ผมไม่เคยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวผม
ผมรู้จักกับแฟนผมมาประมาณ 8 ปี พึ่งจะแต่งงานกันได้ 2 ปีครับ พอแต่งงานแล้วทางครอบครัวฝ่ายแฟนมีข้อแม้ว่า ผมต้องมาอยู๋ที่บ้านแฟน โดยให้เหตุผลว่าเค้ารักลูกสาวเค้ามากไม่อยากให้ไปอยู่ไหนไกล ๆ ( ครอบครัวแฟนผมเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันนะครับ คืออยู่ในระแวกเดียวกัน ญาติพี่น้องเค้าจะไปมาหาสู่กันตลอด มีอะไรก็จะปรึกษากัน ) ยกตัวอย่าง วันที่ผมพาพ่อกับแม่ผมไปพบญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายแฟน ทางบ้านแฟนก็นัดให้ไปคุยกันที่บ้านตา ( บ้านตานี่จะเป็นศูนย์รวมของครอบครัวแฟนผมครับ ) ก็จะมีป้า น้า อา ญาติ ๆ เค้ามารออยู่แล้วกับพ่อแม่แฟนผม
ซึ่งผมมองในส่วนนี้ว่าเป็นเรื่องที่ดีมากนะครับ ครอบครัวมีพี่น้องค่อยปรึกษาช่วยเหลือกัน ทำอะไรก็จะคอยช่วย คอยแนะนำอยู่ตลอด จนผมแต่งงานแล้วได้ย้ายมาอยู่บ้านของเธอ ช่วงแรกปีแรกก็เป็นไปได้ด้วยดีครับ อ๋อ ลืมบอกไปครับผมมีอาชีพเป็นฟรีแลนท์ ซึ้งเวลาทำงานก็ไม่แน่นอน ผมชอบทำงานตอนกลางคืนและอีกอย่างคือผมชอบเล่นเกมส์ครับ ซึ้งถ้าผมว่างผมถึงจะเล่นนะครับ ส่วนแฟนผมทำงานประจำอยู่แถว ๆ บ้านครับ เธอก็จะออกไปทำงานตอนเช้า เย็นก็กลับเหมือนพนักงานกินเงินเดือนทั่วไป ลืมบอกอีกอย่างครับ บ้านแฟนผมเป็นเกษตกร พ่อแม่แฟนผมท่านก็จะตื่นเช้ามาก ออกไปดูพืชผลผลิตของท่าน กลับมาแม่แฟนก็จะไปขายของต่อ ขยันกันทั้งบ้าน ผมซึ่งจากเป็นฟรีแลนท์ก็พลิกตัวเองมาเป็นพ่อค้า ได้ลองไปขายของก็รู้สึกชอบครับ เป็นอาชีพที่ผมถนัดเลยก็ว่าได้ ถึงเงินที่ได้จะไม่เยอะมาก แต่ก็พอกินพอเก็บครับ เหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีใช่ไหมครับ
แต่แล้วปัญหาเกิดขึ้นครับ บ้านนี้ตื่นเช้าทั้งบ้าน มีผมคนเดียวที่ตื่นสาย แรก ๆ ผมก็ตื่นเช้าครับแต่ด้วยความที่ผมต้องทำงานตอนกลางคืน ( งานในส่วนของฟรีแลนท์ ) และต้องขายของในตอนกลางวัน ซึ่งปกติผมต้องเตรียมของไปขายตั้งแต่ 10.00 ไปขาย 14.00 กลับบ้านก็ 18.00 เป็นแบบนี้ทุกวันครับ
ตอนกลางคืนถึงจะได้มาทำงานในส่วนอื่น รวมถึงเวลาพักผ่อนของผมด้วย ( เล่นเกมส์ ) ในช่วงที่มีปัญหาผมก็จะตื่น 8.00 - 9.00 ตื่นเสร็จก็ทำงานเลย
เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ แต่!! แม่แฟนผมมาบ่นแฟนผม ( ท่านไม่กล้าบ่นผมโดยตรง ด้วยความที่ผมเป็นเขย ) บ่นทำนองว่ามัน ( ผม )ทำอะไรทำไมตื่นสายจัง มัวเล่นแต่เกมส์อยู่ละสิ แรก ๆ แฟนผมก็ไม่ได้อะไรกับผมเพราะเข้าใจ แต่พอโดนบ่นมากขึ้นเรื่อง ๆ จากแม่คนเดียว ก็กลายมาเป็นญาติพี่น้อง คอยมาบ่นกับแฟนผมเรื่องผม จนทำให้ผมกับแฟนทะเลาะกันบ่อยมาก เวลาที่ทะเลาะกันผมก็จะพยายามอธิบาย จนหลาย ๆ ครั้งเข้าผมเลือกที่จะเงียบครับ มันเลยทำให้ผมกับแฟนห่างกัน เย็นชาต่อกัน ไม่กี่เดือนมานี้แฟนผมมาพูดให้ผมพยายามปรับตัว ให้ตื่นเช้า ให้ทำนู้น ทำนี่ คอยชี้นิ้วสั่งผม ว่าต้องทำแบบนู้น ต้องทำแบบนี้ และแฟนผมบอกว่าถ้าทำไม่ได้ก็กลับบ้านไป ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ผมนี่จุกเลย ( คือผมรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ ผมก็รู้ตัวผมนะครับว่าที่ผมทำอยู่ไม่ได้เรื่องได้ราวเท่าไร ที่ผมนั้นนอนตื่นสาย แต่ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากิน เก็บเงิน ไม่เคยบ่นเลยเรื่องนี้ ) ผมเลยกลับไปอยู่ที่บ้านผม 2-3 วัน เล่าให้แม่ผมฟัง ปรึกษาท่าน ท่านก็บอกให้ใจเย็น ๆ อะไรที่เราทำได้ก็ทำไป อะไรที่ทำไม่ได้ก็พยายามทำเท่าที่ทำได้ และการที่ผมได้กลับไปอยู่บ้านมา ได้ปรึกษากับแม่ ได้คุยกับเพื่อน ๆ เกี่ยวกับอะไรหลาย ๆ อย่าง จนทำให้ผมมีพลังบวกมากขึ้น จึงตัดสินใจกลับไปบ้านแฟน และคิดว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มันดีกว่าเดิม กลับมาได้ 2-3 วัน ผมตื่นเช้า ทำนู้นทำนี่ เก็บบ้าน เก็บของ ๆผม ให้เข้าที่เข้าทาง มันก็รู้สึกดีนะครับ ที่ได้ทำ เหมือนอะไร ๆ จะดีขึ้นมากได้แป๊ปเดียว
คือตอนที่ผมกลับมาจากบ้านผม ผมนึกขึ้นได้ว่าผมต้องมีเพื่อนแล้วละ เพราะผมมาอยู่บ้านแฟน ผมไม่มีคนรู้จัก ไม่มีเพื่อนฝูง มีแต่ญาติ ๆ แฟนทั้งนั้นที่รู้จัก ทำให้ผมคิดอยากจะเลี้ยงสุนัขซักตัวไว้เป็นเพื่อน จะได้มีอะไรมาแทนในส่วนที่ผมขาด ผมจึงได้ไปรับน้องมาเลี้ยง พอมาถึงบ้านสิ่งที่เกิดขึ้น แม่แฟนผมท่านไม่อยากให้เลี้ยง บอกว่าเอามาทำไม เอามาแล้วก็เป็นภาระ ดูถูกผมว่าผมเลี้ยงได้ไม่นาน เดี๊ยวก็ต้องให้พ่อเลี้ยง (ประโยคหลังท่านไม่ได้พูด แต่ผมคิดเองจากสีหน้าที่ท่านมองผม ) แต่ด้วยความที่ผมรั้นเอามาเลี้ยงแล้ว ท่านบ่นแล้วก็จบ ๆ ไป จนผมไปซื้อของอาหารสุนัข และของจำเป็นต่าง ๆ
ไม่รู้แม่แฟนมาพูดอะไรกับแฟน จนแฟนมาพูดกับผมว่า อาหารอะไม่ต้องไปซื้อแล้วนะ หมดแค่นี้ก็พอ ให้มัน ( หมา ) กินอะไรก็ได้จะไปซื้อให้เปลืองทำไม
ผมก็เถียงกับแฟน ว่าทำไมแค่ซื้ออาหารให้ลูกหมามันจะเป็นอะไร แฟนผมก็ออกอาการเดิม บอกว่า งั้นก็เอาไปเลี้ยงที่บ้านผม ตามด้วยถ้าทำตามอย่างที่แฟนผมบอกไม่ได้ ก็กลับบ้านผมไป
มาถึงจุดนี้ ผมคิดว่าผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ ผมเสียดายเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันมา เสียดายเงินที่ พ่อกับแม่ผม ต้องหาเงินมาให้ผมแต่ง เสียดายความรู้สึกดี ๆ
ผมอยากจะเก็บของแล้วกลับบ้านผมซะตอนนี้ แต่ผมเกรงใจพ่อแฟน เพราะท่านดีต่อผมมากไม่เคยบ่น ไม่เคยว่าผม ท่านเข้าใจผมมากกว่าแฟนผมซะอีก
ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันเครียดมาก ๆ ครับ เลยได้แต่มาปลดปล่อยความรู้สึกในนี้ เผื่อจะมีท่านใดแนะนำได้บ้าง
มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างไหมครับ ( ผู้ชายที่แต่งงานแล้วต้องมาอยู่บ้านผู้หญิง )
ผมรู้จักกับแฟนผมมาประมาณ 8 ปี พึ่งจะแต่งงานกันได้ 2 ปีครับ พอแต่งงานแล้วทางครอบครัวฝ่ายแฟนมีข้อแม้ว่า ผมต้องมาอยู๋ที่บ้านแฟน โดยให้เหตุผลว่าเค้ารักลูกสาวเค้ามากไม่อยากให้ไปอยู่ไหนไกล ๆ ( ครอบครัวแฟนผมเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันนะครับ คืออยู่ในระแวกเดียวกัน ญาติพี่น้องเค้าจะไปมาหาสู่กันตลอด มีอะไรก็จะปรึกษากัน ) ยกตัวอย่าง วันที่ผมพาพ่อกับแม่ผมไปพบญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายแฟน ทางบ้านแฟนก็นัดให้ไปคุยกันที่บ้านตา ( บ้านตานี่จะเป็นศูนย์รวมของครอบครัวแฟนผมครับ ) ก็จะมีป้า น้า อา ญาติ ๆ เค้ามารออยู่แล้วกับพ่อแม่แฟนผม
ซึ่งผมมองในส่วนนี้ว่าเป็นเรื่องที่ดีมากนะครับ ครอบครัวมีพี่น้องค่อยปรึกษาช่วยเหลือกัน ทำอะไรก็จะคอยช่วย คอยแนะนำอยู่ตลอด จนผมแต่งงานแล้วได้ย้ายมาอยู่บ้านของเธอ ช่วงแรกปีแรกก็เป็นไปได้ด้วยดีครับ อ๋อ ลืมบอกไปครับผมมีอาชีพเป็นฟรีแลนท์ ซึ้งเวลาทำงานก็ไม่แน่นอน ผมชอบทำงานตอนกลางคืนและอีกอย่างคือผมชอบเล่นเกมส์ครับ ซึ้งถ้าผมว่างผมถึงจะเล่นนะครับ ส่วนแฟนผมทำงานประจำอยู่แถว ๆ บ้านครับ เธอก็จะออกไปทำงานตอนเช้า เย็นก็กลับเหมือนพนักงานกินเงินเดือนทั่วไป ลืมบอกอีกอย่างครับ บ้านแฟนผมเป็นเกษตกร พ่อแม่แฟนผมท่านก็จะตื่นเช้ามาก ออกไปดูพืชผลผลิตของท่าน กลับมาแม่แฟนก็จะไปขายของต่อ ขยันกันทั้งบ้าน ผมซึ่งจากเป็นฟรีแลนท์ก็พลิกตัวเองมาเป็นพ่อค้า ได้ลองไปขายของก็รู้สึกชอบครับ เป็นอาชีพที่ผมถนัดเลยก็ว่าได้ ถึงเงินที่ได้จะไม่เยอะมาก แต่ก็พอกินพอเก็บครับ เหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีใช่ไหมครับ
แต่แล้วปัญหาเกิดขึ้นครับ บ้านนี้ตื่นเช้าทั้งบ้าน มีผมคนเดียวที่ตื่นสาย แรก ๆ ผมก็ตื่นเช้าครับแต่ด้วยความที่ผมต้องทำงานตอนกลางคืน ( งานในส่วนของฟรีแลนท์ ) และต้องขายของในตอนกลางวัน ซึ่งปกติผมต้องเตรียมของไปขายตั้งแต่ 10.00 ไปขาย 14.00 กลับบ้านก็ 18.00 เป็นแบบนี้ทุกวันครับ
ตอนกลางคืนถึงจะได้มาทำงานในส่วนอื่น รวมถึงเวลาพักผ่อนของผมด้วย ( เล่นเกมส์ ) ในช่วงที่มีปัญหาผมก็จะตื่น 8.00 - 9.00 ตื่นเสร็จก็ทำงานเลย
เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ แต่!! แม่แฟนผมมาบ่นแฟนผม ( ท่านไม่กล้าบ่นผมโดยตรง ด้วยความที่ผมเป็นเขย ) บ่นทำนองว่ามัน ( ผม )ทำอะไรทำไมตื่นสายจัง มัวเล่นแต่เกมส์อยู่ละสิ แรก ๆ แฟนผมก็ไม่ได้อะไรกับผมเพราะเข้าใจ แต่พอโดนบ่นมากขึ้นเรื่อง ๆ จากแม่คนเดียว ก็กลายมาเป็นญาติพี่น้อง คอยมาบ่นกับแฟนผมเรื่องผม จนทำให้ผมกับแฟนทะเลาะกันบ่อยมาก เวลาที่ทะเลาะกันผมก็จะพยายามอธิบาย จนหลาย ๆ ครั้งเข้าผมเลือกที่จะเงียบครับ มันเลยทำให้ผมกับแฟนห่างกัน เย็นชาต่อกัน ไม่กี่เดือนมานี้แฟนผมมาพูดให้ผมพยายามปรับตัว ให้ตื่นเช้า ให้ทำนู้น ทำนี่ คอยชี้นิ้วสั่งผม ว่าต้องทำแบบนู้น ต้องทำแบบนี้ และแฟนผมบอกว่าถ้าทำไม่ได้ก็กลับบ้านไป ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ผมนี่จุกเลย ( คือผมรู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ ผมก็รู้ตัวผมนะครับว่าที่ผมทำอยู่ไม่ได้เรื่องได้ราวเท่าไร ที่ผมนั้นนอนตื่นสาย แต่ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากิน เก็บเงิน ไม่เคยบ่นเลยเรื่องนี้ ) ผมเลยกลับไปอยู่ที่บ้านผม 2-3 วัน เล่าให้แม่ผมฟัง ปรึกษาท่าน ท่านก็บอกให้ใจเย็น ๆ อะไรที่เราทำได้ก็ทำไป อะไรที่ทำไม่ได้ก็พยายามทำเท่าที่ทำได้ และการที่ผมได้กลับไปอยู่บ้านมา ได้ปรึกษากับแม่ ได้คุยกับเพื่อน ๆ เกี่ยวกับอะไรหลาย ๆ อย่าง จนทำให้ผมมีพลังบวกมากขึ้น จึงตัดสินใจกลับไปบ้านแฟน และคิดว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มันดีกว่าเดิม กลับมาได้ 2-3 วัน ผมตื่นเช้า ทำนู้นทำนี่ เก็บบ้าน เก็บของ ๆผม ให้เข้าที่เข้าทาง มันก็รู้สึกดีนะครับ ที่ได้ทำ เหมือนอะไร ๆ จะดีขึ้นมากได้แป๊ปเดียว
คือตอนที่ผมกลับมาจากบ้านผม ผมนึกขึ้นได้ว่าผมต้องมีเพื่อนแล้วละ เพราะผมมาอยู่บ้านแฟน ผมไม่มีคนรู้จัก ไม่มีเพื่อนฝูง มีแต่ญาติ ๆ แฟนทั้งนั้นที่รู้จัก ทำให้ผมคิดอยากจะเลี้ยงสุนัขซักตัวไว้เป็นเพื่อน จะได้มีอะไรมาแทนในส่วนที่ผมขาด ผมจึงได้ไปรับน้องมาเลี้ยง พอมาถึงบ้านสิ่งที่เกิดขึ้น แม่แฟนผมท่านไม่อยากให้เลี้ยง บอกว่าเอามาทำไม เอามาแล้วก็เป็นภาระ ดูถูกผมว่าผมเลี้ยงได้ไม่นาน เดี๊ยวก็ต้องให้พ่อเลี้ยง (ประโยคหลังท่านไม่ได้พูด แต่ผมคิดเองจากสีหน้าที่ท่านมองผม ) แต่ด้วยความที่ผมรั้นเอามาเลี้ยงแล้ว ท่านบ่นแล้วก็จบ ๆ ไป จนผมไปซื้อของอาหารสุนัข และของจำเป็นต่าง ๆ
ไม่รู้แม่แฟนมาพูดอะไรกับแฟน จนแฟนมาพูดกับผมว่า อาหารอะไม่ต้องไปซื้อแล้วนะ หมดแค่นี้ก็พอ ให้มัน ( หมา ) กินอะไรก็ได้จะไปซื้อให้เปลืองทำไม
ผมก็เถียงกับแฟน ว่าทำไมแค่ซื้ออาหารให้ลูกหมามันจะเป็นอะไร แฟนผมก็ออกอาการเดิม บอกว่า งั้นก็เอาไปเลี้ยงที่บ้านผม ตามด้วยถ้าทำตามอย่างที่แฟนผมบอกไม่ได้ ก็กลับบ้านผมไป
มาถึงจุดนี้ ผมคิดว่าผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ ผมเสียดายเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันมา เสียดายเงินที่ พ่อกับแม่ผม ต้องหาเงินมาให้ผมแต่ง เสียดายความรู้สึกดี ๆ
ผมอยากจะเก็บของแล้วกลับบ้านผมซะตอนนี้ แต่ผมเกรงใจพ่อแฟน เพราะท่านดีต่อผมมากไม่เคยบ่น ไม่เคยว่าผม ท่านเข้าใจผมมากกว่าแฟนผมซะอีก
ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันเครียดมาก ๆ ครับ เลยได้แต่มาปลดปล่อยความรู้สึกในนี้ เผื่อจะมีท่านใดแนะนำได้บ้าง