ชีวิตคนเราพอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่อะไรๆก็ดูยากขึ้นต้องเจอกับอุปสรรคหลายๆอย่างสู้อยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว ไปไหนมาไหนก็ต้องไปคนเดียว เพราะสุดท้ายตัวเราเองนี่แหล่ะจะต้องอยู่คนเดียวให้ได้ เราไม่สามารถอยู่ครอบครัวได้ตลอดไป เราไม่สามารถอยู่กับคนรักหรือเพื่อนตลอดไปได้หรอกสุดท้ายทุกคนก็ต้องจากกันอยู่ดีไม่ช้าก็เร็ว แต่สิ่งที่จะอยู่กับเราได้ตลอดไปนั้นคือความทรงจำที่จะอยู่ในใจตลอดไป
ถามว่ากลัวไหมเวลาที่อยู่คนเดียว ก็ขอตอบเลยว่าก็กลัวแหล่ะแต่ทำไงได้ล่ะเวลาอยู่คนเดียวมันก็สะดวกสบายกว่ามันก็ดีไปอีกแบบหนึ่ง ถ้าใครไม่มีความรู้สึกแบบนี้คงไม่เข้าใจหรอก

ตอนนี้เรารู้สึกว่ากำลังถูกทอดทิ้ง ไม่เหลือใครเเล้ว เพื่อนก็อยากไปมีชีวิตใหม่ซึ่งไม่มีเราเลยในนั้น
พี่สาว,พี่ชายมีแต่ก็เหมือนไม่มีเลยสักนิด พ่อกับแม่ไม่รู้เลยว่าท่านจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน ท่านจะจากเราไปวันไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้รู้สึกว่ากำลังถูกทิ้งให้เร่ร่อนไปเรื่อยๆที่ไหนสักแห่งที่อยู่ไกลๆที่ๆไม่มีเสียงผู้คนที่ๆไม่มีเรื่องให้วุ่นวายใดๆ ทำไมชีวิตต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ เฮ้อออ!!!😩😩😩คิดแล้วเศร้า😔😔นี่แหล่ะจึงเป็นที่มาของคำว่า (ตนเป็นที่พึ่งเเห่งตน)