อดีตผมเคยทำธุรกิจเล็กๆค้าขายทางภาคใต้มาหลายๆปีผมสะสมเงินได้มาสักก้อนครับ ขณะนั้นอายุ 50 ปีผมปิดร้านค้าเลิกค้าขาย(การค้าขายไม่ขาดทุน มีกำไรตลอด)หยุดค้าขายมาซื้อที่ดินหัดทำสวนทำอะไรเล่นเป็นงานอดิเรกเล่นๆหลายๆอย่างเพื่อพักผ่อนอยู่ได้ 6 ปีแล้ว ผมคิดไม่เหมือนบุคคลทั่วไปเลย ผมคิดว่าพอมีเงิน พอเพียง ไม่นานเราก็ตาย ทรัพย์สินเอาไปไม่ได้เลยทำอะไรก็ได้ที่ผมคิดอยากจะทำต่างๆ ที่ไม่เบียดเบียนตัวเองและผู้อื่น พอมีเงินร่างกายแข็งแรงไม่เป็นโรค เป็นลาภอันประเสริฐแล้ว พอมี พออยู่ พอใช้ พอใจ พอดี เท่านั้นก็พอใจแล้วครับ...
          วันๆจะขี่จักรยานแม่บ้านออกกำลังกาย หลายคนเห็นเข้า บางบริษัทจะเรียกผมเข้าทำงาน ชาวบ้านบางคนชวนผม "ปลูกมะนาวขาย" ชาวบ้านบางคนชวนผม"ปลูกกล้วยขาย" นายทุนบอกผมว่าทำไมไม่เปิด"รีสอร์ท" เพื่อนบางคน "ทำไมไม่รับซ่อมงานบ้าน"  "ทำไมไม่เปิดรับสอนภาษา" คำตอบผม "กลัวรวยครับ"  ชาวบ้านหรือคนทั่วไปที่ไม่สนิทเลยจะคิดว่าผมมีแต่รถจักรยานและมีแต่เสื้อผ้าที่เลอะยางกล้วยเกือบทุกตัว

ชาวบ้านและคนทั่วๆไปที่ไม่สนิท : ทำไม ไม่ทำงาน ไม่ทำนุ่นทำนี่หล่ะ ปลูกมะนาวขาย ปลูกกล้วยขาย สร้างรีสอร์ท เปิดโรงเรียนสอนภาษา รับซ่อมแซมบ้าน ฯลฯ .....อื่นๆอีกเพียบ
ผม : กลัวรวยครับ
ชาวบ้านและคนทั่วๆไปที่ไม่สนิท : กลัวรวย อย่างนั้นเอาเงินมาให้ป้าหรือน้า ชั้นซิถ้าไม่อยากรวย
ผม : ผมยังไม่รวย เพราะกลัวรวย ป้า น้า ลุง นายทุน ถ้าอยากรวยต้องทำมาหาเงินเองซิ ผมกลัวรวย
ผมเข้าใจความหมายนี้ผิดหรือชาวบ้านเข้าใจความหมายนี้ผิดกันแน่ครับ เพื่อนๆสมาชิกช่วยวิเคราะห์หน่อยครับ ผมพอมีทรัพย์แต่ไม่รวยเพราะผมกลัวรวย ชาวบ้านบอกผมว่า ถ้าไม่อยากรวยหรือกลัวรวยเอาเงินให้พวกเขาซิ  ผมก็ตอบไปว่า ผมยังไม่รวยเพราะกลัว พวกคุณอยากรวยก็ขยันทำงานซิ ผมขี้เกียจอยู่ 5555