เรามีเพื่อนคนนึงสมมติว่าชื่อ "เจ" เรากับเจสนิทกันมากๆ เวลามีอะไรเรากับเจก็จะปรึกษากันตลอดเลย
จนมีอยู่วันหนึ่งเจเดินมาบอกเราว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้าจากเรื่องๆหนึ่งที่เขาเจอมา เขาได้ไปหาหมอแล้ว หมอก็สรุปมาให้ว่าเป็นจริงๆ
ซึ่งก่อนหน้านี้เราก็มีคิดอยู่แล้วว่าเจมีอาการเข้าข่ายที่จะเป็นโรคนี้ คือเจเป็นคนที่ชอบคิดมากมากๆ ขี้กลัว จมอยู่กับทุกๆสิ่งที่เจอ มี safe zone ของตัวเองอย่างชัดเจนและแน่นหนามากๆ และมีกำแพงที่สูงสุด

ด้วยความที่เราสนิทกับเจ และพอเรารู้ว่าเจเป็นแบบนี้เราก็ไปหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคนี้มา และหาวิธีรับมือกันคนที่เป็นโรคนี้

เรากับเจก็มีเรื่องทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ไม่เชิงว่าทะเลาะหรอกค่ะ แค่น่าจะงอนๆกันจนไม่พูดกันเฉยๆ ด้วยสาเหตุที่เราแค่ทักทายคนที่เจไม่ชอบ
เราเข้าใจเจนะ เราก็ตามไปง้อเจ ไปอธิบายให้เจรู้เรื่อง เพราะคนนั้นก็เพื่อนเราเหมือนกัน แล้วอีกอย่างเจกับคนนั้นก็ไม่เคยรู้จักกันด้วย
เวลาเราทะเลาะกับเจ เราตามง้อเจตลอดเลย ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม

จนมีอยู่วันหนึ่งเจทะเลาะกับคนคุยของเจจนความสัมพันธ์การเป็นคนคุยต้องจบลง และเจก็มีอาการที่แย่มากๆ แล้วเราก็บอกว่าไปพบคุณหมออีกครั้งไหม เจก็เอาแต่บอกว่าไม่อยากไป เพราะหมอชอบถามแต่เรื่องเก่าๆ เจไม่อยากจะกลับไปคิดอีก เดี๋ยวเจก็หายเอง ซึ่งเราคิดว่ามันจะหายไปเองจริงๆหรออาการแบบนี้? เราก็ได้แต่บอกให้เจไปหาหมออีกหลายครั้ง แต่เจก็เอาแต่ปฏิเสธ เราเลยได้แต่สังเกตุอาการของเจไปเรื่อยๆ

ซึ่งหลังจากเหตุการณ์นั้น เจกลายเป็นคนที่คิดติดลบมากไปอีก ถึงแม้ว่าเจจะลืมเรื่องของคนคุยเก่าได้แล้ว แต่เจก็คิดลบต่อเรื่องอื่นๆมากขึ้น
ไม่ว่าจะแค่เพื่อนไปเข้าห้องน้ำด้วยกันเจก็กลัวแล้วว่าเพื่อนจะเอาเจไปนินทาในห้องน้ำหรือเปล่า เราก็ได้แต่บอกว่าอย่าคิดมากไปเลย

จนมันทำให้เจกับเราทะเลาะกันมากขึ้นและแรงขึ้น ทั้งๆที่บางเรื่องที่ทะเลาะกันมันไม่เกี่ยวกับเจเลย เช่น เราคุยกับคนๆหนึ่งอยู่ แต่เจไม่ชอบเพราะคิดว่าเจกับคนที่เราคุยมีนิสัยที่เหมือนกัน... คือเจไม่เคยคุยไม่เคยรู้จักไม่เคยเจอกับคนที่เรากำลังคุยอยู่ด้วยเลยนะ แต่มาโกรธเราเพราะสาเหตุนั้น...
เราก็ง้อเจนะเว้ย ไม่ใช่ไม่ง้อ แต่เจก็ยังไม่ชอบอยู่ดีอ่ะ เราก็ยังเข้าใจอยู่ดีเพราะอาจจะเกี่ยวกับการที่เจเป็นโรคแบบนี้

ทุกๆอย่างมันก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จากที่เจเคยรับฟังเราเวลามาขอคำปรึกษา แต่ตอนนี้เจก็ปฏิเสธและแย้งเราตลอดโดยใช้คำแย่ๆ และวิธีพูดแย่ๆใส่เรา
เจไม่ค่อยฟังเราแล้ว เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง ตอนนี้เวลาที่เจมาปรึกษาเราไม่ว่าเราจะให้คำตอบไปในทางที่เจอยากได้ยิน หรือคำตอบแบบตามความเป้นจริง เจก็จะแย้งในคำปรึกษาของเราตลอด ซึ่งมันทำให้เราไม่รู้ว่าเราควรจะต้องตอบเจแบบไหน แต่เราก็ยังเข้าใจอยู่และไม่เคยว่าเจสักครั้งเลย จนเรากลับมารู้สึกแย่เอง

ไม่ว่าเราจะทำอะไรเจก็จะเอามาทะเลาะกับเราตลอดทั้งๆที่มันไม่มีเรื่องที่เกี่ยวกับเจเลย เจพูดจาแย่ๆใส่เราได้ตลอด ทำอะไรแย่ๆใส่เราได้ตลอด แต่เรากลับห้ามพูดจาหรือทำอะไรที่ทำให้กระทบกระเทือนจิตใจของเจเลยแม้แต่นิด

เจโกรธเราในเรื่องที่ไม่มีเหตุผลทุกๆอย่าง จนเราเริ่มไม่ไหว เราเลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ซึ่งเพื่อนในกลุ่มก็บอกว่าสปอยๆมันไปเหอะ มันเป็นโรคแบบนี้นะมุงไปขัดใจมันได้ยังไง เราเลยแบบ... เราก็เป็นคนเหมือนกันนะ มีจิตใจเหมือนกัน...

เราต้องคอยฮีลคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองก็รู้สึกแย่ไม่ต่าง คอยยิ้มแย้มแจ่มใสทั้งๆข้างในมันจะร้องไห้อยู่แล้ว คอยบอกทุกคนว่าไม่เป็นอะไรเพราะไม่อยากให้กระทบใคร

ทุกคนเข้าใจเจ ทุกคนเอาอกเอาใจเจ ทุกคนสปอยเจ แต่ทุกคนไม่เข้าใจเรา ไม่สนใจเราว่าเราจะรู้สึกยังไงบ้าง ปรึกษาใครก็ไม่ได้เลยเพราะทุกคนจะเข้าข้างเจหมด สปอยเจทุกอย่าง ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราคนที่ต้องคอยแบกรับความรู้สึกแย่ๆต่อจากเจแทบจะทุกเรื่องแต่ก็ต้องแสดงว่าเรายังโอเค ยังไหว ยังทำได้

มีเพื่อนคนหนึ่งเคยบอกว่าให้ออกมาจากตรงนี้ไหม? เราก็ออกจากตรงนี้ไปไม่ได้อยู่ดี จะให้ทิ้งมันไว้คนเดียวได้ไง แต่เราก็แบกรับเรื่องอะไรแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว คุยกับเจไปก็เท่านั้นเพราะมันไม่เคยรับฟัง ไม่เคยสนใจเราเลยว่าเราจะรู้สึกอะไรบ้าง สนใจแต่ตัวเองทุกอย่าง

ไม่ใช่ว่าเรารับไม่ได้กับคนที่เป็นโรคนี้ เรารับได้นะ เรารับมันได้จนเราจะไม่ไหวเองแล้ว ทุกวันนี้เราแทบจะไม่เป็นตัวของเราเองเพราะคิดว่าทำแบบนั้นไปแล้วเจจะรู้สึกแย่ไหม ช่วงที่เราเป็นตัวเองได้อย่างร้อยเปอร์เซ็นคือตอนที่อยู่บ้านกับพ่อแม่เท่านั้น

ตอนนี้เราไม่รู้จะต้องไปทางไหน ไปต่อก็ไม่ได้ กลับไปก็ไม่ได้อีก ปรึกษาใครก็ไม่ได้เลยเพราะทุกคนจะเอาแต่ว่าเรา
เห้ออออ ทำไมชีวิตมันยากจัง

เรามาแค่ระบายแค่นี้แหละค่ะ เพราะเราไประบายที่อื่นไม่ได้แล้ว หาที่ระบายไม่ได้แล้วจริงๆ
ขอบคุณที่รับฟังเรานะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ.