ผ่านเวลามาแล้ว 3 ปีเต็มๆ (1,095 วัน) กับต้นกล้าต้นน้อยๆและความตั้งใจ..ที่เราหว่านลงไปในสนาม  มันเป็นจุดเริ่มต้นของ อะคาเดมี่เล็กๆ..ของเด็กบ้านนอก ที่หลายๆคนได้ช่วยกันทำ มาร่วมกันสร้างจินตนาการในสมัยเด็กๆให้เป็นความจริง จนวันนี้หลายๆท่านก็ยังคงอยู่ช่วยกันกับเรา..โดยไม่หายไปไหน  ผมขออนุญาตแบ่งปันและบอกต่อ..เรื่องราว เรื่องเล่า และความตั้งใจของเรา  เพื่อเป็นกำลังใจให้กับตัวเอง-เพื่อน-พี่-น้อง ที่ร่วมกันทำอะคาเดมี่จิตอาสาเล็กๆ แห่งนี้นะครับ
         อะคาเดมี่ที่พวกเราทำ...น่าจะเป็นที่เดียว ที่มาจากเจ้าหน้าที่สาธารณสุขในโรงพยาบาล ตำรวจ ปลัดอำเภอ นายช่างประปา  ที่ช่วยกันเข้ามาทำ เราไม่ใช่นักบอลอาชีพ ซึ่งเราก็ยังต้องศึกษาและปรับทัศนคติอยู่เรื่อยๆในหลายๆเรื่อง เราไปอบรมผู้ฝึกสอนบ้าง ในหลักสูตรระยะสั้น ศึกษาจากยูทูปบ้าง ดูเขาทำบ้าง แล้วเอามาปรับให้เข้ากับเด็กๆของเรา พวกเราอาจเล่นบอลไม่เก่งแต่พอสามารถสอนและถ่ายทอดต่อได้ครับ
    
           เราเป็นอะคาเดมี่เล็กๆในต่างจังหวัด จากเด็ก 4 คน..ในวันที่หลายๆคนมองว่า “อาจไปได้ไม่ไกล หรืออยู่ได้ไม่นาน วันนี้..เรามีเด็กๆประมาณ 90-100 คน ที่มาฝึกซ้อมกับเราเกือบทุกวัน” เราอาศัยสนามฟุตบอลโรงเรียนเป็นที่ฝึกซ้อม จากใช้พื้นที่ริมๆสนาม เริ่มขยับเป็นครึ่งสนาม ตอนนี้เรายึดเป็นสนามของเราเรียบร้อยแล้วครับ จากสอนอาทิตย์ละ 2-3 วัน ก็เพิ่มจำนวนวันขึ้น เป็นทุกวันจันทร์-วันเสาร์ เวลา 17.30-19.30 น. (แต่ส่วนใหญ่วันเสาร์-อาทิตย์ จะเป็นวันที่เราจะพาเด็กๆไปแข่งขันมากกว่า)
          
          อุปกรณ์การฝึกซ้อมต่างๆของเด็กๆ  เราเน้นทำเอง ใช้เอง..เป็นหลักครับ เอาที่ประหยัดแต่ใช้ประโยชน์ได้ จากวันแรกจนถึงวันนี้ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ภาพและอุปกรณ์การฝึกซ้อมแบบนี้ เราจะยังเห็นอยู่เสมอๆในสนามซ้อมของเรา....  
              
      
          สิ่งหนึ่งที่เราภูมิใจ คือการได้สนามหญ้าให้เด็กๆได้เล่นฟุตบอล เราใช้เวลาตัดสินใจระยะหนึ่งในการทำสนามใหม่ เนื่องจากสนามเดิม พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นดินลูกรัง มีหิน แข็ง หญ้าตาย ประกอบกับเด็กๆที่มาซ้อม เกิดอุบัติเหตุหกล้มนิ้วหัก แขนหัก ทีมโค้ชจึงตัดสินใจทำทำสนามหญ้าใหม่ ใช้เวลาประมาณ 2 สัปดาห์ เราก็สามารถปลูกหญ้าเรียบร้อย ด้วยความร่วมมือร่วมใจของทุกๆคน
     
          ด้วยความที่เราใช้สนามแห่งนี้เป็นสนามซ้อมที่ต้องใช้ซ้อม 6 วัน/ สัปดาห์ ปลูกหญ้าดีขนาดไหนก็ไม่รอดครับ  ถึงแม้จะรดน้ำหลังซ้อมเสร็จในทุกๆวัน เรื่องพื้นสนามไม่ต้องพูดถึง..จนหลายๆคนตั้งชื่อว่า "ขลุกขลัก สเตเดี้ยม" แต่มันก็เป็นความได้เปรียบของทีมเรา เวลาทีมจากในเมือง ที่เล่นสนามหญ้าเทียมมาแข่ง..เจอสนามแบบนี้มีเล่นไม่ออกบ้างแหละครับ  แต่สภาพสนามที่ไม่ดี มีผลต่อเบสิคฟุตบอลของเด็กๆอย่างมาก ผมเคยมองข้ามนะ แต่พอไปลุยแข่งสนามดีๆในเมืองกรุง เราเห็นค่อนข้างชัดเจน  
          
        การปรับปรุงสนามแต่ละครั้ง ต้องใช้เงินจำนวนมาก  ซึ่งเราก็เคยระดมทุนจากผู้ปกครอง คนในชุมชน คนละเล็กละน้อยจนได้สนามหญ้าใหม่.. แต่อายุการใช้งานได้ไม่นานครับ ยิ่งเป็นสนามของชุมชนที่มีกิจกรรมก็ต้องใช้ หลายครั้งเห็นสภาพสนามเราก็แทบจะร้องไห้...(หือๆๆๆๆ)
            
   *ลดน้ำสนามหญ้า..แต่สดชื่นถึงหัวใจ

         เรามีเด็กๆหลายรุ่นครับ ไหนๆก็ตั้งใจทำกันแล้ว ก็ต้องช่วยกันทำให้ดีที่สุด เริ่มตั้งแต่ชุดกระตอย (U5-7)/ ชุด U8/ ชุด U9-10/ ชุด U11-12 และ U13-16  และชุดผู้รักษาประตูอีกหนึ่งชุดใหญ่ ในทุกๆวัน..ต้องมีทีมโค้ชอย่างน้อย 6 ท่านที่เข้ามาสอนเด็กๆ  ยิ่งเด็กมากๆ พื้นที่ยิ่งไม่เพียงพอ หลายครั้งเราก็ต้องมาเด็กๆเดินมาซ้อมที่สนามโรงพยาบาลสามร้อยยอด ที่ๆพวกเราทำงานกันครับ ก็ซ้อมในช่วงเย็นสำหรับเด็กเล็กๆไม่เกิน 10 ปีครับ เพราะพื้นที่มีน้อยและไม่มีที่กั้น เกรงจะสร้างความเสียหายได้...
                        
          ด้วยความที่เราสอนเด็กๆฟรี ไม่มีค่าใช้จ่าย ผู้ฝึกสอนเด็กๆก็เป็นเรื่องยากเหมือนกันนะ  บางคนสามารถมาได้ทุกวัน บางคนได้มาสัปดาห์ละ 1-2 วัน  หรือบางคนไม่แน่นอน ส่วนหนึ่งเพราะทุกคนมีงานประจำครับ แต่ทุกๆวันก็มีทีมโค้ชเข้าสนาม 6 ท่านทุกวัน
          บางท่านนี่ ผมนับถือน้ำใจ และความเสียสละเลยนะ เป็นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล มีขึ้นเวรเช้าต่อดึก หรือเป็นเจ้าหน้าที่ที่ต้องขึ้นเวร แต่ถ้าว่างช่วงเย็นๆ ก็ต้องมาสอนเด็กๆที่สนามทุกครั้ง  ปีก่อน..มีน้องปลัดอำเภอมาบรรจุใหม่ (มาจากนครศรีธรรมราชเลย) ได้ยินข่าวว่ามีสอนบอลเด็กๆฟรี  ขับมอไซด์มานั่งดูอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ขอเข้ามาช่วยสอนเด็กๆ โดยที่เราไม่ได้ร้องขอเลย (ชอบๆๆ) หรือมีครูอาสาของคริสตจักร ที่เข้ามาร่วมด้วยช่วยกัน...
          
          มีหลายคนเคยบอกว่า "เวลาอยู่กับเด็กๆ..เราจะได้รับความสดใสจากพวกเขา”  จนหลายๆครั้ง เราก็อยากได้พื้นที่เล็กๆ ให้เราได้เป็นเด็กในร่างผู้ใหญ่..เหมือนกัน  เด็กๆชอบเล่นสนุกและชอบการแข่งขัน โดยพวกเขาไม่ได้สนใจถึงผลแพ้-ชนะ เหมือนที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆสนใจ เขาแค่อยากได้เล่น ได้สนุกกับสิ่งที่เขาชอบ ก็เท่านั้น
            
            วันนี้...เราได้สัมผัสความสดใสของเด็กๆ ได้เห็น “รอยยิ้ม ความมุ่งมั่นของเด็กๆที่มาเล่นฟุตบอลอยู่เต็มสนาม”
มันเป็นบรรยากาศของอะคาเดมี่เล็กๆในต่างจังหวัดครับ ที่มีอากาศดีๆ มีความสดใสน่ารักของเด็กๆ และความมีน้ำใจของผู้ปกครอง  ผมนั่งนึกย้อนกลับไปในวันแรกๆ..ที่เราสอนบอลเด็กๆมาจนถึงวันนี้..ครบ 3 ปีเต็มๆแล้วเหรอ??? จากที่ทำกันเล่นๆ มีเด็กๆ 4-5 คน มาวันนี้เรามีเด็กๆที่เข้ามาฝึกเป็นร้อยคน...
        
       เราเคยทำแบบสอบถามความคิดเห็นกับผู้ปกครองเด็กๆ ก็เอาแบบเข้าใจง่ายๆ ถึงการฝึกสอนฟุตบอลของพวกเรา หลายๆอย่างเรานำมาปรับเพิ่มในตารางสอนเด็กๆ หลายอย่างก็ถือเป็นกำลังใจให้กับเรา และบางส่วนก็เอามาเป็นรอยยิ้มเวลาอ่านข้อความเห็นเหล่านั้น....
        
  วันซ้อมเบาๆในทุกวัน วันไหนไม่ได้ไปสอน บอกเลยครับว่า..เหงามาก ได้มาเจอเพื่อน พี่ น้อง และเด็กๆ ได้ผ่อนคลายความเครียดจากงานไปอีกแบบ...
      
             จากปีแรกๆที่เราคิดว่า เราจะเน้นการออกกำลังกายให้เด็กๆ จะซ้อมอย่างเดียว เน้นสุขภาพกาย สุขภาพใจ และสังคมให้เด็กๆ  ไม่ไปแข่งขันที่ไหน  จนวันหนึ่งเราก็ถูกเชิญไปแข่งขันครับ ไปเจอกับอะคาเดมี่และโรงเรียนดังจากต่างอำเภอ เราส่งเด็กที่เรามีซึ่งส่วนใหญ่อายุ 6-10 ปี ลงแข่งขันในรุ่น 12 ปี บอกเลย..เราแพ้เยอะครับ แต่เด็กๆ ผู้ปกครอง และพวกเราไม่ได้ถอดใจเลย (ไปแข่งครบทุกนัด) เด็กๆได้ลงสนามเกือบทุกคน ผู้ปกครองขนกันไปเชียร์มากมาย..ประหนึ่งว่าเราจะเป็นผู้ชนะ..แต่ป่าวเลยครับ เขาไปให้กำลังใจเด็กตัวเล็กๆที่มีโอกาสได้ลงสนามแข่งขันเป็นครั้งแรก  ในครั้งนี้..เราถือว่าเราได้สร้างเด็กที่ไม่เป็นบอลให้ได้มีประสบการณ์ในเกมการแข่ง...ก็พอใจในระดับหนึ่งแล้ว  เรากลับมาวางแผน คุยกันใหม่ ศึกษาวิธีการทำทีม โทรถามอะคาเดมี่ต่างๆ เพื่อศึกษาข้อมูล.....
    
        ถึงแม้เราเป็นอะคาเดมี่จิตอาสา แต่เราก็พยายามจะทำให้ของฟรีที่เราทำ..เป็นของที่มีคุณภาพ อาจได้ไม่หมดทุกเรื่อง แต่ก็จะทำให้ได้มากที่สุด บางทีมันก็เหมืนการจินตนาการในสมัยเด็กๆของเราเหมือนกันนะ อยากทำทีมบอล อยากมีสนามเป็นของตัวเอง อยากมีธงแลกเปลี่ยน อยากมีชุดประจำทีมที่เป็นชุดและโลโก้ของเราเอง นึกถึงทีไร..ก็แอบ..อมยิ้มทุกครั้ง
             
      เราออกแบบตราโลโก้ประจำทีมเป็นรูปน่ารักๆให้เหมาะกับที่เราสอนเด็กๆ เป็นรูปสับปะรด ผลไม้ชื่อดังของบ้านเรา แต่ดูจะคิขุไปหน่อยเลยต้องเติมดาบเข้าไป กลายเป็น นักรบพันตา ไร่ใหม่อะคาเดมี่ เราทำธงแลกเปลี่ยน แรกๆก็ทำเองครับ ที่บ้านโค้ชท่านหนึ่งเป็นร้านเย็บผ้า ก็ฝากให้ทำ ค่าจ้างไม่ต้องพูดถึง..ไม่มีจ่าย อิอิ
          
         การสอนบอลเด็กๆ มีค่าใช้จ่ายอยู่นะครับ ในช่วงแรกๆ ก็ไม่เท่าไร..เพราะเด็กๆเรามีไม่กี่คน เราก็เน้นสอนฟรีๆ ไปแข่งขันเฉพาะใกล้ๆ แต่ทุกวันนี้ เด็กๆของเราเยอะขึ้นครับ แต่เจตนาของเรายังเหมือนเดิม คือการเป็นจิตอาสา ทีมผู้ปกครองและโค้ช จึงหาข้อตกลงร่วมกันเพื่อให้อะคาเดมี่อยู่รอด โดยไม่เป็นภาระทั้งทีมโค้ชและผู้ปกครอง จึงมีข้อตกลงร่วมกันว่า ผู้ปกครองสามารถสนับสนุนเงินให้อะคาเดมี่ได้ที่ 100 บาท/คน มีทีมผู้ปกครองช่วยกันดูแลเงินในส่วนนี้ สำหรับเป็นค่าใช้จ่ายของอะคาเดมี่ เนื่องจากเรามีกิจกรรมหลายๆอย่างที่มีค่าใช้จ่าย เงินส่วนนี้จะเป็นประโยชน์ต่อกิจกรรมของเด็กๆ...
      
  >>รู้สึกชอบการทำงาน แบบจิตอาสา..นะ ยิ่งได้ทำกับเพื่อน-พี่-น้อง ที่ไร่ใหม่อะคาเดมี่ แล้วยิ่งรู้สึกดี
จากโค้ชไม่กี่คนกลายมาเป็นทีมงาน จากเด็กเพียงหยิบมือ  ก็กลายเป็น..ครอบครัวใหญ่

     2 ปีที่ผ่านมา เราพาเด็กๆไปแข่งขันมากขึ้น อย่างน้อยเดือนละ 1-2 ครั้ง แต่ก็เน้นในพื้นที่ก่อน หลายๆครั้งเราก็พาเด็กๆไปแข่งที่กรุงเทพฯ ก็เพื่อประสบการณ์ใหม่ของเด็กๆ
         การส่งแข่งขันในแต่ละรายการ เราไม่ได้หวังว่าเด็กๆจะชนะหรือได้แชมป์อะไรนะ แค่เล่นได้เต็มที่ สนุกกับเกม แพ้ได้แต่อย่าเยอะ แค่นี้..พวกเราก็พอใจแล้ว  หลายครั้ง..เราแพ้กลับมา เราไม่เคยโทษเด็กๆนะ แต่โทษตัวเองมากกว่าที่สอนไม่ดี ก็ต้องกลับมาฝึกซ้อมกันใหม่
              
        ขออนุญาต..ต่อด้านล่างนะครับ