เราเป็นเด็กอายุ13-14 มีความฝันเป็นนักบริหารธุรกิจ กับนักร้องชอบการเเต่งหน้าการกิน เเต่ว่าทุกครั้งที่เรากินเยอะเเม่ก็ชอบบอกว่าอ้วนกินไรเยอะเเยะ เเละการเเต่งหน้าเราชอบมากไปค่ะ มันเป็นความสุขของเราเลยทุกครั้งที่เเต่งสวย เราก็ภูมิใจ เเละมั่นใจมากๆ เเต่มีอยู่วันหนึ่งเราขอตังค์พ่อซื้อครีมกันเเดด เเต่พ่อบอกว่าซื้อทำไม พูดในเชิงลบๆละบอกว่า เเค่ล้างหน้าให้สะอาดกะพอละ ละพอตอนเย็นเราทำน้ำหก กำลังเอาผ้ามาเช็ด เเม่ก็ด่าเราก่อนเลย เอามือตีด้วย ทั้งที่กำลังเช็ด พอตกดึก กำลังนอน พ่อก็บ่นเรื่องนุ่นนี้ ละมาบอกว่า เราต้องตั้งใจเรียนห้ามมีเเฟน ละดูถูกการเเต่งหน้าเราบอกว่าเราเเต่คงไปอ่อยผช. ละก็บอกว่า ถ้ามีเเฟนละกระทืบละไล่ออกจากบ้าน พ่อเห็นเราเป็นคนยังไงอ่ะ เราเเค่เเต่งหน้านะ บุหรี่ เหล้า ก็ไม่เคยมี เราไม่ชอบความคิดที่ทำเพื่อผชเลย เราคิดว่าเราคือคนเท่าเทียม เราค่อนข้างมีความคิดที่เเบบ เป็นหญิงสตรองไม่ชอบการที่บอกว่าเราทำนู่นนี่เพื่อผชเลย ทั้งที่มันเป็นความมั่นใจ ห้ามเรามีเเฟนได้ เเต่ห้ามเราไม่ให้มีความรักหรือชอบใคร คงไม่ได้ บอกเราว่าโตไปต้องเป็นหมอ ทั้งที่มันไม่ใช่ความฝันเราเลยในคืนนั้น เรานอนพะอืดพะอมเราโครตจะไม่ชแบการมาดูถูกสิ่งที่เรารักเลย การเเต่งหน้าคือความชอบของเรา เราเเต่งเพื่อตัวเองไม่ใช่คนอื่น เราชอบที่เราสวย เราชอบที่ตัวเองมั่นใจ เเต่ในคืนนั้น สิ่งที่สร้างความมั่นใจให้ตัวเองมาตลอดมันได้จบในคืนเดียว ทุกอย่างพังหมด เราเครียดกะความสัมพันธ์เเบบนี้ เราไม่มีห้องส่วนตัวที่จะเอาไว้ร้องด้วยซํ้า ในคืนนั้นเราได้เเต่คิดว่า เมื่อไหร่จะได้ไปสักที ไปจากตรงนี้ทั้งที่พ่อเเม่ก็เคยบอกว่ามัธยมคือวันที่มีความสุขที่สุด เเต่ดูดิ พ่อไม่ให้เเต่งหน้า ไม่ให้มีความรัก ถ้ากระตุ้งกระติ้งก็ด่า เที่ยวก็เเทบจะไม่เคยให้ไป เราม.2เเล้ว เราไม่ได้โตขนาดนั้นเเต่เราโตพอที่จะคิด เองได้ เราพยายามสร้างความสุขด้วยตัวเอง เกือบทุกครั้งเราก็ซื้อคสอ ด้วยตัวเอง เราเรียนได้ท็อปเกือบตลอด เกรดเราไม่ได้เเย่เลย ค่อนข้างสูงด้วยซ้ำ เราเเต่งหน้าทุกวันที่อยู่รร เเต่เราไม่เคยที่จะไม่ส่งงานเพร่ะเเน่งหน้า เราเรียนปกติ เเค่เเต่งหน้า เราตั้งใจด้วยซํ้า เรามีความสุขที่มีเพื่อนสนิทเป็นไอซ์ เรามีความสุขคือการกิน เเต่งหน้า เพื่อนสนิทเเมว พ่อเราชอบพูดจาข่มขู่ พูดลบ พี่เราที่กำลังได้ไปทำงาน พ่อเเม่ก็ค่อนข้างลำเอียงที่ใส่ใจพี่มากกว่า ทุกครั้งที่เรานอนอยู่ดีๆละพี่กวนพ่อเเม่ไม่เคยวา เเต่พอเป็นเรา พ่อเเม่ด่าเราจนเราไม่ใช่คน เราทรมาณมาก ที่จริงพ่อเคยโครตtoxic เเต่ก็เลิกมาได้ เพราะพี่ เเต่การพูดยังคงเหมือนเดิม เราพยายามฮีลใจของตัวเองมาตลอด ฮีลด้วยตัวเอง เราหาความสุขที่สุดมากอบโกยไว้  เราให้อภัยมาตลอด เเต่เราก็ได้เเต่บอกว่า เดี๋ยวก็ผ่านไป เราเรียนได้ที่2มา2เทอม พ่อเเม่สัญญาไว้หลายรอบว่า จะพากินหมูกระทะ เเต่นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมเเล้วเเต่ยังไม่ได้กินเลย หน้าจอ ทรศ เราเเตก พ่อก็ไม่พอไปซ่อมจนเราต้องเก็บตังค์เอง ทั้งที่เราไม่ได้ทำงานเพราะพ่อห้ามไม่ให้ทำ เราเองก็โตพอเเล้ว เเต่เเค่อยากระบาย ของคุณที่อ่านเเละรับฟัง เด็กที่อยากจะตาย