บางครั้งเราก็แทบไม่อยากเชื่อว่า โลกใบนี้จะมีอยู่จริงๆ  ทุกอย่างมันกลับตาลปัตร มีแต่ความโชคร้ายและชิงชัง  ความสวยงามมันทำไมหายากจัง
ตัวเราเองเป็นเด็กมีปมเหมือนขาดความอบอุ่น  ชอบเอาความดี ความซื่อสัตย์เข้าแลกกับทุกอย่างเพียงหวังให้ได้ความสุขจากทุกสิ่งตามที่ใฝ่ฝันและคาดหวัง แต่ในทุกๆครั้ง เรามักจะได้สิ่งที่เลวร้าย เช่น ถูกใส่ร้ายป้ายสี ถูกแทงข้างหลัง กดขี่ข่มเหงตอบแทนกลับมาเสมอ....ดังนั้นเวลาที่เรากลับบ้านมานั่งเสียใจ เราก็มักจะคิดว่าคนที่เลวร้ายเหล่านั้นทำไมจึงอยู่สุขสบายหน้าชื่นตาบานและอยู่ดีมีสุข  คนเหล่านั้นน่าจะ วอดวาย ตาย และทุกข์ทรมานเหมือนที่เขาทำกับเราบ้าง.....คุณรู้ไหม....ทุกๆครั้งที่เราผ่านคนเหล่านั้นมาได้ไม่นาน....ก็จะเกิดความ วอดวายและตายกับคนพวกนั้นจริงๆ.....เราไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมสิ่งที่เราคิดถึงเป็นจริงขึ้นมา....แต่พอมันเกิดขึ้นเราก็อดส่งสารเขาไม่ได้...จนทุกวันนี้เราอายุได้ 33 ปีแล้ว ไม่ว่าใครจะทำอะไร เราก็ไม่เคยคิดที่จะให้คนๆนั้นเจ็บปวดอีกเลย...เพราะเราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว...เราจะยอมเจ็บไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่...คิดซะว่าชาตินี้เราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมแก่พวกเขาเหล่านั้น......กว่าจะผ่านพ้นในแต่ละวันมันช่างทรมานเหลือเกิน