อันนี้สงสัยครับ

เพราะผม มีญาติคนหนึ่ง เดิมที่ เป็น พนง ห้าง เงินเดือน 9000 ทำงานมาสองสามปี

มีคนชวนไปทำงานด้วย มันก็ลาออกไป เพราะของเดิมได้ 9000 แต่ต้องมาเช่าหออยู่เอง แต่ของใหม่ เขาให้อยู่ฟรี มีข้าวเลี้ยง

แต่เป็นธุรกิจครอบครัว ร้านประดับยนต์ เงินเดือนเท่าเดิม คือได้ 9000 มันก็หวังว่าเพื่อจะได้ความรู้มาทำของตัวเอง ในอนาคต + มีที่พักฟรี น่าจะดีกว่า

โชคร้าย ไปทำได้ไม่ถึงปี เจ้าของที่ชวนมาทำ เกิดเสียชีวิต เมียเขาก็เลยเลิกทำกิจการ ลูกน้องแยกย้าย กันหมด ตกงานซิครับ

มันก็หันไปส่งน้ำแข็งเป็นรายวัน ไม่พอกิน ไม่พอใช้ อยู่ไกลบ้านด้วย

จนเร็วๆนี้ มันกลับมาทำ ที่ห้างเดิมที่เคยทำ ตำแหน่งเดิม เงินเดือนเท่าเดิม คือได้ 9000

แต่ดีที่เที่ยวนี้ ได้แฟน อยู่บ้านแฟน แต่ก็ต้องช่วยแฟนผ่อนบ้านอยู่ดี

ได้คุยกัน มันบอกว่า เพื่อนรุ่นเดียวกันที่ทำงานด้วยกัน จากเดิมมี 8 คน ตอนนี้มีแต่คนใหม่มาทำ ส่วนคนเก่าๆ ลาออกเกือบหมด เหลืออยู่คนเดียว

แบบว่าคนอื่นเขามาทำเพื่อคอยงานที่ดีกว่า พอได้เขาก็ไป แต่ญาติผมคนนี้ มันวุฒิไม่สูงแค่ ม.3 แถม นิ้วขาดไปนิ้ว ด้วย เลยหางานลำบาก

ที่สำคัญคือ อยู่ ตจว ด้วย จะไปหางาน กทม ก็ไม่ได้ เพราะแฟนอยู่ที่นี้

มันว่าทุกวันนี้ ทำแล้วเดือนชนเดือน แค่นั้น ผมมานั่งคิด แบบนี้เท่ากับ ซื้อเวลาไปเรื่อยๆ หรือเปล่า คอยจนเขาบีบให้ออก หรือเปล่า หรือทำจนเราทำไม่ไหวแล้วโดนให้ออกหรือเปล่า

เพราะอายุ ญาติคนนี้ ก็ 30 ปลายๆแล้ว

เคยบอกให้ลองมาค้าขายไหม มันก็บอกไม่มีทุน เพื่อนๆคิดว่าไงครับ ผมว่า การทำงานเดือนชนเดือน มันก็เหมือนติดกับดักนะ แต่ถ้าทำเป็นเวลาแน่นอน มันยังพอหาเวลามาทำงานเสริมได้ แต่ของญาติคนนี้ เดียวต้องมีเข้ากะ มีสลับกะ กันด้วยเวลาไม่แน่นอน