หนุ่มสาวบนดอยภาคเหนือสมัยก่อนเวลาจะจีบกันต้องเดินข้ามป่าข้ามเขาลัดเลาะหมู่บ้านเดินเท้ากันไปค่อนวัน
กว่าจะได้เจอหน้ากันไม่ได้ง่ายเหมือนสมัยนี้ที่เขย่าแอพแล้วนัดเจอกันใกล้ ๆ กว่าจะได้เจอกันแต่ละครั้งสมัยก่อน
ค่อนข้างลำบากและใช้ระยะเวลาเดินทางพอสมควร ยิ่งเป็นสาวต่างบ้านที่หน้าตาดีแล้วล่ะก็มีรึที่หนุ่มต่างบ้านจะไม่
ขายขนมจีบ ยิ่งหนุ่มบ้านไกลแต่หมั่นมาให้เห็นหน้าทุกวันยิ่งทำคะแนนได้ดีกว่าหนุ่มบ้านใกล้แต่ไม่ค่อยโผล่หน้ามาให้เห็น
พ่อเล่าว่ามีเสี่ยวหรือเพื่อนสนิทคนหนึ่งสมัยแตกเนื้อหนุ่มวัยแรกรุ่นไปปิ๊งปั๊งสาวต่างบ้านชื่อว่า “กรองแก้ว”
หมู่บ้านที่กรองแก้วอยู่ห่างออกไปหลายกิโล แต่เสี่ยวพ่อก็ดั้นด้นเดินเท้าไปหาทุกวัน ออกจากบ้านแต่เช้า
เดินตุเลง ๆ ออกไป กว่าจะกลับเข้ามาอีกทีก็ค่ำมืดดึกดื่น จนพ่ออยากเห็นหน้าตาของกรองแก้วบ้างว่ามัน
จะงามหยดย้อยขนาดไหนกันเชียวถึงทำให้เสี่ยวฮาหลงได้ขนาดนี้ พ่อจึงตัดสินใจขอตามไปดูบ้าง
ว่าแล้วเสี่ยวพ่อก็บอกไม่งามเท่าไหร่ไม่ต้องไปดู พ่อก็ว่าไม่งามแล้วจะไปเทียวไล้เทียวขื่อเขาทำไมทุกวัน
เสี่ยวพ่อว่าก็แค่อยากเห็นหน้าทุกวันก็พอ จีบไม่ติดไม่เป็นไร พ่อก็บอกฮาขอไปดูหน้าจิมเต๊อะ เสี่ยวพ่อก็
ไม่ให้ไป ก็เถียงกันไปมาสักพักจนพ่ออ่อนใจไม่ไปก็ไม่ไป สงสัยจะหวงคงกลัวกรองแก้วจะมาหลงเสน่ห์
เราแทน (อันนี้พ่อเราคิดเอง)
เสี่ยวพ่อก็ยังคงทำเหมือนเดิมในทุก ๆ วัน เข้าสวนทำไร่ก็ไม่ไป จนแม่ของเสี่ยวพ่อมาบอกให้พ่อตามไปดูหน่อย
ซิว่าหายหัวไปไหนอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวันกว่าจะกลับเข้าบ้านก็ค่ำมืดดึกดื่นข้าวปลาก็ไม่เคยกลับมากินที่บ้าน เป็นแบบนี้
มาหลายวันแล้ว พ่อจึงตัดสินใจในเช้าวันรุ่งขึ้นไปดักรอเสี่ยวพ่อที่หน้าหมู่บ้านที่คาดว่าอย่างไรเสียก็ต้องผ่านตรงนี้แน่
ว่าแล้วก็เจอเสี่ยวพ่อเดินผ่านไป พ่อเราก็เดินตามจนเสี่ยวพ่อหันมาถามว่า “คิงจะตามฮามายะอะหยัง?” พ่อจึงบอกว่า
“แม่คิงหื้อฮาตามคิงไปผ่อว่าคิงหายหัวไปยะอะหยัง บ่ยอมอยู่บ้านอยู่จ่อง” เสี่ยวพ่อก็บ่นว่าไร้สาระ ฮาจะไปไหนก็เรื่อง
ของฮาก่า บ่ดีมากวนใจ๋ แล้วก็รีบเดินจ้ำนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว พ่อเราก็เร่งฝีเท้าตามไปติด ๆ พ่อเราเดินตามหลังไป
โดยที่เสี่ยวพ่อก็ไม่สนใจว่าพ่อเราจะเดินตามทันหรือไม่ทัน ต่างคนต่างเดินแต่จุดมุ่งหมายคงเป็นที่เดียวกัน
เสี่ยวพ่อ
กว่าจะได้เจอหน้ากันไม่ได้ง่ายเหมือนสมัยนี้ที่เขย่าแอพแล้วนัดเจอกันใกล้ ๆ กว่าจะได้เจอกันแต่ละครั้งสมัยก่อน
ค่อนข้างลำบากและใช้ระยะเวลาเดินทางพอสมควร ยิ่งเป็นสาวต่างบ้านที่หน้าตาดีแล้วล่ะก็มีรึที่หนุ่มต่างบ้านจะไม่
ขายขนมจีบ ยิ่งหนุ่มบ้านไกลแต่หมั่นมาให้เห็นหน้าทุกวันยิ่งทำคะแนนได้ดีกว่าหนุ่มบ้านใกล้แต่ไม่ค่อยโผล่หน้ามาให้เห็น
พ่อเล่าว่ามีเสี่ยวหรือเพื่อนสนิทคนหนึ่งสมัยแตกเนื้อหนุ่มวัยแรกรุ่นไปปิ๊งปั๊งสาวต่างบ้านชื่อว่า “กรองแก้ว”
หมู่บ้านที่กรองแก้วอยู่ห่างออกไปหลายกิโล แต่เสี่ยวพ่อก็ดั้นด้นเดินเท้าไปหาทุกวัน ออกจากบ้านแต่เช้า
เดินตุเลง ๆ ออกไป กว่าจะกลับเข้ามาอีกทีก็ค่ำมืดดึกดื่น จนพ่ออยากเห็นหน้าตาของกรองแก้วบ้างว่ามัน
จะงามหยดย้อยขนาดไหนกันเชียวถึงทำให้เสี่ยวฮาหลงได้ขนาดนี้ พ่อจึงตัดสินใจขอตามไปดูบ้าง
ว่าแล้วเสี่ยวพ่อก็บอกไม่งามเท่าไหร่ไม่ต้องไปดู พ่อก็ว่าไม่งามแล้วจะไปเทียวไล้เทียวขื่อเขาทำไมทุกวัน
เสี่ยวพ่อว่าก็แค่อยากเห็นหน้าทุกวันก็พอ จีบไม่ติดไม่เป็นไร พ่อก็บอกฮาขอไปดูหน้าจิมเต๊อะ เสี่ยวพ่อก็
ไม่ให้ไป ก็เถียงกันไปมาสักพักจนพ่ออ่อนใจไม่ไปก็ไม่ไป สงสัยจะหวงคงกลัวกรองแก้วจะมาหลงเสน่ห์
เราแทน (อันนี้พ่อเราคิดเอง)
เสี่ยวพ่อก็ยังคงทำเหมือนเดิมในทุก ๆ วัน เข้าสวนทำไร่ก็ไม่ไป จนแม่ของเสี่ยวพ่อมาบอกให้พ่อตามไปดูหน่อย
ซิว่าหายหัวไปไหนอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวันกว่าจะกลับเข้าบ้านก็ค่ำมืดดึกดื่นข้าวปลาก็ไม่เคยกลับมากินที่บ้าน เป็นแบบนี้
มาหลายวันแล้ว พ่อจึงตัดสินใจในเช้าวันรุ่งขึ้นไปดักรอเสี่ยวพ่อที่หน้าหมู่บ้านที่คาดว่าอย่างไรเสียก็ต้องผ่านตรงนี้แน่
ว่าแล้วก็เจอเสี่ยวพ่อเดินผ่านไป พ่อเราก็เดินตามจนเสี่ยวพ่อหันมาถามว่า “คิงจะตามฮามายะอะหยัง?” พ่อจึงบอกว่า
“แม่คิงหื้อฮาตามคิงไปผ่อว่าคิงหายหัวไปยะอะหยัง บ่ยอมอยู่บ้านอยู่จ่อง” เสี่ยวพ่อก็บ่นว่าไร้สาระ ฮาจะไปไหนก็เรื่อง
ของฮาก่า บ่ดีมากวนใจ๋ แล้วก็รีบเดินจ้ำนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว พ่อเราก็เร่งฝีเท้าตามไปติด ๆ พ่อเราเดินตามหลังไป
โดยที่เสี่ยวพ่อก็ไม่สนใจว่าพ่อเราจะเดินตามทันหรือไม่ทัน ต่างคนต่างเดินแต่จุดมุ่งหมายคงเป็นที่เดียวกัน