สวัสดีคับ ผมมีเรื่องอยากปรึกษา
ผมมีคำถามกับตัวเองทุกวัน ว่าที่ผมบอกเลิกเธอไป ผมตัดสินใจถูกแล้วจริงๆใช่มั้ย ?
ผมกับเธอคบกันมา 4 ปี ช่วงเวลาที่คบกันมันก็ดี มีความสุขคับ แต่ตลอดเวลาที่คบกันผมต้องหลบซ่อนจากครอบครัวของเธอมาตลอด
ตอนที่เราคบกันได้เกือบ 2 ปี พี่ชายของเธอ มาบอกผมว่าให้ผมเลิกกับเธอ เพราะว่าแม่ของเธอรับผมไม่ได้หรอก...(เหตุผลเพราะผมไม่ได้เป็นอย่างที่แม่เค้าต้องการ) แต่เราก็ยังคบกันต่อ จนกระทั่งต่างคนต่างเรียนจบ ผมทำที่ กทม. และเธอกลับไปทำงานกับคนรู้จักของครอบครัวที่บ้านของเธอที่ต่างจังหวัด ทำงานไปปีแรกก็มีทะเลาะกันบ้างตามปกติของคู่รักทั่วไป ที่อยู่ไกลกัน
คับมันเป็นความรักระยะไกล แต่ผมคิดว่าเราจะผ่านมันไปได้ เพราะผมไม่คิดที่จะมองใครหรือ มีใครใหม่ และผมคิดว่าผมสามารถไปหาเธอได้ และก็มาหาผมได้เช่นกัน เราวิดีโอคอลกันทุกวันคับ ตอนเช้าก่อนไปทำงาน แต่ก่อนนอนเราทำไม่ได้ทั้งวิดีโอคอลและโทรหา เพราะเธอให้เหตุผลว่าเธออยู่กับแม่ มันก็เฟลนะคับ แต่ก็พยายามจะเข้าใจเธอ
จนกระทั่งวันนึงผมบอกเธอว่า ผมจะไปหานะ แต่เธอบอกว่า มาได้ แต่ไปไหนด้วยไม่ได้ เพราะคนรู้จักเธอเยอะ เดี๋ยวแม่เธอจะรู้ ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวเธอจะมาหาผมเอง ผมก็โอเคคับ จะอดทนรอจนกว่าเธอจะมาหา
และวันนึงยายผมป่วย เข้ารักษาที่ ศูนย์มะเร็งแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัด ซึ่งเป็นจังหวัดใกล้เคียงกับบ้านเธอ ผมเลยบอกเธอว่าผมจะไปเยี่ยมยายมาเจอกันหน่อยมั้ย เธอบอกว่ามันไกล แม่ไม่อยากให้ขับรถตอนกลางคืน(ตอนแรกก็คิดนะคับว่า เธอมีคนอื่นหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็บอกตัวเองว่า เออ คิดมากหน่าา ไม่มีหรอก)... วันนั้นผมไปหายายผม ผมอยู่กับยายจนกระทั่งยายผมหลับ ผมเลยตัดสินใจว่าจะไปหาเธอ ผมบอกแม่ว่า เดี๋ยวผมมานะ ผมจะไปหาเธอ (ผมเคยพาเธอมาเจอแม่ผมอยู่ 2-3 ครั้ง) และผมก็ขับรถไปหาเธอที่บ้าน ผมบอกเธอว่า ผมอยู่ตรงนี้ มาหาผมหน่อย (ในใจผมคิดว่า ถ้าเธอไม่ออกมา แสดงว่าเธอมีคนใหม่) ผมรอสักพัก เธอก็ออกมา ผมดีใจมากคับที่ได้เจอเธอสักที เราอยู่ด้วยกันอยู่ ชม. กว่า แล้วเธอก็บอกผมว่ากลับได้แล้ว ขับรถกลางคืนอันตราย แล้วเธอต้องไปรับแม่กลับบ้านด้วย ผมเลยขับรถกลับ...เราได้เจอกันในรอบ 8 เดือน ได้เจอ 1 ชม. มันก็ดีกว่าไม่ได้เจอ แล้วเราก็กลับลูปเดิม ผมกลับมาทำงาน แล้วเราก็ไม่ได้เจอกัน
จนเวลาผ่านไป 1 ปีที่เราไม่ได้เจอกัน เธอไม่มาหาผม บอกว่าไม่ว่าง เราเริ่มทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่ทะเลาะเธอจะเงียบไป หายไปไม่ตอบแชท ไม่รับโทรศัพท์ และบ่อยครั้งเธอจะไล่ผมไปหาคนใหม่ตลอด แต่ผมไม่อยากมีคนใหม่ ผมอยากมีเธอ และผมก็ยอม...อดทนรอเธอต่อไป (ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมต้องทน ผมปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกกับผมว่าให้เลือกสิ่งที่ตัวเองจะไม่มาเสียใจทีหลัง...อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ที่ทำให้ผมยังทนต่อไปละมั้ง)
จนเราคบกันถึงปีที่ 4 และครั้งสุดท้ายที่เราทะเลาะกัน
เราทะเลาะกันเพียงเพราะ ความงี่เง่าของผมเอง คืนนั้นเรามีโอกาสได้วิดีโอคอลกัน แต่เธอบอกว่าเธอต้องทำงาน เดี๋ยวจะเปิดคอมนะ ผมเลยถามเธอว่างานรีบหรอ (เพราะปกติเธอไม่เคยเอางานกลับมาทำที่บ้าน) ผมก็เงียบคับ นั่งมองเธอใช้คอมสักพักแล้วผมก็บอกเธอว่า งั้นวางนะ แล้วก็กดวางไป ตอนแรกผมก็คิดว่าเธอจะโทมาง้อผม แต่ไม่คับ เธอเงียบไป จนถึงตอนเช้าผมโทรหาเธอตามปกติก่อนที่ผมจะไปทำงาน ผมบอกเธอว่าเมื่อคืนผมโกรธเธอนะ ที่ไม่สนใจผม ผมคิดว่าเธอจะง้อผมคับ หลังจากที่บอกแบบนั้นไป เพราะทุกทีมันเป็นแบบนั้น...แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ เธอบอกกับผมว่า ทีตอนที่ผมทำ ทำไมทำได้ ทำไมเธอไม่โกรธผมเลย แล้วรถบริษัทผมก็มารับ ผมเลยต้องวางสายเธอไป
วันนั้นผมตามตัวเองซ้ำๆ ว่าผมทำอะไรพลาดไปตรงไหนรึเปล่า...และผมคิดว่าผมไม่ผิดนะ เธอต้องง้อผมสิ่ แต่เธอไม่ง้อคบ เธอเงียบไป จนผ่านไป 3 วัน ผมตัดสินใจทักไปถามเธอว่า "จะไม่ง้อแฟนหน่อยหรอ ?" จนผ่านไป 1 วัน เธอไม่อ่านแชทผม ผมโทรไป เธอก็ไม่รับสาย ผมเฟลมากคับวันนั้น ฟุ้งซ่านเลยแหละและผมก็ตัดสินใจ บอกเลิกเธอ... และวันนั้นเธออ่านแชทผมคับ แต่เธอไม่ตอบอะไร
หลังจากวันนั้น 1 สัปดาห์ เธอก็บล็อกผมทุกอย่าง Facebook,twitter,instagram
แล้วผมก็จม ผมไม่มีความสุข ผมคิดถึงเธอ...แต่ว่าเธอหายไปแล้ว
ผมเลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า
"ทำไมเธอไม่ง้อผม?" ถ้าเธอขอให้ผมอยู่ ผมก็จะอยู่
"ทำไมเธอใจแข็งจัง 4 ปีที่คบกันมาไม่พอที่จะทำให้ง้อผมหรอ ?"
"ผมไม่มีค่าเลยใช่มั้ย?"
"วันนั้นผมตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม?"
#ปล.ผมเป็นทอม คือ เหตุผลที่ผมไม่ได้เป็นอย่างแม่เธอต้องการ
หลังจากนี้ผมควรทำไงต่อดีคับ ผมจมมากเลย ผมคิดถูกใช่มั้ย ที่เลิกกับเธอ
ผมตัดสินใจอะไรพลาดไปหรือเปล่า ?
ผมมีคำถามกับตัวเองทุกวัน ว่าที่ผมบอกเลิกเธอไป ผมตัดสินใจถูกแล้วจริงๆใช่มั้ย ?
ผมกับเธอคบกันมา 4 ปี ช่วงเวลาที่คบกันมันก็ดี มีความสุขคับ แต่ตลอดเวลาที่คบกันผมต้องหลบซ่อนจากครอบครัวของเธอมาตลอด
ตอนที่เราคบกันได้เกือบ 2 ปี พี่ชายของเธอ มาบอกผมว่าให้ผมเลิกกับเธอ เพราะว่าแม่ของเธอรับผมไม่ได้หรอก...(เหตุผลเพราะผมไม่ได้เป็นอย่างที่แม่เค้าต้องการ) แต่เราก็ยังคบกันต่อ จนกระทั่งต่างคนต่างเรียนจบ ผมทำที่ กทม. และเธอกลับไปทำงานกับคนรู้จักของครอบครัวที่บ้านของเธอที่ต่างจังหวัด ทำงานไปปีแรกก็มีทะเลาะกันบ้างตามปกติของคู่รักทั่วไป ที่อยู่ไกลกัน
คับมันเป็นความรักระยะไกล แต่ผมคิดว่าเราจะผ่านมันไปได้ เพราะผมไม่คิดที่จะมองใครหรือ มีใครใหม่ และผมคิดว่าผมสามารถไปหาเธอได้ และก็มาหาผมได้เช่นกัน เราวิดีโอคอลกันทุกวันคับ ตอนเช้าก่อนไปทำงาน แต่ก่อนนอนเราทำไม่ได้ทั้งวิดีโอคอลและโทรหา เพราะเธอให้เหตุผลว่าเธออยู่กับแม่ มันก็เฟลนะคับ แต่ก็พยายามจะเข้าใจเธอ
จนกระทั่งวันนึงผมบอกเธอว่า ผมจะไปหานะ แต่เธอบอกว่า มาได้ แต่ไปไหนด้วยไม่ได้ เพราะคนรู้จักเธอเยอะ เดี๋ยวแม่เธอจะรู้ ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวเธอจะมาหาผมเอง ผมก็โอเคคับ จะอดทนรอจนกว่าเธอจะมาหา
และวันนึงยายผมป่วย เข้ารักษาที่ ศูนย์มะเร็งแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัด ซึ่งเป็นจังหวัดใกล้เคียงกับบ้านเธอ ผมเลยบอกเธอว่าผมจะไปเยี่ยมยายมาเจอกันหน่อยมั้ย เธอบอกว่ามันไกล แม่ไม่อยากให้ขับรถตอนกลางคืน(ตอนแรกก็คิดนะคับว่า เธอมีคนอื่นหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็บอกตัวเองว่า เออ คิดมากหน่าา ไม่มีหรอก)... วันนั้นผมไปหายายผม ผมอยู่กับยายจนกระทั่งยายผมหลับ ผมเลยตัดสินใจว่าจะไปหาเธอ ผมบอกแม่ว่า เดี๋ยวผมมานะ ผมจะไปหาเธอ (ผมเคยพาเธอมาเจอแม่ผมอยู่ 2-3 ครั้ง) และผมก็ขับรถไปหาเธอที่บ้าน ผมบอกเธอว่า ผมอยู่ตรงนี้ มาหาผมหน่อย (ในใจผมคิดว่า ถ้าเธอไม่ออกมา แสดงว่าเธอมีคนใหม่) ผมรอสักพัก เธอก็ออกมา ผมดีใจมากคับที่ได้เจอเธอสักที เราอยู่ด้วยกันอยู่ ชม. กว่า แล้วเธอก็บอกผมว่ากลับได้แล้ว ขับรถกลางคืนอันตราย แล้วเธอต้องไปรับแม่กลับบ้านด้วย ผมเลยขับรถกลับ...เราได้เจอกันในรอบ 8 เดือน ได้เจอ 1 ชม. มันก็ดีกว่าไม่ได้เจอ แล้วเราก็กลับลูปเดิม ผมกลับมาทำงาน แล้วเราก็ไม่ได้เจอกัน
จนเวลาผ่านไป 1 ปีที่เราไม่ได้เจอกัน เธอไม่มาหาผม บอกว่าไม่ว่าง เราเริ่มทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่ทะเลาะเธอจะเงียบไป หายไปไม่ตอบแชท ไม่รับโทรศัพท์ และบ่อยครั้งเธอจะไล่ผมไปหาคนใหม่ตลอด แต่ผมไม่อยากมีคนใหม่ ผมอยากมีเธอ และผมก็ยอม...อดทนรอเธอต่อไป (ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมต้องทน ผมปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกกับผมว่าให้เลือกสิ่งที่ตัวเองจะไม่มาเสียใจทีหลัง...อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ที่ทำให้ผมยังทนต่อไปละมั้ง)
จนเราคบกันถึงปีที่ 4 และครั้งสุดท้ายที่เราทะเลาะกัน
เราทะเลาะกันเพียงเพราะ ความงี่เง่าของผมเอง คืนนั้นเรามีโอกาสได้วิดีโอคอลกัน แต่เธอบอกว่าเธอต้องทำงาน เดี๋ยวจะเปิดคอมนะ ผมเลยถามเธอว่างานรีบหรอ (เพราะปกติเธอไม่เคยเอางานกลับมาทำที่บ้าน) ผมก็เงียบคับ นั่งมองเธอใช้คอมสักพักแล้วผมก็บอกเธอว่า งั้นวางนะ แล้วก็กดวางไป ตอนแรกผมก็คิดว่าเธอจะโทมาง้อผม แต่ไม่คับ เธอเงียบไป จนถึงตอนเช้าผมโทรหาเธอตามปกติก่อนที่ผมจะไปทำงาน ผมบอกเธอว่าเมื่อคืนผมโกรธเธอนะ ที่ไม่สนใจผม ผมคิดว่าเธอจะง้อผมคับ หลังจากที่บอกแบบนั้นไป เพราะทุกทีมันเป็นแบบนั้น...แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ เธอบอกกับผมว่า ทีตอนที่ผมทำ ทำไมทำได้ ทำไมเธอไม่โกรธผมเลย แล้วรถบริษัทผมก็มารับ ผมเลยต้องวางสายเธอไป
วันนั้นผมตามตัวเองซ้ำๆ ว่าผมทำอะไรพลาดไปตรงไหนรึเปล่า...และผมคิดว่าผมไม่ผิดนะ เธอต้องง้อผมสิ่ แต่เธอไม่ง้อคบ เธอเงียบไป จนผ่านไป 3 วัน ผมตัดสินใจทักไปถามเธอว่า "จะไม่ง้อแฟนหน่อยหรอ ?" จนผ่านไป 1 วัน เธอไม่อ่านแชทผม ผมโทรไป เธอก็ไม่รับสาย ผมเฟลมากคับวันนั้น ฟุ้งซ่านเลยแหละและผมก็ตัดสินใจ บอกเลิกเธอ... และวันนั้นเธออ่านแชทผมคับ แต่เธอไม่ตอบอะไร
หลังจากวันนั้น 1 สัปดาห์ เธอก็บล็อกผมทุกอย่าง Facebook,twitter,instagram
แล้วผมก็จม ผมไม่มีความสุข ผมคิดถึงเธอ...แต่ว่าเธอหายไปแล้ว
ผมเลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า
"ทำไมเธอไม่ง้อผม?" ถ้าเธอขอให้ผมอยู่ ผมก็จะอยู่
"ทำไมเธอใจแข็งจัง 4 ปีที่คบกันมาไม่พอที่จะทำให้ง้อผมหรอ ?"
"ผมไม่มีค่าเลยใช่มั้ย?"
"วันนั้นผมตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม?"
#ปล.ผมเป็นทอม คือ เหตุผลที่ผมไม่ได้เป็นอย่างแม่เธอต้องการ
หลังจากนี้ผมควรทำไงต่อดีคับ ผมจมมากเลย ผมคิดถูกใช่มั้ย ที่เลิกกับเธอ