ชีวิตฉบับที่1
ลาออกจากงานประจำ
เขียน  November 3rd,2018  
Time 19:31
2 พฤศจิกายน ปี2018 เราได้ตัดสินใจลาออกจากงานประจำที่ทำอยู่ ด้วยสาเหตุ มีความรู้สึก ต้องการค้นหาบางอย่าง ค้นหาชีวิต สิ่งที่ขาดหายไป ความคิดหลายอย่างที่อยากทำ ความฝันหลายอย่างที่อยากลงมือ  จากที่ลังเลอยู่นานผ่านมา6เดือนกว่า  เวลาที่มีค่าเอากลับมาไม่ได้  ผ่านเลยล่วงไป ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน กะจะออก กะจะออก ไม่ได้ออก มัวแต่กลัวอะไรไม่รู้กลัวกับคำถามโง่ๆ จะมีกินไหม จะอดอยากรึป่าว  ชีวิตเรา ชีวิตเรา
มาจนวันนี้ตัดสิ้น มุทะลุออกวันนี้เลย มาในช่วงพักเที่ยงทานข้าว เราก็ได้ขึ้นไปหาเจ้าของบริษัท  ก่อนจะขึ้นไปลาออกกับเจ้าของบริษัท  
ก็ยังลังเล ว่าเราจะออกไปทำสิ่งที่เราคิดสำเร็จไหม เป็นไปได้รึป่าว เราจะทำได้ไหม แล้วอนาคตจะเป็นเช่นไร จะมีกินไหม จะอดอยากไหม  

แถมยังหัวใจเต้นเร็ว  เหงื่อแตก พรากๆ  รู้สึก หวิวๆ อ้างว้าง เริ่มวิตกกังวลอย่างหนัก
ในขณะที่เดินหน้าไป สมองก็มีคิดอยู่ที่จะเดินหันหลังกลับ แต่หัวใจมันบอกให้มุ่งหน้าแล้ว ถอยไม่ได้  ยิ่งเดินเข้าไกล้ห้องของเจ้าของบริษัทมากเท่าไหร่ หัวใจยิ่งตุบๆๆ  ไม่รู้ว่ามันไม่ชอบที่จะให้เราเดินเข้าไป หรือว่ามันกำลังเร้าใจ สะใจเราอยู่ที่ถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาจะต้องเปลี่ยนตัวเอง
เราเชื่อว่าเป็นอย่างหลัง  เราสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ส่วนเรื่องที่คิดวุ่นวายในหัวก็ ตัดขาดด้วยพลังแห่งหัวใจ พอได้เข้าไปคุยกับเจ้าของบริษัท
เขาบอกว่าให้เราอยู่ก่อน อีกพัก ที่เราคิดไว้ในหัวและเตรียมคำพูดไว้ตอบ  มันไม่มีเรื่องนี้ว่าจะตอบว่าอะไร  เราตอบไปสั่นๆด้วยพลังในใจที่คิดได้ว่า
‘ไม่ได้ ผมต้องไปวันนี้’  จากนั้น ก็ได้ออกสมใจ อย่างที่ใจมันสะใจ
แต่หลังที่เดินออกมาจากห้องนั้น ความรู้สึกหวิว ลอย อ้างว้าง ก็หวนกลับมาอีกครั้ง เดียวดาย เปรี่ยว มองเห็นภาพเหมือนเดินบนเส่นทางที่เขาไม่เดินกัน เหมือนตัวเราเดินในที่มืด ไร้แสงนำทาง  เราจะไปยังไงต่อ  ชีวิตเราจะเป็นอย่างไรต่อไป  จะมีอนาคตไหม ไม่รู้
แต่รู้อย่างเดียวว่าจะต้องเปลี่ยน  เปลี่ยนตัวเอง ตื่นกินข้าว ทำงาน 08:00 เลิกงาน 18:00  ขับรถกลับบ้านมืด  เวลาว่างบางวันต้องเอาเวลาไปแก้ไขงาน
(ตื่นกินข้าว ทำงาน 08:00 เลิกงาน 18:00  ขับรถกลับบ้านมืด  ตื่นกินข้าว ทำงาน 08:00 เลิกงาน 18:00  ขับรถกลับบ้านมืด ตื่นกินข้าว )
นี้คือชีวิตหรอ  น่าเบื่อสะจริง  ทุกคนจะต้องเป็นไปยังนี้หรอ ต้องวนไปแบบนี้หรอ  นี้เราไปต่อเติมฝันคนอื่นให้เข้าไกล้มากขึ้น  โดยไม่ได้ทำตามฝันของเรา สิ่งที่เราคิดไว้ทั้งหลายงั้นหรอ เราขอไปผจญชีวิตที่แบบขึ้นๆลงๆจะดีกว่า  หรือมันจะลงอย่างเดียว เราคิดว่ามันขึ้นอยู่กับตัวเรามากกว่า ว่าเราพยายามกับสิ่งที่เราจะออกไปทำ มันมากพอไหม  ได้แค่นี้ ได้แค่ไหน  และเราจะกัดฟันสู้ไหม  ทุกสิ่งมันเป็นไปได้  ถ้าเราคิดว่าเป็นไปได้  ไม่ว่าปลายทางมันดีหรือแย่  
ก็ยังดีที่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และถ้ามันแย่แสดงว่าเรายังพยายามไม่พอ  และคิดว่าอย่างน้อยก็ได้เก็บความรู้ประสบการณ์ทั้งหลายในระหว่างทาง
ตอนนี้เรายังคงรู้สึกอ้างว้าง หวิว เปรี่ยว เดียวดาย และยังคงเดินในที่มืดอยู่  บวกกับทำในสิ่งที่อยากทำ สิ่งที่คิดได้  สิ่งที่ต้องการจะทำ  ค้นหาชีวิต
เรายังเป็นเหมือนเรือเล็กที่อยากจากฝั่ง
เรายังคงตามหาคนที่รู้สึกแบบนี้อยู่ https://ppantip.com/topic/38229529