ความดื้อ มานะ อัตตา มิจฉาทิฏฐิ ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับ ส่วนผสมแห่งความเสื่อมทุกข์โทษภัย

บางคนตายไป คนก็คิดถึงคุณงามความดี บางคนรวยดังทรงอำนาจ ตายไปก็เหมือนใบไม้แห้งใบหนึ่งที่ล่วงหล่นไม่มีสาระอะไร

ทุกคนคนเกิดมาต่างต่อคิวไปสู่หลักประหาร
เดินกันไปเป็นแถวๆ ถูกล่ามด้วยโซ่เวลาที่คอ
บ้างร้องเพลง บ้างร้องให้คร่ำครวญ เดินไปตามทางแห่งเวลา
บางคนไปแบบเหม่อๆอยู่ไปวันๆ
บางคนคิดว่าแน่เพราะยังไม่ถึงหลักประหาร
พากันเบียดเบียนก่อกรรมทำเข็ญ มีจิตพยาบาท
ใส่ร้ายป้ายสี จองเวร เป็นพาล เพ่งโทษผู้อื่น
ไม่น้อมธรรมเข้ามาในตน  เป็นผู้หลง
แสดงความเห็นเป็นข้าศึกต่อพระอริยะเจ้า
แถวสู่หลักประหารนี้ปกติก็มีการลัดคิว
เป็นประจำ ไม่แน่ไม่นอน แต่โดยมากก็ไม่มีใครสนใจ
หลบหนีจากแถวสู่หลักประหารนี้
เพราะจนปัญญา หรือมัวสนุกสนานและเศร้าเสียใจ
ในเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในระหว่างเดินทางสู่หลักประหาร น่าสยดสยองสังเวชนัก เมื่อยังมีเวลา
ควรมุ่งมั่น เพราะกรรมที่ทำจะเป็นที่พึ่งได้