สวัสดีค่ะ เราอยู่ ม.5  เรื่องคือว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เป็นอยู่กับใครเค้าก็อึดอัด  บางคนก็ไม่ชอบเราเพราะเราเป็นคนไม่ค่อยพูดหัวช้า เฉื่อยชาเเต่เราเป็นคนที่ชอบเเต่งหน้าทาปาก  ย้อมสีผม  เเต่มันขัดกับนิสัยของเรา เพราะเราเป็นคนเงียบๆ เเต่ชอบเเต่งตัว พ่อเเม่ก็บอกว่าเราเเก่เเดด ให้เราเลิกเเต่งหน้า เเต่หน้าเรามันไม่ได้สวย เราจึงเเต่งเพื่อความมั่นใจ  เราไม่ได้เเต่งหน้าหนาขนาดนั้น  เราก็ยังไม่เชื่อพ่อเเม่ เเละก็ถึงจุดจบของการไม่ฟังพ่อเเม่  มีวันนึง เราต้องย้าย รร.เพราะย้ายบ้าน  เราก็ไปสมัคร  ร.ร นึง เเต่คำตอบที่ได้เเทบทำเราร้องไห้ เพราะพึ่งเคยโดน รร.ปฎิเสธิครั้งเเรกในชีวิต ครูทาง ร.ร นั้นพูดว่า  " เราคงรับนักเรียนไว้ไม่ได้ เพราะเเต่งหน้า ทาปากเขียนคิ้ว  ครบทุกอย่าง เราขี้เกียจคอยดูเเล "เรายอมรับว่าเเต่งจริงเเต่งเเค่ทาลิปมันกับ เขียนคิ้วบางมากเเค่นั้น เเละเกรดเราก็อยู่ที่2.71ครูเเบบไม่มองใบเกรดเลยสำรวจเเต่ตัวเรา เราอยากจะร้องไห้ตรงนั้น ทั้งอาย  พ่อก็นั่งอยู่ข้างๆเรารู้ว่าพ่อก็อายที่มีลูกอย่างเรา   พอถึงรถเราก็ได้เเต่เงียบฟังพ่อด่าไป ยอมรับทุกอย่าง เพราะเรามันเป็นคนเเบบนี้พ่อเเม่ถึงไม่เคยจะชมเราเลย เรารู้สึกไม่มีค่ามาก ไม่มีคนที่ให้คำปรึกษาได้เลย พ่อก็สำเติม อยากจะตายให้มันรู้เเล้วรู้รอดไปเลย อยากมีคนคอยระบายบ้าง