.



                    เมวินท์ กุมช่อดอกไม้มือแน่น  อาจจะแน่นพอกับกับการกุมหัวใจของตนเอง  เพราะเขากำลังจะนำไปมอบให้กับสาวสาย ที่หมายปอง มาเป็นเวลานาน  แน่นอนว่าเขาไม่เคยคาดหวังอะไรที่จะมีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับมา  กับช่อดอกไม้เพียงช่อเดียว

                   แต่เขาต้องทำ และหวังว่าสาวเจ้าจะเข้าใจ   ว่านี่ไม่ใช่เพียงช่อดอกไม้ แต่เป็นช่อดอกรัก และช่อหัวใจ มอบให้ เท่าที่ใจและความรักของคน ๆ หนึ่ง พึงจะกระทำได้

                   ความรักคงไม่อร่อย ถ้าไม่ใส่หัวใจลงไปด้วย

                  ชายหนุ่ม รู้สึกเหมือนว่า มือของเขาไม่ได้กำแค่ช่อดอกไม้ แต่กำลังกำความหวัง ความฝัน ชะตากรรม และความรัก  โดยที่ยังไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง

                  ฝานฝัน...ใช่ ชื่อของนางในฝัน ผู้ที่นั่งรออยู่ในร้านหารหรู ตามรสนิยมของเธอเอง  ฝานฝัน ผู้มีโลกส่วนตัวสูง และบางที...ไม่สิ หลายครั้ง ที่โลกส่วนตัวของเธอก้าวข้ามล้ำแดน ไปยังพื้นที่โลกในใจของคนอื่นด้วย  ผู้หญิงสวยมักจะอันตราย  จะเรียกหาอันตราย หรือไม่ก็วิ่งหาอันตรายนั้นเสียเอง..

                  นั่นละผู้หญิง...คิดเอง เชื่อเอง บ้าเอง !

                  เธอยิ้ม

                  เขายิ้ม

                  โต๊ะด้านข้างมีคนยิ้ม
  
                  พนักงานสาวสวยยิ้ม

                  เธอผายมือ

                  เขานั่ง

                เขาพยายามไม่มองพนักงานสาวสวย  เพราะรู้ว่าเธอกำลังเชียร์เบียร์  ให้เกิดเถอะ... ทำไมน้องๆ พวกนี้น่ารักเหลือเกิน  แต่เขาก็สงบใจลง  เพราะเขารู้ว่า ฝานฝัน เป็นคนมาก่อน ทั้งเวลาหัวใจและเวลาแห่งความรัก  ทั้งที่เขาเป็นคนนัดหมาย

                เขาเสียฟอร์มอีกแล้วใช่ไหม

               “คุณมาช้า”    เธอทักทาย ด้วยสีหน้าประดับรอยยิ้มนุ่มนวล  แต่สำหรับเขาแล้ว ถ้าฝานฝัน จะลุกขึ้นกรีดร้อง ตะโกนก่นด่า   เขาเองคงจะมีความสุขมากกว่า สามพยางค์ ที่เธอหล่นออกจากปาก

                เมวินท์ระงับอารมณ์ และสะกดจินตนาการณ์ในเชิงลบ   พยายามขยับสายตาออกจาก เกาะอก ชุดเดรช สีดำ ที่เน้นให้ปริ่มอกนวลเนียนเลยพ้นขึ้นมาจากความรู้สึกนึกคิด และเข้าชุดบ้า ๆ นั่น ให้ตายเถอะ....เขาคิดในใจ....แต่ภาพทรวงอกขาวนวล กำลังกระเพื่อมไหว ตามลมหายใจ ไม่สิ...ตามท่วงท่าสอดคล้องกับรอยนิ่มและท่วงท่าเย้ายวนมากว่า

               “ดอกไม้สำหรับคุณ ที่รัก...”     เขาพยายามรักษารอยยิ้มและน้ำเสียง ให้ความร่วมมือกัน เพื่อแสดงว่าเขาจริงใจแค่ไหนกับผู้หญิง ที่คบกับเขาอยู่ดี ๆ ไม่ว่าดี   ทะลึ่ง ไปมีคนอื่น  

               แสบ.. เจ็บ .. แต่เขาต้องแสดงละครต่อไป เพราะรู้ว่ามีคนกำลังติดตามผลงานอยู่  ความรักไม่เคยพอสำหรับบางคน  เพราะความรักรับประทานไม่ได้ เมื่อหิว  พแความจยมาเคาะหน้าประตู ความรักก็กระโดดออกไปทางหน้าต่าง

              “ลิลิน ทำไมไม่มาด้วยคะ”

               หญิงสาว ไม่สนใจรอยยิ้มที่เขาบรรจงสร้าง ขึ้นมาแบบสุดชีวิต แค่เธอทะลึ่ง (อีกแล้ว) ถามหาหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ที่เขาเพียงรู้จักเธอเพียงผิวเผิน เท่านั้น.....เท่านั้น

               ลิลิน เป็นใคร

               เท่านั้นจริง ๆ ไม่มีอะไรมากมายไปกว่านี้ แค่เขารู้จักเธอ..ลิลิน เธอเป้นอะไรไปมากกว่าเป็นลิลินไม่ได้ !  เพราะบางคนเกิดมาเพื่อจะสะกดตัวเองอยู่จุดนี้จริง ๆ  จุดที่เป็นตัวเอง และไม่มีใครอยากจะมายุ่งเกี่ยว

              เมวินท์ ฝืนยิ้ม นั่งลงฝั่งตรงกันข้าม จ้องมองไปยังสายตาของคนนั่งฝั่งตรงกันข้าม  คิดในใจว่า  ผมเอาช่อดอกไม้มาให้คุณ   รีบไปสิ..

              ฝานฝัน ยังคงมีรอยยิ้มนุ่มนวล เธอยิ้มสวย ขณะเอื้อมมือมารับช่อดอกไม้   แต่แล้วเธอก็หันไปยิ้มกับบริกรหนุ่มหน้าใสคนหนึ่ง พยักหน้าเป็นเชิงเรียก  พอหนุ่มบริกรหุ่นดีและหล่อลากไส้ เดินมาถึง เธอก็ส่งยิ้ม และส่งช่อดอกไม้ให้

               ไอ้บ้า...ทำไมเฉือกหล่อ และหนุ่มหุ่นดี เกินหน้าเกินตาข้าวะ....

               ช่างศีรษะมารดาแก ....เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

              หนุ่มบริกรหน้าใสเดินมาหาอย่างคนรู้งาน

             “น้อง  พี่ให้....”  ฝานฝันบอกด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียง   ชายหนุ่มนั่งตะลึงตัวแข็ง กับการหักหน้าร้ายกาจของอีกฝ่าย  นี่ละนะ ผู้หญิง ประชดประชัน  ไร้สมอง ทำตามอารมณ์  เจ้าาคิดเจ้าแค้น   คิดเองเออเอง  แล้วก็เชื่อตามที่สมองคิดเองเออเอง อย่างไม่ฟังทักษะของการคิดอย่างมีเหตุผล
หนุ่มบริกรยิ้มหน้าเป็น หางตาเหลือบมองเมวินท์ราวกับจะเยาะเย้ย...จนแทบจะได้ยินเสียงที่กำลังเดือดระอุพล่าน...เป็นไง..แฟนแกมาสนใจฉัน....

               ไอ้บ้า...!

               จะไปตายที่ไหนก็ไป...ฃายหนุ่มรู้สึกว่าร่างกายของเขาไม่อาจควบคุมอารมณ์อันเดือดพล่านจากภายใน เขาลุกขึ้นเต็มแรงแค้น มือทั้งสองบีบเต้นไปยังลำคอของหนุ่มกล่อผู้เข้ามาแบบไม่ถูกที่ถูกทาง

              “นี่คนรักฉันโว้ย...” เขาตะโกนใส่หน้าของคนใกล้จะตาย และมันจะต้องตายจริง ๆ เพราะสองมือของเขาบีบเค้นลงไปเต็มที่ ในใจนึกถึงสมัยเป็นเด็ก  ไปจับปลาในสระน้ำที่กำลังแห้งขอด จับปลาต้องจับให้มั่นคั้นให้ตาย   อย่าให้รอดไปได้
เป็นแค่เด็กเสิร์ฟ อย่ามารุ่มร่ามโว้ย.....    

              แรงบีบของเขาคงมากเกินไป นัยน์ตาของไอ้หนุ่มหล่อข้างหนึ่งทะลักกระเด็นออกมานอกเบ้า มีเส้นเลือดเส้นเอ็นติดอยู่เพียงเล็กน้อย ขณะที่ลูกนัยน์ตาหลุดหล่น

              ลงไปในแก้วไวน์ของหญิงสาวเบื้องหน้า

             ฝานฝันใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม ขณะหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม เธอไม่ลืมที่จะกลืนนัยน์ตาในแก้วลงไปด้วย เคี้ยวกรุบกรับด้วยท่วงท่าเอร็ดอร่อย บางทีลูกตาของหนุ่มบริกรคงกลิ้งไปกลิ้งมาในกระพุ้งแก้มของหญิงสาว ในขณะที่บริกรหนุ่มหล่อ ถูกพนักงานคนอื่นลากตัวออกไปจากที่เกิดเหตุ

              เมวินท์อยากจะโก่งคออ้วก...มันเรื่องบ้าอะไรกัน ?

             ไม่ใช่ความฝัน หรือภาพหลอน  มันจริงและชัดเจนเกินไป

            “คุณกำลังจะบอก..   จะเอา...อะไรกับผม”  เสียงของเขาครวญครางเหมือนคนใกล้ตาย

              ฝานฝัน  ในเวลานี้ ไม่ใช่เพียงฝานฝัน ยังฝานหัวใจของเขาไปด้วย  เธอเอ่ยปากด้วยเสียงราบราบอย่างไม่น่าเชื่อ

            “ที่รัก...อ้อ  ต้องเรียกว่า  วินที่รัก คุณคงต้องทำใจแล้วนะคะ ฝันกำลังจะไปอยู่กับเจย์  อ้อ  เจย์  เพื่อนของวิน คงจำได้นะคะ  ก็เขาเป็นเพื่อนรักของวินเองนี่นา เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะคะ”

             พูดจบ หญิงสาวก็ส่งเสียงหัวเราะดังลั่น ในขณะที่ชายหนุ่ม นัยน์ตาพร่าพราย  มือขวากำด้ามปืนพกในกระเป๋าเสื้อแน่น  และมันกำลังสั่นไหวอย่างเริ่มไร้การควบคุม กระหายเลือด





จบบทที่ 1 ครับ
จบหน้าก็จบแล้วเด้อ