ทั้งเนื้อตัวน้องนวลละออออ่อน
ให้อาวรร้อนใจเป็นหนักหนา
จะไปทัพทิ้งเรือนอีกไม่ช้า
มิรู้ว่าคืนกลับมาเมื่อใด

อันความรักฝังแน่นอยู่ในอก
มิอาจยกหยิบหนีไปทางไหน
จำต้องจากพรากลาด้วยจนใจ
ด้วยหน้าที่ยิ่งใหญ่ต่อแผ่นดิน

เจ้างามนักอยากฝากรักพร่ำพรอด
อยากเก็บกอดกับอกเสียหมดสิ้น
ละมุนมือเนื้อนวลไร้ราคิน
ยอดชีวินยอดรักประจักษ์ใจ

สไบบางผืนงามสีกลีบบัว
ที่ห่มตัวพี่ขอจะได้ไหม
สอดอกเสื้อเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจ
ว่าอย่างไรต้องกลับมาคืนเรือน