เมื่อก่อน เราเคยคิดว่าคุณค่าในชีวิตของเราคือการสร้างรอยยิ้มให้พ่อแม่ คือการทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจ

เราทำตามความคาดหวังของพวกท่านมาตลอด เรามีความสุขที่ความพยายามของเราทำให้ท่านยิ้มได้

แต่วันหนึ่งพอมาถึงทางแยก...ปัญหาที่เราเจอก็ปัญหาเบสิคแหละค่ะ พอเรียนเก่งแล้วบังคับสอบหมอ

พอสอบไม่ติด พ่อแม่ไม่เชื่อว่าเราไม่ติดจริงๆ (คะแนนเราหลุดหมอไปนิดเดียว) พ่อแม่บอกให้ซิ่วอีกปี

อธิบายไปยังไงก็ไม่ฟัง เสียงของเราไม่เคยดังไปถึงพวกท่านเลย

เราก็กะจะซิ่วให้ไม่ติด ก็มันไม่ใช่ชีวิตเราอะ


แต่เรารู้สึกผิดมากๆ เรารู้ว่าถ้าเราไม่ติดแล้วพวกท่านจะผิดหวัง เรากลัว...กลัวว่าถ้าเราเป็นหมอให้พวกท่านไม่ได้ พวกท่านจะไม่มีทางภาคภูมิใจในตัวเราไปตลอดชีวิต เราคงไม่สามารถสร้างรอยยิ้มให้พวกท่านได้อีก


เราก็เหมือนเด็กทั่วไปค่ะ...อยากได้ความรัก ความสนใจจากพ่อแม่ แต่เราแค่ใช้วิธีเรียกร้องความสนใจจากพ่อแม่ด้วยการเรียน ที่เราขยันและตั้งใจเรียน เพื่อให้พ่อแม่หันมามองเราด้วยรอยยิ้ม พ่อแม่มีความสุขกับผลการเรียนของเรา เราก็มีความสุข


จนเรากลายเป็นเด็กเรียนเก่ง เป็นเด็กดีในสายตาทุกคน


แต่พอมาถึงตอนนี้...มันคงเป็นทางแยกแล้วจริงๆ ค่ะ เราไม่สามารถสร้างรอยยิ้มให้พ่อกับแม่ได้ด้วยการสังเวยชีวิตตัวเองทั้งชีวิตไปกับการเรียนหมอ จะหาว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เราคิดว่าเราควรมีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของเราเอง

สิ่งที่เล่นงานเราอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่พ่อแม่หรอกค่ะ แต่เป็นความรู้สึกผิดของเราเอง พ่อแม่ลงทุนเสียเงินกับเราไปมากๆ เพื่อให้เราเป็นหมอ แต่เรากลับตอบแทนพวกท่านไม่ได้ พวกเราทำในสิ่งที่พวกท่านต้องการไม่ได้

เราไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวัง เราไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ แต่เราสอบหมอให้พวกท่านไม่ได้

ทำยังไงดีคะ


ปล. เราพยายามคุยกับพวกท่านหลายครั้งแล้วค่ะ แต่ไม่สำเร็จสักที ตอนนี้เลยอยากได้วิธีจัดการกับความรู้สึกผิดของตัวเองมากกว่า