เรื่องเริ่มมาจาก เมื่อปีก่อนเราเริ่มนอนแยกห้องกับแม่(เรานอนรวมกับพ่อแม่ตั้งแต่เด็กค่ะ) ช่วงแรกก็ปกติดี แต่มีคืนนึงเรากึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วฝันว่ามีเงาดำๆยืนอยู่ตรงหน้าต่าง(จังหวะนั้นเหมือนลืมตาขึ้นมาพอดี แล้วเหมือนภาพมันซ้อนกับที่ฝันอ่ะค่ะ) ซึ่งที่ห้องที่เรานอนเป็นชั้น3และไม่มีระเบียง...
ตั้งแต่นั้นมาเลยกลัวการนอนคนเดียวในห้องมืดๆ ต้องเปิดไฟหัวเตียงนอนทุกคืนเลยค่ะ พอมหาลัยย้ายไปนอนหอมีเมท ก็นอนปิดไฟได้แต่ยังรูเสึกไม่ปลอดภัย ชอบลืมตาขึ้นมาส่องรอบๆห้องอยู่บ่อยๆเหมือนโรคจิตอ่ะค่ะ เพราะเราจะชอบมโนว่ามีใครมายืนมองเราตอนหลับอยู่ค่ะ กลัวแต่ก็หยุดคิดไม่ได้
ช่วงนี้กลับมานอนที่บ้านเหมือนความกลัวก็กลับมาอีกแล้ว ดึกๆคือง่วงนะคะแต่ไม่กล้านอน ต้องเล่นคอมเล่นโทรศัพท์ให้มันง่วงจนสุดๆแล้วผลอยหลับไปเลย เป็นแบบนี้เกือบทุกคืน เช้ามาคือเพลียมาก มีวิธีแก้มั้ยคะไม่อยากให้ตัวเองนอนดึกแบบนี้ไปตลอดชีวิต😭

ปล.เราเป็นคนหูไวมาก ยิ่งตอนหลับตานอน ได้ยินเสียงอะไรนิดเดียวคือลืมตาทันที จากนั้นต้องข่มใจสักพักกว่าจะนอนต่อได้