เย็นเมื่อวานมาขึ้นรถตู้ที่สถานีหนึ่ง ซึ่งระบบที่นี่ไม่เต็มไม่ออก คนมาก่อน ซื้อบัตรไปจองที่ พอไปถึงเหลือเบาะท้าย 4 ที่ และข้างคนขับตรงกลาง 1 ที่ เป็นธรรมดาที่คนมาท้ายต้องนั่ง ซึ่งตัวสูงใหญ่อย่างเราไม่ชอบมาก เบาะท้ายมันเบียด แต่ดีกว่าเบาะหน้าหัวชนต้องคอยก้ม!!! จึงเลือกเบาะท้าย แล้วมานั่งรอด้านนอก เพราะรถตู้ยังไม่สตาร์ทรถ จะร้อนและอบมาก คนจึงต้องมารอด้านนอก รอได้ประมาณ 10 นาที 2คนสุดท้ายมาคู่กัน และเดินไปขึ้นรถ  
        มัน peak!!! ตรงที่เราก็รีบมาขึ้นเพราะอยู่ในเข้าไปก่อน แต่ 2 ท่านนั้นขึ้นก่อนเราแล้วนั่งคู่กันไม่ได้เนื่องจากติดกระเป๋าเรา พร้อมรำพึง อ้าว!!กระเป๋าใคร ความคิดแรกที่ขึ้นมาคือ ต้องสละให้ไหมแล้วไปนั่งหน้า (กลัวแบบสายการบิน) เพราะ 1.เขามาคู่กันด้วยเราก็เห็นใจ 2.เขาอยู่หน้าเรา แต่ระบบใครมาจองก่อนได้ก่อนเขาจะรู้ไหม 3.มันทรมานมากๆ นั่งหน้าเนี่ย เอาหละสิ เป็น 3 วิ สตั้นที่ต้องตัดสินใจ
         ทางออกมาแล้ว!!! ทันใดนั้น เขารำพึงออกมา แล้วนั่งไหนได้มันเต็มหมด เราเลยช่วยบอกเพราะรู้ที่สุดท้ายที่ไม่มีคนเลือกคือตรงกลางด้านหน้า และขออธิบายเหตุผลว่า อยากให้นั่งด้วยกัน แต่หัวมันติดครับ
        สรุป ระบบสำคัญ คนก็สำคัญ แต่การอธิบายสำคัญที่สุด เพราะคนอาจไม่รู้ระบบ คนไม่รู้ความจำเป็นในการกระทำ ดังนั้นการบอกเหตุผล พูดคุยกันคือทางออกที่ดีที่สุด
        ขอเสนอแนะ ด้วยทรัพยากรที่มีจำกัด แต่ความต้องการคนไม่จำกัด จึงเกิดระบบ “ระบบเกิดจากคนคิด ที่ต้องคิดก็เพื่อทุกคน แต่หากระบบเพื่อคนคนเดียว หรือสร้างความเหลื่อมล้ำทั้งฐานะ สารพัด ที่สำคัญยิ่งสร้างความเดือดร้อน ทั้งสุขภาพกาย ใจ และที่ร้ายที่สุดคือชีวิต เราต้องเลือก แนวทางเลือก ส่วนรวมก่อน แต่ถ้าคนใดต้องตาย ช่วยคนจะตายก่อน หากพิการ ป่วย เอาคนป่วยตามมา ทั้งนี้ทั้งนั้น ขอความจริง จิตใจดีจริง มิใช่หลอกว่าป่วย เจ็บ จะตาย หรือทำเพื่อส่วนรวม แต่ภาพที่เห็นพวกพ้องตัวเองทั้งนั้น จบ!!! ขอจบดีกว่า เดี๋ยวโดนปรับทัศนคติ เริ่มเขียนยาวแล้ว นักเขียนสายอึด คนอ่านถึงตรงนี้ก็อึดจริงๆ ขอบคุณครับ
    “ความพอเพียงคือสุดยอดการพัฒนา ผู้ที่พอเพียงที่สุด ใช้ทรัพยากรน้อยที่สุดในโลก คือ พระ “
    “โลกไม่เคยขาดแคลนคนรักคนคนเดียว แต่ขาดแคลนคนรักคนทั้งโลก”