เราไม่ได้พิการมาแต่กำเนิด มาพิการตอนที่ป่วยจนต้องผ่าตัดเนื้องอกกระดูกเข่า ต้องดามเหล็กที่เข่าด้วย ส่งผลให้ไม่สามารถงอเข่าและเดินได้ปกติ (ตอนนี้เดินขาเป๋)
           เราไม่มีบัตรคนพิการนะ เพราะหมอบอกว่าเราไม่เข้าเกณฑ์เป็นคนพิการ ยังไงก็ทำบัตรคนพิการไม่ได้ แต่คนอื่นๆเขามองเราเป็นคนพิการยิ่งเวลาไปสมัครงานด้วยแล้วเขาถามหาบัตรคนพิการ
           ตอนนี้เรามีงานทำแล้วนะเป็นพนังงานบริษัท(ขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีที่ให้โอกาสเราทำงานโดยที่ไม่สนใจเรื่องต้องมีบัตรคนพิการ)
            สำหรับเราถึงแม้จะพิการแต่มีงานทำสารถเลี้ยงดูตนเองได้ชีวิตมันก็โอเคนะ
            เราพยายามใช้ชีวิตให้เหมือนคนปกติไม่คิดว่าตนเองเป็นคนพิการ พึ่งพาตัวเองให้มากที่สุด  เดินทางไปทำงานเอง ซื้อของใช้เอง ไปทำธุระเอง
            แต่คนในสังคมรอบๆตัวเราแสดงพฤติกรรมต่อเราที่ทำให้เราท้อแท้ เช่น เราเดินไปซื้อของที่ตลาด ใครก็ไม่รู้ ก็ตะโกนว่า" เป๋" ดังๆ ให้ได้ยิน เราก็นิ่งๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซื้อของต่อไป เดินในซอยบ้านก็เหมือนกัน
ยิ่งตอนนี้ เราเลิกงานยืนรถกลับบ้าน เด็กๆที่เล่นบริเวณนั้น(เราไม่รู้จัก) เรียก"เป๋ อีเป๋ ก็มี (เจอทุกวัน)
           ชาวบ้านแถวนั้น ก็เหมือนกันพูดดังๆให้ได้ยินว่าเป๋ แถมพูดไล่ ไปไกลๆ   หัวเราะเยาะเราอีก
           ซื้อของแถวบ้าน ก็พูดและตะโกนให้เราได้ยิน เช่น"เห็น แล้วเบื่อ"," เดินโยกเยก" คนที่ทำงานก็มีพูดจาดูถูกเหยียดหยามเรา ... เรามันเป็นตัวไรหว่า?
          ทุกครั้งเราก็ได้แต่นิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...แต่ใจเราเจ็บมาก เราไม่ได้ทำอะไรใคร ทำไมทำกับเราแบบนี้ เราแค่จะใช้ชีวิตให้เหมือนคนทั่วไป ผิดมากเหรอที่พิการเดินขาเป๋?
          เราบอกตัวเราให้อดทน อดทนในสิ่งที่ต้องอดทน..เราจะไม่ไหวอยู่แล้ว
          เราบอกตัวเราว่าอย่าไปสนใจ ใส่ใจ ช่างมัน จนอยากจะตัดหู หรือหูหนวกก็ดี จะได้ไม่ได้ยินคนพวกนี้พูด
           อยากจะหนีไปไกลๆๆๆ
           บางครั้งคิดว่าตายก็ดีนะ จบจบไป
           คนเรามองกันแค่ภายนอกจริงๆ