ครอบครัวน่าจะเป็นที่ ที่อยู่แล้วสบายใจที่สุดแต่กับเราไม่เลย เราไม่สามารถปรึกษาหรือพูดจากับใครได้เลย ครอบครัวเหมือนขุมนรกที่มีแต่ไฟร้อนค่อยแผดเผาคนในบ้าน เราโตมาในบ้านที่มีแต่ความรุนแรงพ่อแม่แยกทางแม่มีสามีใหม่ แม่ไม่เห็นเราสำคัญเรามันลูกที่เขาไม่รัก เราโตมาในสภาพแววล้อมที่มีแต่การพูดจาเสียดสีรุนแรงทำร้ายร่างกายและจิตใจ ทุกคนเห็นเป็นคนใช้เป็นที่รองรับอารมณ์เรามักจะถูกแม่ด่าหรือตีเวลาแม่อารมณ์เสีย เราโดนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจำความได้จนตอนนี้18ปี ความรุนแรงยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวัน จนบางครั้งอยากจะหนีออกจากบ้านหรือตายๆไปซะ เราเคยคิดฆ่าตัวตายตอนอายุ14ด้วยการกินยากรีดแขนผูกคอด้วยสายไฟ จนรู้สึกความคิดนั้นมันหายไปนานจนปีนี้มันกลับมาและรุนแรงขึ้น เรารู้สึกเหนื่อยท้อไม่อยากมีชีวิตอยู่ เรามักจะเก็บทุกอย่างไว้ในใจเพราะเป้นคนอ่อนไหวและคิดไปเอง หลายเดือนที่ผ่านมาเริ่มเป็นหนักขึ้นหนักขึ้นทุกวัน เหมือนเราแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวจนจะไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว.บางครั้งคิดจนเกิดประสาทหลอนเครียดไปหมดคิดจนปวดหัวแล้วนั่งร้องไห้มองตัวเองในกระจกเหมือนคนบ้าเป็นแบบนี้ทุกวันมันอาจรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเพราะครอบครัวคือตัวการ