ตามกระทู้บอกเลยครับ ผมเป็นเด็กขาดความอบอุ่นครับพ่อแม่ทะเลาะกันตีกันตั่งแต่เด็กครับ
และก็แยกทางกันตั่งแต่เด็ก แต่ก็ยังมีเจอกัน ทุกครั้งที่เจอกันตอนเด็กๆก็จะตีกันทำร้ายกันครับ
ส่วนตัวผมเองก็โดนตีแบบไม่ยั้ง แบบที่เด็กคนหนึ่งไม่น่าจะโดนแบบนั้น
ผมมีครอบครัวที่เรียกได้ว่าถ้า 100 ผมได้ 10 ในด้านความอบอุ่นครับ (ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน)
ปัจุบันผมย้ายออกมาอยู่กับแม่ได้หลาย 10 ปีแล้วครับ ผมอายุ 21จะ22 เดือนหน้าครับ
กำลังจะเรียนจบแล้ว ตอนแรกผมเรียนอยู่ต่างประเทศครับ เมื่อ2 ปีที่แล้ว ผมกลับมาเมืองไทย
และได้ทราบว่าคุณแม่ของผมเขามีกิ๊กอีกคนครับ (ปกติคุณแม่มีแฟนอยู่แล้ว)
ซึ่งสำหรับตัวผมผมไม่ได้อะไรครับ ผมยอมรับได้เพราะมันก็เป็นความสุขของเขา แต่หลายๆอย่างที่มันทำร้ายจิตใจผมคือ
คำพูดของแม่ผมหลหายๆอย่างครับ เช่นล่าสุดคุณแม่ทำเด็กหลอดแก้วมา เป็นน้องสาวครับ ก็คลอดออกมาแล้ว
ล่าสุดคุณแม่ทะเลาะกับผมเรื่องไร้สาระมากๆครับ คือการสั่งอาหารในร้าน และคุณแม่ผมก็ด่าหลายๆอย่างมากครับ
เช่น แกมันเลว ไม่สำนึก ถ้าชั้นตายแกจะไปเผาผีชั้นไหม ซึ่งปกติคุณแม่ของผมเป้นคนไม่มีสังคมครับ
ใครอยู่ใกล้แรกๆก็จะชอบเขาเพราะด้วยกระเป๋าที่ถือ แต่งตัว หรือหน้าตา ของเขาถือว่าดีครับ
แต่คนที่รู้จักตัวตนของเขาจริงๆ ก็มีแต่คนเดินหนีออกครับ แม้แต่พี่น้องของฝั่งคุณแม่ผมเองครับ
เรียกได้ว่าผมคือคนเดียวที่จริงใจกับเขาในชีวิตของเขาตอนนี้ครับ แต่ผมเหนื่อยเหลือเกินครับ
มันกัดกินวิญญาญผม ความรู้สึกผม ผมมีตัวเลือกเยอะมากๆ ทั้งที่สามารถอยู่กับคุณพ่อได้
ผมทำงานได้ ผมจ่ายค่าเทอมเองตั่งแต่ ม3 ใครอยู่รอบตัวผม ผมก็พัฒนาธุรกิจของคนๆนั้นไปหมด
ผมแค่รู้สึกเหนื่อย และท้อในจิตใจของผม แม่ผมเลี้ยงผู้ชายอีกคนก็ใช้เงินซื้อเขาเหมือนกัน เขาหวัง
จะให้ผมดูแลเขาเหมือนผู้ชายและก็ด่าผมไอลูกเลว นู่นนี่ครับ ผมไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับความคิดผม
ผมตีตัวเองบ่อยครั้งครับ แม้แต่ตอนนี้ที่พิมอยู่ด้วยครับ เพราะผมเจ็บข้างใน ถึงแม้ภายนอกจะตีตัวเองอย่างไร
มันไม่มีทางเจ็บไปกว่าข้างในตอนนี้แน่นอนครับ ผมไปหาหมอโรคซึมเศร้าหลายครั้ง
มันก็ช่วยบางในบางทีนะครับ แต่ไม่ว่าอย่างไร ปัจุบันผมอยู่เมืองไทยครับ ผมคิดว่าผมอยากหนีไปไกลๆ
ให้ตัวเองไม่เจ็บ แค่คิดว่ากลับมาบ้านทำไมเพราะสาเหตุที่ผมย้ายจากต่างประเทศกลับมาไทย
ก็เป็นเพราะผมเป็นห่วงแม่นี่แหละครับ แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมาดูแลตัวเองโดยไม่มีใครซักคนปรอบ
จะปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะกลัวคนอื่นจะเกลียดแม่ผมไปด้วย ผมอยากให้คนอื่นมองแม่ผมอย่างที่เขามองดีแล้วครับ
ไม่อยากให้คนอื่นมารู้สึกแบบผม ผมจะรับมือกับมันอย่างไรดีครับ ขออภัยที่ดึงเข้ามา dark side ของผมครับ
ผมเป็นเด็กขาดความอบอุ่นครับ จะต้องรับมือกับมันอย่างไรดีครับ เพราะมันมีผลต่อจิตใจผมมากครับ
และก็แยกทางกันตั่งแต่เด็ก แต่ก็ยังมีเจอกัน ทุกครั้งที่เจอกันตอนเด็กๆก็จะตีกันทำร้ายกันครับ
ส่วนตัวผมเองก็โดนตีแบบไม่ยั้ง แบบที่เด็กคนหนึ่งไม่น่าจะโดนแบบนั้น
ผมมีครอบครัวที่เรียกได้ว่าถ้า 100 ผมได้ 10 ในด้านความอบอุ่นครับ (ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน)
ปัจุบันผมย้ายออกมาอยู่กับแม่ได้หลาย 10 ปีแล้วครับ ผมอายุ 21จะ22 เดือนหน้าครับ
กำลังจะเรียนจบแล้ว ตอนแรกผมเรียนอยู่ต่างประเทศครับ เมื่อ2 ปีที่แล้ว ผมกลับมาเมืองไทย
และได้ทราบว่าคุณแม่ของผมเขามีกิ๊กอีกคนครับ (ปกติคุณแม่มีแฟนอยู่แล้ว)
ซึ่งสำหรับตัวผมผมไม่ได้อะไรครับ ผมยอมรับได้เพราะมันก็เป็นความสุขของเขา แต่หลายๆอย่างที่มันทำร้ายจิตใจผมคือ
คำพูดของแม่ผมหลหายๆอย่างครับ เช่นล่าสุดคุณแม่ทำเด็กหลอดแก้วมา เป็นน้องสาวครับ ก็คลอดออกมาแล้ว
ล่าสุดคุณแม่ทะเลาะกับผมเรื่องไร้สาระมากๆครับ คือการสั่งอาหารในร้าน และคุณแม่ผมก็ด่าหลายๆอย่างมากครับ
เช่น แกมันเลว ไม่สำนึก ถ้าชั้นตายแกจะไปเผาผีชั้นไหม ซึ่งปกติคุณแม่ของผมเป้นคนไม่มีสังคมครับ
ใครอยู่ใกล้แรกๆก็จะชอบเขาเพราะด้วยกระเป๋าที่ถือ แต่งตัว หรือหน้าตา ของเขาถือว่าดีครับ
แต่คนที่รู้จักตัวตนของเขาจริงๆ ก็มีแต่คนเดินหนีออกครับ แม้แต่พี่น้องของฝั่งคุณแม่ผมเองครับ
เรียกได้ว่าผมคือคนเดียวที่จริงใจกับเขาในชีวิตของเขาตอนนี้ครับ แต่ผมเหนื่อยเหลือเกินครับ
มันกัดกินวิญญาญผม ความรู้สึกผม ผมมีตัวเลือกเยอะมากๆ ทั้งที่สามารถอยู่กับคุณพ่อได้
ผมทำงานได้ ผมจ่ายค่าเทอมเองตั่งแต่ ม3 ใครอยู่รอบตัวผม ผมก็พัฒนาธุรกิจของคนๆนั้นไปหมด
ผมแค่รู้สึกเหนื่อย และท้อในจิตใจของผม แม่ผมเลี้ยงผู้ชายอีกคนก็ใช้เงินซื้อเขาเหมือนกัน เขาหวัง
จะให้ผมดูแลเขาเหมือนผู้ชายและก็ด่าผมไอลูกเลว นู่นนี่ครับ ผมไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับความคิดผม
ผมตีตัวเองบ่อยครั้งครับ แม้แต่ตอนนี้ที่พิมอยู่ด้วยครับ เพราะผมเจ็บข้างใน ถึงแม้ภายนอกจะตีตัวเองอย่างไร
มันไม่มีทางเจ็บไปกว่าข้างในตอนนี้แน่นอนครับ ผมไปหาหมอโรคซึมเศร้าหลายครั้ง
มันก็ช่วยบางในบางทีนะครับ แต่ไม่ว่าอย่างไร ปัจุบันผมอยู่เมืองไทยครับ ผมคิดว่าผมอยากหนีไปไกลๆ
ให้ตัวเองไม่เจ็บ แค่คิดว่ากลับมาบ้านทำไมเพราะสาเหตุที่ผมย้ายจากต่างประเทศกลับมาไทย
ก็เป็นเพราะผมเป็นห่วงแม่นี่แหละครับ แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมาดูแลตัวเองโดยไม่มีใครซักคนปรอบ
จะปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะกลัวคนอื่นจะเกลียดแม่ผมไปด้วย ผมอยากให้คนอื่นมองแม่ผมอย่างที่เขามองดีแล้วครับ
ไม่อยากให้คนอื่นมารู้สึกแบบผม ผมจะรับมือกับมันอย่างไรดีครับ ขออภัยที่ดึงเข้ามา dark side ของผมครับ