ออกจากงานประจำ บทที่3
เขียน  November 5th,2018  
Time 21:04
อย่างที่คาดการเอาไว้เมื่อครั้งที่แล้ว https://ppantip.com/topic/38236914
วันจันทร์วันทำงาน เราอ้างว้างอย่างหนัก แต่วันนี้เราตื่นแต่เช้าเพื่อมาออกกำลังกายได้สำเร็จและจะตื่นทุกวัน หลังจากออกกำลังกายก็พักเหนื่อย        
และแต่งตัวเหมือนไปทำงานปกติ โดยที่แม่เรายังไม่รู้ว่าเราออกจากงาน เราเริ่มเงียบขรึมอ้างว้าง เปรี่ยว เมื่อแต่งตัวกินข้าวเสร็จเราก็ออกจากบ้าน
ขี่รถไปในเส้นทางที่เคยขี่ไปทำงาน ด้วยใจที่ล่องลอยอ้างว้าง แต่วันนี้อากาศดี แจ่มใส เริ่มหนาวๆนิดๆ และทางที่เราขี่รถผ่าน ก็มีบางช่วงที่ต้องเลี้ยวเข้าทางเล็กๆ ซึ่งทางนั้นเต็มไปด้วยทุ่งนา ไร่ ต้นไม้ อยู่เต็มไปหมด
อากาศที่ดีและธรรมชาติ ตอนนั้นเรารู้สึกสบายมากเลยเราสัมผัสลมเย็นๆ สัมผัสเสียงลม เสียงต้นไม้ พริ้วไหว ตอนนั้นเรารู้อ้างว้างและสบายในเวลาเดียวกัน
เมื่อผ่านช่วงไปเราได้ไปเห็นสิ่งหนึ่งที่เราต้องการ เผื่อนำประกอบทำในสิ่งที่ตนคิดไว้ ในแผนหนึ่ง เผื่อใช้พื้นที่ที่เรามีให้เป็นประโยชน์ ตามหลักพอเพียง
สิ่งนั้นคือปุ๋ยคอก น่าแปลกใจ เราผ่านเส้นทางนี้เป็นประจำทุกวัน ทุกปี เป็นระยะเวลา3ปี แต่ไม่เคยมองรอบข้างของเส้นทางนั้นเลย ว่ามันมีอะไรบ้าง
เราพลาดสิ่งต่างๆในทางผ่านไปหลายอย่าง
หลังจากที่เราต้องการสิ่งนี้มานานก็เจอและได้ซื้อมา เขาขายเหมาเป็น3ถุงใหญ่ เราเอามาไม่หมด เราบอกพี่เขาให้จำหน้าเราไว้ แล้วเดี๋ยวค่อยมาทยอยเอาพี่เขาใจมาก ดูท่าทางเขาน่าจะเป็นชาวไร่นั้นแหละ
หลังจากนั้นเราก็คิดอยากกลับบ้าน แต่คราวนี้ เราก็ได้เปลี่ยนเส้นทางกลับใหม่ ไปในทางแยกที่มันมีแต่ทุ่งนา ไร่ คลอง วัด ต้นไม้ เราขี่รถรู้สึกร่มรื่นมากเลย เราขี่รถไปเรื่อย ปล่อยตัวล่องลอยไปในความร่มรื่นนั้น ไม่รู้เส้นทาง ไม่สน ไม่เคยมา เราขี่รถไปพร้อมกับปุ๋ยคอก ธรรมชาติ ใบไม้ร่วง
ลมเย็นและแสงแดดอุ่นๆ ทำไมมันสบายจังเลย รู้สึกสบายใจกาย
เราขี่รถไปเรื่อยๆจนไปโผล่ในที่ที่เราเคยมาเมื่อครั้งก่อนสะงั้น ซึ่งเราเคยมาหาเพื่อน บ้านเพื่อนเมื่อครั้งก่อน หลังจากนั้นก็ได้ท้อแท้ อ้างหนักเลยทีนี้
เวรกรรม55 เราเห็นบ้านเพื่อนเราดี ฐานะดี มีรถขับ ไม่ต้องดิ้นรน มีคนหนุนหลัง ช่วยเหลือ บ้านที่สวยงามต่างจากเราที่ไม่ได้มีแบบนั้น แต่เราก็ไม่เคยที่จะว่าด่าตัวเอง ครอบครัวตัวเองถึงการไม่มีของเรา แต่เราก็ต้องการที่อยากจะมีอย่างที่คนอื่นเขามีบ้าง เราพูดคำพูดนี้ไปพร้อมกับความเศร้า และแรงผลักดันที่เราจะต้องมีบ้าง
ในขณะที่คิดอีกไม่นานเราก็ขี่รถไกล้จะถึงบ้านเราแล้ว แต่เรากลับแยกทางไปใหม่ในแทบทุ่งนาไร่แถวบ้าน อยากอ้างว้างอีกสักพัก
จนมานั่งอยู่ริมคลองวัดแหงนมองฟ้า ก้มมองแม่น้ำ ดูปลาที่มันกระโดด เราในขณะที่มองแม่น้ำ เราก็จินตนาการถึงทะเลกว้าง มหาสมุทร พร้อมกับมีเรือลำเล็กๆที่กำลังแล่นอยู่ไปที่ไหนสักแห่ง
จากนั้นก็ดูบุคคลที่ให้แรงบันดาลใจ เขาคนนั้นกล่าวไว้ว่า เราทำได้ลูก ถ้าเราจะทำ เรานั่งอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง ไม่นานก็ลุกขึ้นและบอกตัวเองว่าต้องกลับบ้าน!! เมื่อกลับถึงบ้านแม่กับพี่เราที่อยู่ที่บ้านถามว่าอ่าว หยุดงานหรอ เราบอกหยุด แม่ถามว่าวันอะไรถึงหยุด เราตอบว่าวันพิเศษครับ หยุดไปตลอด
แม่เรานิ่งไปพักหนึ่งพร้อมกลับมองหน้าเรา ไม่นานแม่ก็บอกว่าลาออกหรือลูก ทำไมล่ะ มีเงินกินก็ดีอยู่แล้ว ออกมาข้างนอกเหนื่อยนะ เราตอบกับแม่ไปตรงๆว่า หนูขอเวลาออกมาค้นหาบางอย่าง ในนั้นมันไม่ใช่ที่ของหนู มันไม่มีความสุข หนูขอมาลุยข้างนอกค้นหาสิ่งที่หนูต้องการเองดีกว่า จากนั้นแม่ก็พูดกับเราว่าไม่เป็นไร แม่ไม่ได้ว่า เราซาบซึ้งและอึ้ง นึกว่าจะโดนด่าว่า
บทเรียนแรกของเราของวันนี้ เรากังวลมากไป มากไปจริงๆ ทั้งๆที่ฟังแรงบันดาลใจมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ กับคิดมากอยู่นั้นแหละ  วันนี้ความกังวลนั้นมันจางลง แต่ยังไม่หมด ยังคงมีกังวลนั้นอยู่
เราเป็นนักกราฟฟิก เรายังคงตามหาคนที่ทำเว็บไซต์เป็น และกราฟิก ที่มีความรู้สึกเช่นนี้  https://ppantip.com/topic/38238263