สวัสดีค่ะ เรื่องราวมีอยู่ว่า เราอายุ 23 จะ 24 แต่เรายอมรับนะค่ะ ว่าพ่อกับแม่รักเรากับน้องมากให้ของทุกอย่าง ส่งให้เรียนดีๆไม่เคยบ่นสักคำ แม้ว่าตัวพวกเขาเองจะลำบาก แต่ในบางมุมที่เรายังไม่เข้าใจคือพ่อแม่ยังไม่ปล่อยเราออกไปไหนเลยค่ะ เพราะอะไร???? ไม่เจอเพื่อนก็นานๆๆๆๆๆมาก ครั้งนึงกว่าจะได้เจอ เพือนชวนไปเที่ยวกลางคืนก็ออกไม่ได้ เช่น ไปเดินตลาดกลางคืนกับเพื่อนก็ไม่ได้ออก เราไม่เคยได้ไปนอนค้างบ้านเพื่อนเลยสักครั้ง เราออกไปข้างนอกแปปนึงเราก็โดนบ่นแล้ว แต่เรายอมรับว่าเราเถียงเก่งนะค่ะ บางครั้งเราอาจจะต้องไปพบปะเพื่อนบ้างเผื่อว่าวันนึงเราอาจจะสร้างธุรกิจก็ต้องอาศัยคอนเนคชั่นเหล่านี้ด้วย แต่ทำไมพ่อแม่ถึงไม่เข้าใจเราเลย ผิดกับน้องแต่เขาเป็นผช ไปเที่ยวกลางคืนได้ ไปค้างบ้านเพื่อนได้ เราเลยอยากขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ ว่าเราควรทำยังไงดี บางอย่างเราก็อยากตัดสินใจด้วยตัวเองแต่พ่อแม่ไม่เข้าใจเราจริงๆ บางสิ่งบางอย่างเราคิดว่าวุฒิภาวะก็พอที่จะดูแลตัวเองได้แม้ในมุมของพ่อแม่อาจจะมองว่าเราเป็นเด็กอยู่