วันนี้นั่งไลออนแอร์ แล้วคิดเรื่องเครื่องบินตก (เพราะข่าว)
พอคิดไปคิดมา เกิดรู้สึกว่า ถ้าเครื่องตกจริง เราก็คงต้องตาย แต่มีวูบนึงที่คิดว่า ยอมรับความตายที่มาถึงได้ เพราะถ้าเครื่องตก ยังไงก็ต้องตาย ก็คิดเลยเถิดไปว่า ตายก็ดี ใช้ชีวิตมาพอแล้ว

ในทุกชีวิตมีความตายเป็นปลายทางอยู่แล้ว

คนที่ผมรู้จักบางคนตายตั้งแต่ยังหนุ่มสาว บางคนเคยผ่านการฆ่าตัวตาย แต่ก็ยังไม่ตาย และอาจมีแนวโน้มทำอีก

แนวคิดคนทั่วไป มักมองว่าการฆ่าตัวตายเป็นสิ่งไม่ดี ไม่ควรทำ ควรรักชีวิต มีชีวิตอยู่เพื่อทำบางอย่าง เพื่อบรรลุเป้าหมาย หรืออยู่เพื่อคนที่รัก เช่น พ่อแม่ ญาติ แฟน เพื่อน

แต่พอครุ่นคิดให้ดี จะอยู่ 70 หรือ 40 หรือ 100 ปี สุดท้ายก็ต้องตายเหมือนกันหมด

สมมติฐานที่ผมตั้งอย่างหนึ่ง ถ้าชีวิตมันป่วย เหนื่อยอ่อน ล้าเรี่ยวแรง หรือทนทุกข์มาก เช่น ตาบอดแบบที่ไม่ได้เป็นแต่กำเนิด อัมพาตขยับไม่ได้ หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เราทรมานในการมีชีวิตมากๆ

แล้วเราตายไปเสียไม่ดีกว่าเหรอ จบความเจ็บทุกข์ทรมาน ถ้าหากได้อยู่เพิ่มอีก 5 ปี หรือ 10 ปี แต่อยู่ภายใต้ความทรมาน ช่วงเวลาดังกล่าวก็ไม่ได้มีความหมาย สู้ตายให้ชีวิตที่เคยมียังเจิดจรัสในความรู้สึกจะดีกว่าไหม

แบบหนังเรื่อง million dollar baby หรือ the sea inside

แต่ จขกท. ยังไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย หรืออยากตายอะไรตอยนี้หรอกนะครับ แค่สมมติ