้ ไม่ได้ทำงาน (กูให้ไม่ต้องคืน)

2-3 วันหลังจากออกมากินข้าว โทรมาหาผมแล้วเล่าปัญหาให้ฟัง ว่าเป็นอย่างไร จะขอยืมเงิน 4000 เพราะพ่อไปกู้หนี้นอกระบบไว้ ผมบอกให้นั่งรถมาหาที่บ้าน มาเอาเงินไปให้เขา เรื่องจะได้จบ !! เพราะเวลาที่บ้านสร้างหนี้ ตัวมันจะต้องตามจ่ายตลอด มันทำงานคนเดียว

ล่าสุดผมเข้านอนโรงพยาบาล อยู่หลายวันแต่กลับไม่มีเพื่อนคนไหน มาดู มาเยื่ยมหรือถามไถ่เลย สำหรับผมเรื่องเงินมันเล็กน้อย แต่การเห็นใจกันในยามเจ็บป่วยเนี่ย ผมถือเป็นสำคัญเลยนะครับ ว่าใครที่คอยอยู่ข้างเรา ครอบครัว ญาติ พี่น้อง มาทุกวัน แต่ 9 วันที่ผ่านมา ไม่มีเพื่อนมาสักคน คนที่ให้ยืมเงินบ้านเขาก็อยู่ห่างจาก โรงพยาบาลประมาณ 3 กิโล เองนะครับ ผมเลยรู้สึกแย่เอามากๆ