คือเราเป็นเพื่อนกัน รู้จักกันก็ในระดับนึง แต่พอมาวันนึงก็คุยกันแล้วเขาก็บอกว่าชอบ ตอนแรกเราไม่คิดอะไรแต่พอคุยไปเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหว เริ่มคาดหวัง คือคุยกันทุกวัน แต่ถ้าวันไหนเขาอยู่กับแฟนก็จะไม่ได้คุย แต่เราก็รู้สถานะของเรา แต่ในเมื่อคุยก็ย่อมคาดหวังเป็นธรรมดา เราก็จะรู้ชีวิตเขาในระดับนึงเลยนะ ว่าเวลาไหนคุยได้เวลาไหนเขาอยู่กับแฟนก็จะไม่ได้คุย แต่เราก็เข้าใจในจุดที่ตัวเองยืนนะ
แต่เรื่องของเรื่องก็คือบางครั้งก็รู้สึกเหมือนว่าควรพอแค่นี้ เพราะคิดว่าทุกอย่างคงเป็นไปได้ยาก เขาก็คงไม่ได้รักแฟนเขาขนาดนั้น ถ้ารักก็คงไม่มาคุยกับเรา และถ้าเรามองกลับกันเราก็คงจะอยู่ในจุดเดียวกับแฟนเขา
อะไรที่ยอมได้เราก็ยอม แม้กระทั่งเรื่องที่ไม่ควรจะยอมรับก็กลับยอมรับ ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่
แต่พอเราจะไปเราหายไป เขาก็จะคอยโทรหา ไลน์หา เหมือนไม่ให้เราไป ทั้งๆที่ความจริงเราไม่ควรต้องมารออะไรแบบนี้กับความสัมพันธ์ที่มันไม่แน่นอนและไม่ชัดเจน
บางครั้งก็แค่คิดว่าแค่เห็นเขามีความสุขเราเองก็สบายใจ แต่กลับกันบางทีมารู้เรื่องที่ได้ยินจากคนอื่นก็แทบไม่มีแรงจะทำอะไร

บางทีก็คิดว่าเราควรหายไปกลับไปไม่รู้จักกันหรือจบความสัมพันธ์แย่ๆนี้ไปได้แล้ว เพราะอยู่ไปก็มีแต่เสียเวลา
ผิดที่ตัวเราเลือกเอง

อ่านแล้ว คอมเม้นท์เข้ามาคุยกันได้นะ
และขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ