จขกท.อายุ16ครับอยู่ชั้นม.4เป็นคนเหนือนิสัยส่วนตัวเป็นคนชอบเล่นเกมมากตอนประถมผมก็มีเพื่อนเยอะนะครับเข้าสังคมได้แต่หลังจากป.4เทอม1พ่อกับแม่ผมได้หย่าร้างกันแม่ได้ส่งให้ผมไปอยู่กับป้าที่ต่างจังหวัดตอนป.4เทอม2จนผมจบป.5ใน1ปีกับอีกครึ่งเทอมนั้นผมมีเพื่อนในห้อง21คนจาก47ของทั้งห้องพอจบป.5แม่ผมได้ให้ไปอยู่กับแม่ที่สมุทรปราการไปเรียนป.6ที่นั่นพอไปอยู่สมุทรปราการผมเริ่มเข้ากับคนอื่นไม่ได้จากที่เคยมีเพื่อนเยอะเริ่มไม่ค่อยมีเพื่อนในป.6มีนักเรียนอยู่33คนผมมีเพื่อนอยู่แค่3คนเป็นคนเหนือเหมือนกันไปโรงเรียนก็ชอบโดนไถเงินโดนแกล้งประจำเลยเริ่มเก็บตัวไม่กล้าพูดกับใครผมเลยหาอะไรระบายเเละนั่นก็คือครั้งแรกที่ผมได้เล่นเกมผมรักเกมและเริ่มไม่ค่อยคุยกับใครเล่นแต่เกมไปโรงเรียนกลับมาก็เอาเเต่เล่นเกมจนจบป.6แม่ผมได้ส่งผมไปโรงเรียนประจำที่ภาคเหนือพอได้มาอยู่ห้องเดี่ยวผมก็เริ่มเข้าสังคมไม่เป็นปรกติเวลาเหงาๆก็จะเล่นเกมแต่พอมาอยู่หอมือถือโดนยึดไว้เลยแก้เหงาด้วยการนอนรึไปเตะบอลกับเด็กประถมเตะบอลเสร็จก็กลับมาทำการบ้านละนอนตื่นมาก็ไปรร.ทำอย่างงี้ประจำผมมีเพื่อนที่หอแค่คนเดียวเวลาไปเล่นกับใครก็เล่นด้วยไม่นานทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยบางครั้งเล่นแรงไปก็โดนหาว่าเล่นเเรงไม่เล่นด้วยแล้วบางครั้งเล่นกับเพื่อนผ.ช.ส่วนมากจะเล่นบอลด้วยกันเล่นสลับกันต่อยแขนผมเป็นคนที่เตะบอลก็ไม่แรงต่อยก็เบาเพื่อนผ.ชเลยล้อว่าเป็นตุ๊ดมั้งต่างๆนาๆทำอะไรก็ผิดเลยไม่กล้าเล่นกับใครอยู่เงียบๆของตัวเองจนจบม.1แม่ผมให้ผมไปบวชเรียนที่วัดแห่งหนึ่งในพะเยาพออยู่วัดผมได้อิสระจบบทสวดละสบายตื่นเช้ามาก็ไปกวาดและทำความสอาดวัดจันทร์ถึงศุกร์ก็ไปโรงเรียนกลับมาก็เล่นมือถือจนผมติดมือถือมากๆขาดเรียนบ่อยจากที่ขาดอาทิตย์ละ1วันเป็นขาดอาทิตย์ละ2-3วันเวลาอยู่ในห้องก็ปิดห้องมืดหมดเอาแต่เล่นมือถือทั้งเช้าและเย็นในเกมผมมีเพื่อนเยอะมันไม่รู้สึกเหงาเเต่พอมาชีวิตจริงไปโรงเรียนจะคบกับเณรที่เรียนดีๆก็ไม่มีใครคบไปคุยด้วยก็มีแต่คนบอกว่าเณรนี้ไม่มาโรงเรียนไอ้ขี้เกียจต่างๆนาๆผมจึงไปคบกับเพื่อนที่ติดบุหรี่ติดอนิเมะติดเกมผมคิดว่ามีเพื่อนพวกนี้ดีกว่าไม่มีละวะพอจบม.3ก็ศึกออกมาละไปเรียนที่ก.ท.มไปเรียนได้ครึ่งเทอมผมเข้ากับใครไม่ได้เลยเวลาจะทักใครก็คิดอยู่นานมากกว่าจะทักหรือบางครั้งก็กลัวว่าทักไปแล้วจะมีคนมองไม่ดีเลยไม่กล้าทักในแชตกลุ่มเกมผมเข้าละคุยไม่ถึง2วันก็โดนเตะออกจากกลุ่มละเเต่ในเกมผมเล่นทั้งวันเพื่อนในเกมก็ไม่เบื่อผมนะผมก็ไม่เบื่อในชีวิตจริงไม่กล้าทักใครแต่เวลามีคนมาคุยด้วยจะคุยแบบไม่หยุดเลยเริ่มเอาแต่เล่นมือถือไม่กล้าคุยจนสุดท้ายผมไม่กล้าไปคุยกับคนอื่นซึ่งๆหน้ากลัวเขาจะมองว่าเป็นบ้ามั่งไม่กล้าถ่ายรูปกลัวจะมองว่าเป็นตัวประหลาดจากที่ผมเคยมีเพื่อนเเต่ตอนนี้ในชี้วิตจริงไม่กล้าเผชิญหน้ากับใครไม่กล้าคุยกับใครเอาแต่อยู่ใน้องไม่มีเพื่อนเเม้แต่คนเดียวแต่ในเกมPubgผมมีเพื่อนเยอะเพราะฝีมือผมพอได้แต่ในเเชตกลุ่มPubgผมเเท็กใครก็ไม่มีใครคุยกับผมคุยกัน10กว่าคนในกลุ่มแต่ไม่มีใครคุยกับผมเลยอยู่ดีๆก็มาบอกพิมเยอะวะลำคาญละก็เตะผมออกจากกลุ่มจนตอนนี้ผมไม่มีเพื่อนทั้งในเฟสในไลน์ในเกมมีอยู่นิดหน่อยในชีวิตจริงมีแต่คนสำคัญเท่านั้นที่ผมคุยด้วยอาจารแม่ป้าลุงพวดนี้แต่คนอื่นไม่ไม่คุยด้วยเลยผมอยากจะเข้าสังคมให้มากกว่านี้เเต่ไม่รู้จะทำยังไงดีขอผู้รู้ช่วยผมทีครับว่าผมควรจะทำยังไงดีทำตัวยังไงควรพูดยังไงเพราะผมพูดอะไรไปก็ไม่มีใครสนใจมีแต่คนรังเกียจเเละรำคาญขอผู้รู้ช่วยทีนะครับ😭😭😭😭😭