วันนี้บังเอิญมีเหตุให้มานั่งนึกถึงชีวิตสมัยเรียน ตั้งประถม ยันมหาวิทยาลัย รู้สึกว่ามีเรื่องไม่ดีมากกว่าดี แต่ก็ผ่านมาได้

ตอนประถมย้ายบ้านบ่อยส่วนใหญ่อยู่แถวต่างจังหวัด นอกเมืองสังคมค่อนข้างแย่โดนแกล้ง บูลลี่จนไม่อยากไปเรียนเลยบางที เป็นช่วงที่โหดร้ายที่สุด

รองลงมาก็มัธยม ตอนม.ต้น สอบเข้าโรงเรียนในเมือง
ได้ เลยต้องตื่นตี5ครึ่งไปรอขึ้นรถตู้หรือรถโดยสาร
ไปเรียนในเมืองใครเป็นเด็กตจว.ที่อยู่นอกอำเภอเมืองน่าจะเข้าใจฟิล ตื่นเช้านอนน้อย ใช้เลาเดินทางบนรถวันละ 2 ชมไปกลับ สังคมดีขึ้นนิดนึงให้สามารถโฟกัสเรียนมากขึ้น
ม.ปลาย ลงมาเรียนกทม เช่าหออยู่ ออกมาอยู่เองคนเดียวเป็นครั้งแรกอะไรๆก็ยากลำบากไปหมด ตื่นเช้าฝ่ารถติดเลิกเรียนเรียนพิเศษ เลิกดึก การบ้านเยอะ งานเยอะ ตอนม6 ก็เครียดหนักเป็นช่วงที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจที่สุดในชีวิตละ โชคดีที่สังคมเพื่อน ม.ปลาย ดีมากทำให้พลอยขยันเรียนไปด้วย

มหาลัย ชิวสุด ชินกับชีวิตในเมือง เรียนหนักแต่ก็คิดว่า
ไม่หนักเท่าช่วงเตรียมแอด และ เพื่อนเก่งๆมาจากหลายๆที่
ช่วยกันเรียนสังคมดีมาก เป็นช่วงที่ผมแฮปปี้ที่สุดในชีวิตแล้วมีความสุขกว่าตอนทำงานอีก

ใครชีวิตช่วงเรียนลำบาก เจออะไรหนักๆมาบ้าง แชร์กันหน่อยครับ