คือแบบเขาเป็นเพื่อนสมัยม.ต้นนะเรากับเขาไม่เคยคุยกันเลยพึ่งเคยได้คุยกันก็ตอนเข้ามหาลัยคือเขาเป็นคนที่แบบดีนะกลับบ้านไปรับไปส่งเป็นที่ดีคนนนึงแต่คือด้วยความที่เราโครตโลกส่วนัตวสูงพออยูากับเขาสักพักมันแต่ความเครียดความไม่เป็นตัวอขงตัวเองเริ่มพุ่งขึ้นสูงคือแบบประมาณว่าเครียดได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ว่าแบบกุเครียดกับจังเลยคือหลักการณืเขาเยอะเกินไปในชีวิตอ่ะคือเราไม่มีความทาสุขเลยที่อยู่กับเขาอ่ะคือแบบมันเหมือนเข้ากันไม่ค่อยได้ช่วงหลังๆนี้คุยกันก็ทะเลาะกันตลอดอยากสนิทด้วยแต่ทำไมมันดูห่างไกลจังแบบดูห่างไกลมากพยายามทำดีทุกอย่างเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีแต่ก็เหมือนกับว่ามันยังดีไม่พอคือเราเครียดมา ประมาณเป็นสัปดาห์แล้วอ่ะไม่ได้เครียดเรื่องเรียนนะเครียดเรื่องเขานี่แหละคือเขาเป็นผช.นะเวลาอยู่กับเขาแล้วไม่มีความสุขมีแต่ความเครียดแต่จำเป็นร่วมเดินทางกันคนนี่มีอะไรตักเตือนเราตลอดแต่เราอยู่ด้วยแล้วเครียดมากเหมือนเขากดขี่ข่มเหงเราเลยอ่ะมันมีแต่ความทุกข์ไม่ค่อยมีความสุขเลยหรือเป็นเราเองที่คิดผิดที่เดินทางร่วมกับเขาคือปัญหานี้เราไม่รู้จะแก้ยังไงเวลาคุยแชทกันคุยก็ไม่ได้คุยกันคือแบบหลักการเยอะเกินจนเราแบบโครตเครียดนี่แบบเขาต้องการจะดีขนาดไหนว่ะคือมันเยอะไปไหมอ่ะไม่ไหวอ่ะคือแบบความรู้สึกขงอเราคือมันแย่มากไม่รู้ว่าจะปรับตัวยังไงดีของเราเป็นแบบเรียบง่ายไงแต่ของเขาอ่ะมันแบบดูยุ่งเยิงดูยากไปหมดเลยชีวิตของเขาจำเป็นต้องมีนู้นนี่นั่นตลอดอ่ะคือแบบมันแย่มากมาากเครียดแล้วก็ปวดหัวจะไปด่าเขาปะทะกับเขามันก็ใช่เรื่องอ่ะเอาจริงคือแบบกดดันมาเยอะเลยอ่ะๆเลยอ่ะเราแบบโครตเบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมีแต่คนบังคับเราคนนะไม่ใช่หุ่นยนต์จะได้บังคับนู้นนี่นั้นๆอ่ะเป็นนคนดีแล้วได้ไม่ดีแบบนี้วันหลังไมม่ทงไม่ทำล่ะแต่ทำไงดีอ่ะมันฝังอยู่ในสายเลือดแล้วอ่ะ