เค้าเป็นคนเก่งเค้าเป็นคนดี ผมรักครูคนนั้นมาก ครูเค้าไปคนดุ ดุมากด้วย แต่ใจดีมากเหมือนกัน ชอบเล่าเรื่องตลกให้ฝังบ่อยๆ เมื่อก่อนผมขายของอยู่ที่ตลอด ตังแต่ผมเข้าเรียนที่นี้ครูคนนี้ก็ชอบมาซื้อของและจอดรถอยู่หลังร้าน แล้วชอบมาแหย่อยู่บ่อยๆ แต่!!  ตังแต่ผมจบผมก็เลยขาย ไม่ค่อยได้เห็นครูเค้า เจอก่อแค่หวัดดี ไม่ได้คุยกันเลย นะปัจจุบัน ผมจบมา4ปีแล้ว ไม่มีครูคนใหนจำผมได้นอกจากครูคนนี้ ผมอยากจะเข้าไปหาครูแต่ก็ไม่มีเวลาเรียนหนัก เรียนโรงเรียนก็เข้ายาก แต่เมื่อวันที่28เดือนที่แล้วเพิ้งคุยกับเพื่อนว่าอยากเข้าไปหาครู ผมบอกเพื่อนไปไม่ค่อยมีเวลา แต่เมื่อวันที่8เดือนนี้ผมกำลงทำงานอยู่เพื่อนมันทักมาว่า"ๆรู้ยังอาจารย์แกเสียแล้ว" คือตอนนั้นผมทำอะรไม่ถูก น้ำตาคอ มีความคิดมากมาย คำพูดมากมายเข้ามาในหัว "ทำไมวะ"  อยากย่อนเวลากับไปหาครู"  "อยากคุยกับครูให้มากกว่านี้"  อยากกลับไปหาครู" อยากเจอครู" ผมทำใจไม่ได้ แล้วไม่อยากเชื่อด้วย แกเพิ้งจะอายุ40-50เอง แกไม่น่าไปไวเลย ผมเลิกงานก็จะขับผ่านหน้าบ้านเค้า แล้วก็ผ่านไปงานศพ เพื่อที่จะเจอแก มีคำพูดมากมายอยากจะคุยกับแก ผมทำใจไม่ได้ มันเร็วเกินไปจริงๆคับ การจากลาที่ไม่ได้บอกลาและไม่ได้เจออีกมันช่างเจ็บปวดจริงๆ