สวัสดีครับ ผมเป็นเพียงแค่ผู้ชายอายุ 20 ผ่านปัญหาเรื่องเพื่อน เคว้งคว้างเรื่องเพื่อนตั้งแต่อายุ 15ปี จนผมเรียนถึงชั้น ปวช.3 มีครูคนหนึ่ง สวยมากๆ ย้ายมาจากต่างจังหวัดมาสอนแทนครูในแผนกคอมคนหนึ่งที่ย้ายกลับบ้านไปที่จังหวัดขอนแก่น ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยสนิทกันมากเนื่องจากออนไลน์

เรื่องมันเกิดเมื่อตอนผมเรียนต่อ ปวส.1 ที่เดิม ผมคิดในหัวเลย อยากได้ครูท่านนี้เป็นที่ปรึกษา สุดท้ายไม่ได้ กลับได้คนเดิม บวกกับตอนนั้นมีเพื่อนที่ย้ายจากที่เก่าตอนมัธยมมาพอดี ผมก็ไปอยู่กับพวกนั้น แน่นอนว่าครูท่านนั้นก็ยังเฝ้ามองและคอยเป็นห่วงผมมา แต่ผมหัวรั้น ผมติดเพื่อนมากจนไม่สนใจอะไร แต่พอเพื่อนกลุ่มนั้นตีตัวออกห่างจากผม มีวันหนึ่งผมต้องไปช่วยลงโปรแกรม ก่อนวันแข่งทักษะ 1วัน ก่อนวันไปลง วันนั้นเป็นวันจันทร์ผมก็เข้าไปหาแก แกบอกผมเลยจริงๆแกก็จะดุผมตั้งแต่ไปช่วยเพื่อนทำกิจกรรมแล้ว (ดุเพราะเป็นห่วงผมมากนะครับกลัวผมไหลตามพวกนั้นไปอีกคน) แกก็บอกผมว่ามาอยู่กับแม่ นี่แหละครับ จุดเริ่มต้น จากนั้นผมก็พอว่างๆก็ไปช่วยแม่ ผมใช้เวลาบางวันมืดมากๆก็มี ช่วยงานแม่หลายๆอย่าง โดยไม่หวังผล แม่ซื้อข้าวให้ผม ซื้อขนมให้ผมกิน ให้อาหาร ให้ของใช้ จนตอนนี้ผมจะจบแล้ว ผมร้องไห้บ่อยมากๆ ผมอยากกลับมาช่วยแม่อีก

ผมเคยให้สัญญากับแม่นะ ว่าวันหนึ่งครอบครัวผมสบายแล้ว ผมจะดูแลแม่(ครู) ต่อไป แม้วันหนึ่งผมจะแก่มากเป็นคุณตา จนรับเงินคนเฒ่าก็ตาม แต่ตาเองก็จะไม่มีวันลืมสัญญาที่เคยให้ไว้นะครับ ครั้งหนึ่งเคยมีบุญคุณกับตามาก ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง ความรู้ที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ ล้วนให้เลือดและให้ชีวิต