เราขอพื้นที่ ระบาย หน่อยนะ ไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง

ลูกเราอยู่ ม.4 เริ่มเป็นวัยรุ่น อาการ นิสัย ต่างๆ เริ่มเปลี่ยน เราพยายามทำความเข้าใจ  ศึกษา อ่าน ข้อมูลทุกอย่าง ถามคนโน้น คนนี้
เลี้ยงยังไง ผ่านมาได้ยังไง เพื่อเป็นข้อมูล เข้าใจว่าเด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน เตรียมตัวรับมือ  พยายามอย่างที่สุด เค้าคลั่งไคล้
girl groupมาก เริ่มมาได้ซักเทอมนึงละ  เราห้ามไม่ได้ ก็ได้แต่พยายามเข้าใจ  

แต่ในความชอบของเค้า เรียกว่าบ้าคลั่งได้ ตามไปทุกงาน ทุกที่ ที่เค้าออกงาน ติดตามตลอดเวลา เลิกเรียนกลับบ้านติดตาม
FB  youtube ทุกอย่างตามสื่อ social  ไม่เคยเห็นทำการบ้าน ไม่เคยเห็นอ่านหนังสือ มานานมากแล้ว

นอนตี 2  ตี 3  ตอนเช้าปลุกตื่นยากมาก  ไปร.ร. เริ่มไปสาย  แรกๆ ช่วงแรกที่เค้านอนดึกขึ้น เราเข้าไปเตือน ก็ไม่พอใจ
เคยคุยกันตอนอารมณ์เค้าดีๆ ว่าแม่ขอได้มั๊ย นอนอย่าเกินเที่ยงคืน ถ้าวันหยุด เราจะไม่แตะต้อง  สุดท้ายก็ทำไม่ได้
จนเราต้องปล่อยไม่อยากทะเลาะกันเริ่ม นานวันนิสัยเปลี่ยน   เราพยายามประคับ ประคอง อยากไปดูก็ไป บางทีเค้าก็ให้เราไปด้วย
คุยเรื่องเดียวกัน อยากซื้อของสะสม ก็ให้ซื้อบ้างตามสมควร คิดซะว่า ไม่ติดเพื่อน ติดยา  สำหรับเราก็ OK แล้ว

พยายามเลี้ยงแบบเพื่อน  คุยเรื่องที่เค้าสนใจ คุยเรื่องไร้สาระบ้าง แทรกเรื่องเรียนบ้างตามโอกาส  จนมาวันนึง
จะซื้อของของวง Girl Group ประมาณ 5,000 บาท บอกให้เราจ่ายไปก่อน เดี๋ยวจะเก็บเงินจากค่าขนมมาคืน  
เราก็บ่น บอกว่าเยอะไปหรือเปล่า ต้องซื้อมากขนาดนี้หรือ ลดๆ ลงหน่อย ได้มั๊ย เอาเท่าทีอยากได้จริงๆ พูดแค่นี้

เค้าฟังแล้วขึ้นเลย สวนกลับว่า  ก็บอกแล้วไงเดี๋ยวคืนให้   เงินก็เป็นเงินของเค้า เค้าจะเก็บเงินมาคืนเอง จากนั้นก็เริ่มมีปากเสียงกัน
เราพูดว่าแม่อดทนกับความเป็นเค้ามานานแล้วนะ  เค้ายิ่งโมโห โกรธจัด เถึยงเราทุกคำ ไม่พูดกับเรา มาประมาณ อาทิตย์นึงละ

ทุกวันเรากลับจากที่ทำงาน จะซื้อขนม ซื้ออาหาร มาวางไว้ให้ เค้าก็กินตามปกติ แต่ไม่คุย ไม่มองหน้า ไม่ยกมือไหว้เหมือนก่อน


ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เวลาโกรธกัน แล้วเค้าเป็นแบบนี้  ทุกครั้งเราต้องเป็นฝ่ายไปขอโทษ เราก็อภัยให้ทุกครั้ง พยายามรักษา
ความสัมพันธ์ แม่ ลูก  ไม่อยากให้เป็นปัญหาระหว่างวัย เหมือนที่เคยอ่านๆ มา ครั้งนี้เราก็  Line ไปขอโทษ ถ้าพูดอะไรไม่ชอบใจ
แต่อยากให้รู้ว่าหวังดี ไม่เคยคิดร้ายกับเค้า เค้าอ่านแต่ไม่ตอบ และยังไม่พูด ไม่คุยกับเรา ไม่มองหน้าเรา  ทุกๆวันเรากลับจากทำงาน
ร้องไห้กับตัวเองทุกวัน  รู้สึกผิด เลี้ยงลูกมาไม่ดี ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราจะไม่แม่แต่จะแต่งงาน

สิ่งที่รู้สึกเจ็บปวดใจที่สุด คือคำพูดที่ลูก ตอกกลับเราทุกครั้งที่เถึยงกัน  แต่ละคำพูด  มันเจ็บ จุกอก  กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล  ณ ตอนนั้น
ไม่อยากให้เค้าเห็นว่าเราร้องไห้     ทุกวันนี้  ไม่รู้ต้องเลี้ยงเค้าอย่างไร ต้องทำยังไง คนเป็นแม่ต้องอดทนขนาดไหน