คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 71
ขอเล่าประสบการณ์ จากคนที่เคยเจอลักษณะคล้ายๆเจ้าของกระทู้ แต่ผมอาจจะหนักกว่านิดๆเพราะคบกันมา 9 ปี
ผมกับแฟนคบกันตั้งแต่ผมอายุ 18 ย่าง 19 แฟนอายุ 14 แต่ไม่ได้กินเด็กนะครับอย่าเพิ่งตกใจไป เราคบกันแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง(เพราะเรียนมัธยมที่เดียวกัน) ให้คำปรึกษาเรื่องเรียนบ้าง เรื่องชีวิตบ้าง เราคบกันแต่ไม่เคยมีอะไรนอกลู่นอกทางในช่วงวัยเด็ก ผมเข้ามหาลัย ปี 1 ตอนนั้นแฟนเพิ่งเข้า ม.3 มันก็คุยกันแบบเด็กๆมาตลอด เหมือนเป็นพี่เป็นแฟนพร้อมกันไปในตัว เอาจริงๆตอนเรียนมหาลัยก็เคยคิดจะมีแฟนใหม่อยู่เหมือนกันครับ(ชีวิตมหาลัยก็อย่างที่ทุกคนทราบกัน) แต่สุดท้ายก็ไม่คบใคร จนผมเรียนจบ แฟนผมก็เข้ามหาลัยปี 1 พอดี
เอาละครับ ตัดมาช่วงผมเริ่มทำงาน ตอนนั้นแฟนเด็กมาก เธอเป็นคนตั้งใจเรียน เป็นคนไม่เที่ยว ไม่ค่อยออกบ้าน ไม่ค่อยทันต่อโลกนัก เธอต้องไปเรียนมหาลัยนอกเมือง ถนนเปลี่ยวยาวร่วม 10 ก.ม. ผมเป็นห่วงเธอมากคอยไปรับไปส่ง บางครั้งไปส่งเธอเข้าหอพัก 2-3 ทุ่มผมก็ขับมอเตอร์ไซต์กลับคนเดียว ทำแบบนี้มาตลอดในช่วงที่เธอเรียน แม้แต่บางช่วงเธอเริ่มทำงานหาเงินพิเศษช่วงปิดเทอม ผมก็คอยไปรับไปส่งบางทีห้าทุ่ม บางทีเที่ยงคืนก็มี
ระหว่างที่คบกันมันผูกพันครับ เป็นส่วนนึงในชีวิตที่คิดว่าคงขาดกันไม่ได้ คบกันก็ไม่ได้หวาน ราบรื่นทั้งหมดหรอกนะครับ มีทะเลาะ มีไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ก็แก้ปัญหาและผ่านกันมาได้ตลอด
คบกันมาปีที่ 9 ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เธอฝึกงานพอดี ผมพาเธอไปดูที่ฝึกงาน พาเธอไปหาที่พัก เธอพักอยู่กับเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน ผมก็แวะเวียนไปเยี่ยมทุกวันหยุด คอยไปรับไปส่ง ตอนนั้นเธอกำลังจะเรียนจบอยู่แล้วครับ แต่เหตุมาเกิดช่วงนี้พอดี คือตอนฝึกงานเธอพักอยู่ใกล้หน่วยงานราชการแห่งนึง แล้วรู้จักกับผู้ชายคนนึงผ่านแอพพลิเคชั่นแอพนึง ผมไว้ใจและไม่เคยเอะใจอะไร เพราะคิดว่ายังไงเธอคงไม่นอกใจผม แต่ผมมารู้ทีหลังว่าเขาแอบไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ไปกินข้าว ไปดูหนังหลายครั้ง ทั้งเพื่อน ครอบครัวเธอรู้หมด (ผมกับครอบครัวเธอก็สนิดกันนะครับ ไปบ้าน ไปทำอาหารกินกันตลอด) มีแต่ผมที่โง่อยู่คนเดียว จนสุดท้ายเธอบอกเธอเลือกผู้ชายคนใหม่ ให้ผมตัดใจ (เลือกคนใหม่ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือน) ตอนนั้นผมทั้งเสียใจ ทั้งเป็นห่วง เพราะผมรู้จักเธอดี เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เป็นห่วงอีกต่างหากกลัวผู้ชายแค่มาหลอกแล้วทิ้งไป สุดท้ายเธอก็ตัดขาดจากผม ผมโดนทิ้งตรงนี้เคว้งคว้างมากครับ ชีวิตมหาลัยผมมีโอกาสเจอคนมากมายแต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่คบใคร ก็ยังคบเธอคนเดียวถึงแม้เธอจะยังเด็ก แล้วผมจะเดินหน้าต่อยังไง ไปที่ไหนก็เจอแต่ความทรงจำร่วมกัน
จากเหตุการณ์นั้นผมพยายามยื้อ พยายามฝ่าฟันหนักมากครับ เป็นช่วงเวลาที่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิตผม กินไม่ได้ นอนไม่หลับ งานการก็ไม่มีกะจิตกะใจทำ ยิ่งพักอยู่คนเดียวยิ่งฟุ้งซ่าน นอนร้องให้ทุกคืน ผมตัดเธอไม่ได้ แต่เธอเลิกคิดถึงผมแล้ว
วันที่เธอรับปริญญา ผมตั้งใจเอาของไปมอบให้ อยากอวยพรครั้งสุดท้ายก่อนตัดใจจากเธอ ผมถือของเดินเข้าไปเจอเธอกำลังถ่ายรูปกับแฟนใหม่ ตอนนั้นแทบเดินไม่ไหว มันจุกในอก ผมเป็นคนพาเธอไปสมัครมหาลัย ไปรับไปส่งตอนเธอเรียน คอยติวหนังสือในวิชาที่เธอไม่ถนัด พาไปซื้อหนังสือ ซื้อของในช่วงที่เธอเรียน แต่พอวันที่เธอรับปริญญากลับเป็นคนอื่นยืนอยู่ตรงนั้นแทนที่ผม โดยที่เธอไม่ได้แคร์อะไรซักนิด
ไม่รู้นะครับ ผมว่าคนที่เจออะไรที่เจ็บหนักๆ วันนึงอาจเป็นแรงกระตุ้นให้ลุกขึ้นสู้ก็ได้ เธอทิ้งผมไปคบข้าราชการ ผมบอกตัวเองว่าผมต้องเลิกฟูมฟาย แล้วทำตัวเองให้ดีกว่าเดิม ผมตัดใจตั้งแต่วันที่เธอรับปริญญา ผมเลิกติดต่อ บล็อคเธอทุกช่องทาง จากนั้นผมกลับมาก้มหน้าทำงานอย่างเดียว
ผมเจ็บอยู่เป็นปีนะครับ ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ 7 เดือน จนวันนี้ผมมีรักใหม่แล้วครับ ซึ่งชีวิตมีความสุขมากครับ การงานกำลังไปได้ดี ชีวิตรักใหม่ทุกอย่างลงตัวหมด 3 ปีแล้วจากเหตุกาณ์วันนั้น วันนี้แทบลืมแล้วว่าผมรักเธอยังไง อยากขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ทิ้งผมไป ทำให้ผมมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่า และขอบคุณคนใหม่ที่รักในสิ่งที่ผมเป็น
ผมมาทราบทีหลังว่าเธอเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว หลังจากคบกันประมาณ 2 ปี มันก็ทำให้ย้อนกลับไปนึกถึงคำพูดที่เคยเย้าหยอกกันในวันที่รักกันว่า "ใครจะคบกับเธอได้ ถ้าไม่ใช่พี่" 9 ปีมันพิสูจน์อะไรมากมาย แต่คนที่เราคิดว่าขาดไม่ได้ พอเวลาผ่านไป เชื่อเถอะเราต้องเจอคนที่เข้าใจเราได้ดีกว่าครับ เชื่อผมนะวันนึงมันจะดีขึ้น เชื่อและเห็นคุณค่าของตัวเองให้มากๆ ผมผ่านมาแล้วครับ
สู้นะครับ
ผมกับแฟนคบกันตั้งแต่ผมอายุ 18 ย่าง 19 แฟนอายุ 14 แต่ไม่ได้กินเด็กนะครับอย่าเพิ่งตกใจไป เราคบกันแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง(เพราะเรียนมัธยมที่เดียวกัน) ให้คำปรึกษาเรื่องเรียนบ้าง เรื่องชีวิตบ้าง เราคบกันแต่ไม่เคยมีอะไรนอกลู่นอกทางในช่วงวัยเด็ก ผมเข้ามหาลัย ปี 1 ตอนนั้นแฟนเพิ่งเข้า ม.3 มันก็คุยกันแบบเด็กๆมาตลอด เหมือนเป็นพี่เป็นแฟนพร้อมกันไปในตัว เอาจริงๆตอนเรียนมหาลัยก็เคยคิดจะมีแฟนใหม่อยู่เหมือนกันครับ(ชีวิตมหาลัยก็อย่างที่ทุกคนทราบกัน) แต่สุดท้ายก็ไม่คบใคร จนผมเรียนจบ แฟนผมก็เข้ามหาลัยปี 1 พอดี
เอาละครับ ตัดมาช่วงผมเริ่มทำงาน ตอนนั้นแฟนเด็กมาก เธอเป็นคนตั้งใจเรียน เป็นคนไม่เที่ยว ไม่ค่อยออกบ้าน ไม่ค่อยทันต่อโลกนัก เธอต้องไปเรียนมหาลัยนอกเมือง ถนนเปลี่ยวยาวร่วม 10 ก.ม. ผมเป็นห่วงเธอมากคอยไปรับไปส่ง บางครั้งไปส่งเธอเข้าหอพัก 2-3 ทุ่มผมก็ขับมอเตอร์ไซต์กลับคนเดียว ทำแบบนี้มาตลอดในช่วงที่เธอเรียน แม้แต่บางช่วงเธอเริ่มทำงานหาเงินพิเศษช่วงปิดเทอม ผมก็คอยไปรับไปส่งบางทีห้าทุ่ม บางทีเที่ยงคืนก็มี
ระหว่างที่คบกันมันผูกพันครับ เป็นส่วนนึงในชีวิตที่คิดว่าคงขาดกันไม่ได้ คบกันก็ไม่ได้หวาน ราบรื่นทั้งหมดหรอกนะครับ มีทะเลาะ มีไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ก็แก้ปัญหาและผ่านกันมาได้ตลอด
คบกันมาปีที่ 9 ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เธอฝึกงานพอดี ผมพาเธอไปดูที่ฝึกงาน พาเธอไปหาที่พัก เธอพักอยู่กับเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน ผมก็แวะเวียนไปเยี่ยมทุกวันหยุด คอยไปรับไปส่ง ตอนนั้นเธอกำลังจะเรียนจบอยู่แล้วครับ แต่เหตุมาเกิดช่วงนี้พอดี คือตอนฝึกงานเธอพักอยู่ใกล้หน่วยงานราชการแห่งนึง แล้วรู้จักกับผู้ชายคนนึงผ่านแอพพลิเคชั่นแอพนึง ผมไว้ใจและไม่เคยเอะใจอะไร เพราะคิดว่ายังไงเธอคงไม่นอกใจผม แต่ผมมารู้ทีหลังว่าเขาแอบไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ไปกินข้าว ไปดูหนังหลายครั้ง ทั้งเพื่อน ครอบครัวเธอรู้หมด (ผมกับครอบครัวเธอก็สนิดกันนะครับ ไปบ้าน ไปทำอาหารกินกันตลอด) มีแต่ผมที่โง่อยู่คนเดียว จนสุดท้ายเธอบอกเธอเลือกผู้ชายคนใหม่ ให้ผมตัดใจ (เลือกคนใหม่ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือน) ตอนนั้นผมทั้งเสียใจ ทั้งเป็นห่วง เพราะผมรู้จักเธอดี เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เป็นห่วงอีกต่างหากกลัวผู้ชายแค่มาหลอกแล้วทิ้งไป สุดท้ายเธอก็ตัดขาดจากผม ผมโดนทิ้งตรงนี้เคว้งคว้างมากครับ ชีวิตมหาลัยผมมีโอกาสเจอคนมากมายแต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่คบใคร ก็ยังคบเธอคนเดียวถึงแม้เธอจะยังเด็ก แล้วผมจะเดินหน้าต่อยังไง ไปที่ไหนก็เจอแต่ความทรงจำร่วมกัน
จากเหตุการณ์นั้นผมพยายามยื้อ พยายามฝ่าฟันหนักมากครับ เป็นช่วงเวลาที่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิตผม กินไม่ได้ นอนไม่หลับ งานการก็ไม่มีกะจิตกะใจทำ ยิ่งพักอยู่คนเดียวยิ่งฟุ้งซ่าน นอนร้องให้ทุกคืน ผมตัดเธอไม่ได้ แต่เธอเลิกคิดถึงผมแล้ว
วันที่เธอรับปริญญา ผมตั้งใจเอาของไปมอบให้ อยากอวยพรครั้งสุดท้ายก่อนตัดใจจากเธอ ผมถือของเดินเข้าไปเจอเธอกำลังถ่ายรูปกับแฟนใหม่ ตอนนั้นแทบเดินไม่ไหว มันจุกในอก ผมเป็นคนพาเธอไปสมัครมหาลัย ไปรับไปส่งตอนเธอเรียน คอยติวหนังสือในวิชาที่เธอไม่ถนัด พาไปซื้อหนังสือ ซื้อของในช่วงที่เธอเรียน แต่พอวันที่เธอรับปริญญากลับเป็นคนอื่นยืนอยู่ตรงนั้นแทนที่ผม โดยที่เธอไม่ได้แคร์อะไรซักนิด
ไม่รู้นะครับ ผมว่าคนที่เจออะไรที่เจ็บหนักๆ วันนึงอาจเป็นแรงกระตุ้นให้ลุกขึ้นสู้ก็ได้ เธอทิ้งผมไปคบข้าราชการ ผมบอกตัวเองว่าผมต้องเลิกฟูมฟาย แล้วทำตัวเองให้ดีกว่าเดิม ผมตัดใจตั้งแต่วันที่เธอรับปริญญา ผมเลิกติดต่อ บล็อคเธอทุกช่องทาง จากนั้นผมกลับมาก้มหน้าทำงานอย่างเดียว
ผมเจ็บอยู่เป็นปีนะครับ ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ 7 เดือน จนวันนี้ผมมีรักใหม่แล้วครับ ซึ่งชีวิตมีความสุขมากครับ การงานกำลังไปได้ดี ชีวิตรักใหม่ทุกอย่างลงตัวหมด 3 ปีแล้วจากเหตุกาณ์วันนั้น วันนี้แทบลืมแล้วว่าผมรักเธอยังไง อยากขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ทิ้งผมไป ทำให้ผมมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่า และขอบคุณคนใหม่ที่รักในสิ่งที่ผมเป็น
ผมมาทราบทีหลังว่าเธอเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว หลังจากคบกันประมาณ 2 ปี มันก็ทำให้ย้อนกลับไปนึกถึงคำพูดที่เคยเย้าหยอกกันในวันที่รักกันว่า "ใครจะคบกับเธอได้ ถ้าไม่ใช่พี่" 9 ปีมันพิสูจน์อะไรมากมาย แต่คนที่เราคิดว่าขาดไม่ได้ พอเวลาผ่านไป เชื่อเถอะเราต้องเจอคนที่เข้าใจเราได้ดีกว่าครับ เชื่อผมนะวันนึงมันจะดีขึ้น เชื่อและเห็นคุณค่าของตัวเองให้มากๆ ผมผ่านมาแล้วครับ
สู้นะครับ
สมาชิกหมายเลข 7975416 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 7457891 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5624046 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3554678 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5049393 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 2433906 ซึ้ง, มนุษย์ผอมอยากเป็นแมวอ้วน* ซึ้ง, A little pig ถูกใจ, tanzmay ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2385135 ถูกใจรวมถึงอีก 17 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
เคยรักใครมากๆจนเหมือนจะเป็นรักแท้ แล้วถูกทิ้งไว้กลางทางไหมครับ จะผ่านไปยังไงดี
เรื่องมันยาวจะพยายามเล่าสั้นๆนะครับ จุดเริ่มต้น-จุดจบ รู้สึกมันน่าอดสูมาก
ช่วยอดทนอ่านกันหน่อยนะครับ อ่านผ่านๆก็ได้ แค่อยากรู้ใครเจอแบบนี้แล้วแก้ปัญหายังไง
ตอนนี้กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่มีกำลังใจทำงานต่อไป ในหัวยังคิดวนเวียนเรื่องเดิม
ขอเป็นคำแนะนำหรือวิธีการทำให้หลุดพ้นเรื่องนี้ไปจะขอบคุณมากเลยนะครับ
คือผมรักผู้หญิงคนนึงมากจนวางแผนจะแต่งงานกับเค้า ผมทำงานกรุงเทพแฟนอยู่เชียงใหม่ คบกันได้ 6 ปีตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย
ผมจะหาเวลาบินไปหาเดือนละ 1-2 ครั้ง ไปอยู่ที่นั่งประมาณ 1 อาทิตย์บางเดือนก็อยู่ทั้งเดือน ผมทำฟรีแลนซ์ครับ
บางเดือนว่างก็เลยอยู่ที่นั่นเลยช่วยทำงานบ้านกับไปรับไปส่ง แฟนผมทำงานที่มีความเครียดสูง ผมก็พยายามช่วยแบ่งเบาครับ
ไปๆมาๆอยู่ 5 ปีแล้วครับ ขับรถไปเอง บางครั้งก็รถไฟ เครื่องบิน รถไฟฟรีบ้าง รถทัวร์บ้างผสมกันไป ผมรู้สึกรักผู้หญิงคนนี้มาก
ภูมิใจครับที่เค้ารักผม คิดแบบนี้ตลอดคิดว่าเค้ารักผม เป็นแบบนี้มา 6 ปีเราไปเที่ยว ช่วยกันทำงานบ้าน ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายปี
ให้คำปรึกษากัน แบ่งเบาภาระซึ่งกันและกัน ไปรับไปส่ง เจอปัญหาชีวิตก็ช่วยกันแก้ ใช้ชีวิตเหมือนคู้รักทั่วไป
ไปอยู่นั่นก็ฝึกทำงานบ้าน รีดผ้า ถูบ้าน ซักผ้า ล้างห้องน้ำ จัดเตียง จัดโต๊เครื่องแป้ง ทิ้งขยะ บลาๆ Detail ในชีวิตผมไปร่วมมาหมดเลยครับพาพ่อแม่เค้าไปกินข้าว ไปรับปริญญาเค้า วันเกิด วันสำคัญต่างๆเก็บเรียบหมด ส่งดอกไม้ไปเซอร์ไพรส์บ้าง ให้เองบ้างคบกันแทบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย ยกเว้นเรื่องงอลบ้าง งี่เง่าบ้าง หรือบางทีโมโหใส่กัน ก็ง้อตลอดขอโทษก่อนตลอด แล้วก็กลับมาดีกันเหมือนเดิมจนช่วงหลังมานี้
ช่วง 1 ปีหลังนี้แฟนผมติดโทรศัพท์ครับ บอกให้ลดก็ลดได้ไม่นานกลับไปติดต่อ เค้าเล่นเกมส์โทรศัพท์แล้วมี ผช มาคุยเยอะผมก็พยายามเข้าใจเค้า เพราะงานเค้าเครียด อยากให้ผ่อนคลาย เลยบอกก็รักษาระยะไว้ด้วยล่ะอย่าให้กระทบเรื่องส่วนตัว ระยะหลังมานี้ช่วง 6 เดือนที่ผ่านมาแฟนผมเค้าไม่เหมือนเดิม เริ่มไม่สนใจ โทรไปก็บอกไม่ว่าง ไปหาก็ไม่ค่อยสนใจ ละเลย เล่นแต่โทรศัพท์ (ความรู้สึกเหมือนหาเรื่องทะเลาะ)บางทีก็โทรมาขุดคุ้ยอดีตที่ผ่านมานานหลายปี พูดว่าผมเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ แล้วก็บอกเลิกไปหลายครั้งผมก็เข้าไปง้อตลอด จนวันเกิดผม ก็โทรมา Happy Birthday ปกติเพราะผมไม่เคยได้ของขวัญวันเกิดมาหลายปีแล้ว จนตอนบ่ายๆโทรมาพูดประโยคเดิม แนวหาเรื่อง ตะคอก โวยวายใส่ผมก็ร้องไห้เหมือนเดิม มันเสียความรู้สึกก็เลยถามว่าทำไมต้องพูดแบบนี้ เค้าบอกว่าอยากให้เจ็บเล่นๆ ผมก็โกรธมาก+เสียใจ เลยวางสายไป ผมรอเค้าว่าเค้าจะสำนึกเรื่องที่เค้าคิดได้และติดต่อกลับมาบ้าง จนผ่านไป 3 วันผมโทรไป เค้าบอกผมว่ามีแฟนใหม่แล้วนะ แรกๆผมก็เครพผมก็เลยทิ้งระยะห่างหน่อย ทักไปเป็นเวลา (ตอนนั้นยังไม่เสียใจเพราะคิดว่าเค้าอาจจะประชดผม เพราะเค้าทำแบบนี้หลายครั้งแต่ผมก็ทักไปทุกวันนะ) จนอีก 3 วันผ่านไปเพื่อนผมเห็นเค้าโพสเฟซไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟนใหม่ 3 วันที่กรุงเทพ (ผมเลยทักไปถามด้วยว่าทำไมไปแล้วไม่บอกเลย แล้วถามว่าไปค้างคืนได้มีไรกันหรือเปล่า เค้าบอกมี ตอนนั้นผมรู้สึกใจสลายมาก) เค้าบอกว่า ให้ผมไปหาคนอื่นเถอะ เค้าอยากมีความสุข เค้าต้องเอาชนะผมให้ได้ เพราะถ้าเค้ากลับมาคบกับผมคือเค้าแพ้ (แฟนผมเป็นคนชอบเอาชนะ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ใครพูดใครอะไรก็ไม่เคยฟัง ไม่เคยขอโทษ เพราะคิดว่าตัวเองถูกตลอด) เค้าก็ขอโทษที่ทำแบบนี้แล้วให้ผมทำใจซะ เค้าบอกเวลาไม่สำคัญแล้วจะคบกันนานแค่ไหน จนตอนนี้ผ่านมา 8 วันแล้ว ผมยังกินข้าวได้น้อย นอนไม่หลับจนป่วย งานก็ทำได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ ในหัวคิดแต่ว่าเราทำอะไรผิดขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมทิ้งเราง่ายจัง ทำไมตอนคบกันรักกันตลอด หรือที่ผ่านมาแค่โกหก ณ ตอนนี้เค้าทักมาบอกรักผมทุกวัน ผมสับสน ในหัวมีแต่คำถามมากมาย ทำไมรักแล้วต้องทำแบบนี้ ทำไมถึงปล่อยให้ผมเป็นควาย ทำไมต้องเอาชนะผมด้วย ทำไม ทำไม ทำไม ไม่มีแม้แต่เหตุผลว่าทำไมถึงไป ณ ตอนนี้ผมก็ไม่เคยหลับได้สนิทเลย ได้แต่ยอมรับและเครพในการตัดสินใจของเค้าแล้วก็คิดถึงเค้าทุกวัน กลายเป็นคนอ่อนไหวขับรถก็ร้องไห้ บางทีกินข้าวก็ร้องไห้ กลายเป็นคนขี้ระแวง เช่น เอ๊ะหรือว่าเรื่องนี้เราทำผิดเค้าถึงเลิกกับเรา เอ๊ะเราทำแบบนี้หรอเค้าถึงไป คิดว่าเป็นความผิดตัวเองตลอด คิดว่าเป็นของตายมานานหรือเปล่า สับสนไปหมด ผมก็นั่งคิดทุกวันนะว่าต้องการเอาชนะผมจริงๆหรอ ผมไม่ได้แข่งอะไรด้วยอยู่แล้วชนะก็ชนะไปดิ แล้วที่เค้าคอยทักมาบอกรัก นอนให้เป็นเวลา กินข้าวด้วย เค้าทำเพราะอะไร เพราะรู้สึกผิด หรือเพราะรัก แล้วทำไมถ้ารักถึงทำแบบนี้กับผม ไม่รู้ควรจะรู้สึกอย่างไร ตอนนี้กระทบชีวิตประจำวันมากเลยครับ เพื่อนๆที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มีวิธีหาทางออกอย่างไรบ้างครับ อยากรู้สึกดีขึ้น ไม่อยากจมอยู่แบบนี้ครับทรมาณมาก
ตอนนี้ในเฟซมีรูปประมาณ 3000-4000 รูป ไม่รู้จะลบยังไงเลยครับ หดหู่มาก เหมือนตายทั้งเป็น
ยังดีที่พอมีครอบครัวและเพื่อนคอยรับฟังอยู่ ผมไม่ถามนะครับว่าจะกลับไปคบไหม เพราะส่วนตัวคงไม่แล้วครับ
โง่แต่คิดว่าจะโง่แบบมีลิมิต อยากผ่านเรื่องนี้ไปได้ครับ อยากรู้ว่ารับมือกันยังไงครับ ความรู้สึกที่ยังรักอยู่ ยังคิดถึง
ยังห่วง เข้าใจครับคบกันมา 6 ปีจะลืมในเดือนนึงก็เป็นไปได้ อยากได้ทางออกครับ ขอบคุณทุกท่านมากครับ
***ช่วงนี้เพื่อนสนิทที่สุดดันมาเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุพอดีด้วยครับ เลยจิตตกหนักมาก***
ขอบคุณทุกคำตอบนะครับขอเป็นคำแนะนำหรือวิธีการทำให้หลุดพ้นเรื่องนี้ไปจะขอบคุณมากเลยนะครับ