...สวัสดีค่ะตอนนี้หนูอายุ17 เรียนอยู่ชั้นม.5 หนูมีเรื่องที่หนูไม่รู้จะพูดกับใครดี บางทีก็อยากจะปรึกษาแม่แต่ก็กลัวโดนดุ และอยากระบายกับเพื่อนสนิทหนูยังไม่กล้า คนทั่วไปอาจมองว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับหนูมันทั้งอึดอัดและเครียดมากค่ะ...
  เมื่อตอน ม.4 หนูเข้ามาเรียนโรงเรียนแห่งหนึ่งเป็นักเรียนใหม่โชคดีที่หนูได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสนิทสมัยประถมพอดีและเพื่อนสมัยประถมอีกหลายคน หนูคิดว่ามันดีมากเลยที่ได้เจอกันอีกหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน3ปี แต่เปิดเทอมวันแรกหนูมาโรงเรียนพร้อมกับเพื่อนสนิทคนนั้น แต่พอเพื่อนๆเขามาเขาไม่เรียกหนูไปด้วยปล่อยให้หนูนั่งอยู่คนเดียว ถึงอย่างนั้นหนูก็คิดแค่ว่าเขาอาจจะไปหาเพื่อนเฉยๆเดี๋ยวก็กลับมา จนเข้าแถวเคารพธงชาติหนูก็เลยต้องเดินคนเดียวโดยไม่รู้จักใครเลย จนเพื่อนสมัยประถมอีกคนเรียกหนูให้ไปด้วย ตั้งแต่นั้นเราก็เลยกลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันช่วงแรกๆก็รู้สึกดีอยู่ค่ะ แต่แค่รู้สึกว่าตัวเองด้อยสุดในกลุ่มนิดหน่อย(คือห่วยนั่นแหละค่ะ555) มีอยู่ช่วงหนึ่งหนูรู้สึกว่าเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเป็นอะไรก็ไม่รู้เวลาหนูถามบางทีก็ไม่ตอบไม่สนใจคำถามเมินไปเลย หรือบางทีก็ตอบ ตอบแบบชักสีหน้าใส่เหมือนใส่อารมณ์ ทีแกหนูก็นึกว่าเป็นคนเดียว แต่เป็นเกือบหมดทุกคนเลยเหลือแต่คนที่หนูสนิทสุดในกลุ่มเท่านั้นที่ยังพอคุยได้ แต่ช่วงนั้นหนูโคตรรู้สึกแย่อยากจะถามว่าพวกเป็นไรทำไมไม่บอกกูตรงๆไรงี้ แต่ก็ไม่กล้า จนได้ไปปรึกษาแม่แม่ก็ดุอีก คือช่วงนั้นร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ และก็เป็ช่วงใกล้สอบอ่านหนังสือก็ไม่รู้เรื่อง พอคะแนนออกเป็นไงล้า(โคตรกาก!) หนูพยายามคิดในแง่ดีว่ามันแค่เทอมแรกเราอาจจะยังปรับตัวไม่ได้ ในกลุ่มันจะมีคนหนึ่งที่หนูน่าจะคิดไปเองก็ได้เขาอาจจะนิสัยอย่างนั้น หนูรู้สึกว่ามันจะดูถูกหนูเรื่อยๆหนูรู้สึกงั้น พอขึ้นเทอมสองทุกอย่างก็โอเคขึ้นปกติดี และเมื่อไม่นานมานี้หนูขึ้ม.5เทอมแรกค่ะเป็นแบบเดิมอีกแล้ว😭😭 คราวนี้ถึงขั้นไม่รอกันเลยกินข้าวงี้ปกติหนูกินช้าก็ไม่รอกันเลยค่ะ หรือตอนนั่งอยู่ม้าหินอ่อนไปใหนก็ไม่บอก ไปทำงานวัหยุดก็ไม่รอเหมือนกัน รู้สึกเสียใจมาก น้อยใจมาก บางทีถึงขั้นหาวิธีทำให้ตัวเองไม่สบายเพื่อจะไม่ได้ไปโรงเรียน คือตอนนี้ไม่อยากเจอใครจริงๆ หนูไม่อยากบอกใครแต่ก็อยากจะระบายเหมือนกัน555 ตลกนะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่า😊😊