คือตอนนี้ผมกำลังคิดหนักมากว่าจะทำยังไงกับตัวเองดีครับ
ส่วนตัวผมรู้สึกว่าตัวเองคิดอะไรไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไปเท่าไร (แต่ไม่ได้คิดว่าตัวเองพิเศษหรือแปลกอะไรนะครับ)
แต่มันเริ่มใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็โดนคนรอบข้างเตือน/แนะนำ มากขึ้นๆ เขาบอกว่าผมประหลาดเกินไปแล้ว
ผมรู้สึกผมขาดทักษะการเข้าสังคมมากๆ แต่โดยธรรมชาติผมเป็นคนพูดรู้เรื่อง สนุกสนาน เฮฮาปกติ
งงมั้ยครับ คือคนแบบนี้น่าจะเข้าสังคมได้ดี ใช่ คือผมไม่มีปัญหาเรื่องการทำความรู้จักคนใหม่ๆนะครับ ใครรู้จักผมใหม่ๆจะรู้สึกเข้าหาง่าย คุยง่าย
แต่ถ้ารู้จักกันมากขึ้นเรื่อยๆ  นิสัยผมก็จะค่อยๆออกมาทำให้เขาเห็น แล้วทุกคน "ย้ำนะครับ" ทุกคนบอกว่ามันไม่ปกติ
(ถ้ามีใครมาอ่านกระทู้นี้แล้วรู้สึกว่าผมไม่ได้แปลกอะไร ช่วยบอกผมทีครับ แต่ถ้าไม่ ก็แนะนำทีว่าผมปรับปรุงยังไงได้บ้าง)

ผมต้องการความช่วยเหลือจริงๆนะครับ อะไรก็ได้ช่วยผมที
อย่าเพิ่งรีบต่อว่า หาว่าผมกำลังสรุปให้ตัวเองดูพิเศษกว่าคนอื่น แตกต่างจากคนอื่น ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ
เดี๋ยวผมจะยกตัวอย่างสิ่งที่ผมคิดให้เห็นภาพทีละขั้นๆนะครับ แต่พื้นฐานความคิดหลักๆของผมเท่าที่สรุปได้คือ
-ผมเคารพความคิด ความชอบของคนอื่น ผมเคารพในสิทธิของทุกคนในการคิดอะไรก็ตามแม้มันจะพิสดารแค่ไหน
ขอแค่ไม่เดือดร้อนใครก็โอเค ผมรู้สึกว่าคุณค่าของคนคนนึงอยู่ที่ความเคารพ ความรักในตัวของตัวเอง ไม่ใช่ใครมาให้ค่าเรา
เรารักตัวเรา เรารู้คุณค่าในตัวเรามันโอเคแล้ว ไม่ต้องไปแสวงหาภายนอก ไม่ต้องหาการยอมรับจากภายนอก

ทีนี้ผมยกตัวอย่างความคิดผมที่เป็นปัญหานะครับ เช่น
สมมติผมเป็นคนตัวดำ อ้วน เตี้ย หน้าสิว แล้วมีคนเดินมาหาผม พูดใส่หน้าผมว่า "ไอ้อ้วน/เตี้ย/ดำ/หน้าสิว"
ผมจะไม่โกรธเขาครับ เพราะ "ผมเป็นแบบนั้นจริงๆอย่างที่เขาว่า"

ทีนี้ผมก็เลยมีความคิดว่า ในเมื่อสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง เขากำลังพูดสิ่งที่ผม "เป็นอยู่" จริงๆ ผมจะโกรธเขาทำไม???
เขาไม่ได้ใส่ร้ายอะไรผมซะหน่อย แล้วผมก็รู้สึกว่า "ความอ้วน, ผิวที่ดำ, ความเตี้ย , การมีสิว" ไม่ได้เป็นสิ่งเลวร้ายอะไร
มันไม่ได้บ่งบอกความดี/เลว คุณค่าในตัวผมแม้แต่นิดเดียว ฉะนั้น การที่มีคนเดินมาขยับปาก เปล่งเสียงใส่ผมด้วยคำพูดพวกนั้น
ผมไม่รู้ว่าจะโกรธเขาทำไม เพราะเขาก็พูดสิ่งที่เป็นความจริงของตัวผม คิดตามทันนะครับ

ทีนี้มันก็เป็นปัญหาตรงที่ ผมคิดว่าคนอื่นๆก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่ เพราะสิ่งที่ผมเขียนไปด้านบนก็เมคเซนส์ดี (ถ้าไม่ก็บอกผมด้วยนะครับ)
ปัญหาเลยเกิดตอนผมไปถามน้ำหนักผู้หญิง หรือพูดในเชิงว่าเขาอ้วน/น้ำหนักมาก "ผมโดนโกรธใส่"
ทีนี้ผมเลยมานั่งคิดว่า "เขาโกรธทำไม ในเมื่อผมพูดสิ่งที่เขากำลังเป็น ผมไม่ได้โกหก หรือใส่ร้ายอะไรเขาเลยนะ"
แล้วการที่ผู้หญิงคนหนึ่งอ้วน น้ำหนักมาก ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเลว/แย่ ถูกมั้ยครับ? มันแค่ภายนอกทั้งนั้น
ผมเองก็ไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่แย่อะไร "ผมเฉยๆมาก" คุณอ้วนก็อ้วนสิ คุณผอมก็ผอมสิ หน้าสิว ดำ หรืออะไรก็ตาม
ผมไม่ได้มองว่าคุณแย่เพราะปัจจัยพวกนั้นเลย  แต่พอผมไปบอกว่าผู้หญิงคนหนึ่งอ้วน กลับโดนโกรธ หาว่ากำลังไปต่อว่าเขา
กำลังทำตัวไม่มีมารยาท ทีนี้มันยาวเลยครับว่า การที่ผมไปบอกผู้หญิงคนหนึ่งว่าน้ำหนักมาก / อ้วน มันไร้มารยาทขนาดนั้นได้ยังไง
ความรู้สึกผม มันก็ไม่ต่างกับผมเดินไปหาเขาแล้วบอกว่า "เธอผมสีดำจังเลย" ถูกมั้ยครับ! ก็เขาผมสีดำ ผมพูดในสิ่งที่เขาเป็น
แต่ผมจะไม่โดนโกรธเพราะไปบอกว่า "เธอผมสีดำจังเลย" แต่กลับโดนโกรธเพราะบอกว่า "เธออ้วนจังเลย" เฮ้ย!! ทำไมอ่ะ ToT?

ประเด็นนี้ผมเลยสรุปว่า "แต่ละคนน่าจะมีความพอใจ/ไม่พึงพอใจในตัวเองที่ต่างกัน" ถ้าเราไปพูดจุดที่เขาไม่พอใจในตัวเอง
เขาจะหาว่าเรากำลังดูถูกเขา ต่อว่าเขา ทั้งๆที่ผม "ไม่ได้เจตนาอะไรแบบนั้นเลย"
ถ้าคุณเดินมาหาผมแล้วบอกว่าผมอ้วน ผมก็ไม่โกรธ ก็ผมอ้วนอ่ะ ทำไมต้องโกรธด้วย คุณพูดสิ่งที่เป็นตัวผม และผมภูมิใจในตัวเองอยู่แล้ว

แต่เราจะรู้ได้ยังไงครับ  ว่าใครที่เซนซิทีฟเรื่องอะไรบ้าง อะไรที่ควรพูดไม่ควรพูด
เพราะสำหรับผมผมยังแยกไม่ได้ คือตอนนี้พอแยกได้บ้างแล้ว แต่คิดว่าน้อยกว่าคนอื่นๆแน่ๆ
คือตอนนี้ผมก็ยังหาเหตุผลไม่ได้จริงๆนะครับ เช่น ทำไมการถามอายุผู้หญิงถึงเป็นการสื่อว่า เราจะหาว่าเธอแก่มั้ย
คือ "ผม แค่ อยาก รู้ ป่ะ วะ" ไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่ได้คิดจะบอกว่า คุณแก่จัง คุณยังสาวจัง บลาๆ แต่ทำไมการถามอายุผู้หญิงถึงไม่ควร

คือเราต้องพยายามเข้าไปในความคิดของคนอื่นทุกครั้งเวลาจะพูดคุยหรือสื่อสารอะไรเหรอครับ
ที่คนรอบตัวผมบอก จะเป็นทำนองว่า "คนอื่นๆเขาก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควร แต่ทำไมแกไม่รู้อ่ะ ทำไมคิดไม่ได้"
นั่นล่ะคือปัญหาของผมเลย ทำไมผมคิดไม่ได้ ไม่สิ ผมคิดแล้วนะ แต่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมเราจะถามเขาไม่ได้
ทำไมต้องโกรธกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ แบบนี้เราต้องพยายามเข้าใจความรู้สึกของทุกคนในโลกที่เราไปติดต่อสื่อสารด้วยหรือเปล่า
ว่าเขาจะโกรธมั้ย รู้สึกยังไง ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมว่ามันจะยากมากๆๆๆๆ เลยนะครับสำหรับผม เราจะเข้าไปในใจคนได้ยังไงกัน

แล้วผมก็ชอบโดนถามย้อนตลอดในเรื่องเดียวกัน เช่น ถ้ามีคนมาบอกแกอ้วน แกชอบมั้ยล่ะ? ผมก็ตอบเลยว่า "ผมเฉยๆ" ก็ผมอ้วนนี่
แต่ทำไมคนอื่นไม่เฉยๆเหมือนกันเหรอครับ อันนี้เรียกว่าผมประหลาดมั้ย? หรือคนอื่นประหลาด?
คือผู้หญิงทุกคนในโลกไม่ชอบความอ้วนเหรอครับ? การเข้าไปทักเขาว่าอ้วนถึงเป็นเรื่องที่ห้ามทำ มันแย่
ความอ้วนมันแย่ตรงไหนเหรอครับผมไม่เข้าใจจริงๆนะ ผมไม่เห็นว่ามันผิดอะไรเลยอ่ะครับ ทำไมคุณต้องรู้สึกแย่ด้วยที่มีคนบอกคุณอ้วน
คุณค่าของคุณอยู่ที่น้ำหนักตัวเหรอครับ คุณรู้สึกแย่เพราะคำพูดพวกนี้จริงๆเหรอครับ

คือที่ผมคิดแทบปวดหัวเนี่ยเพราะผมตีลังกาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่า การที่คนมาบอกว่าเราอ้วน เตี้ย ดำ ขาว บลาๆ
เราต้องโกรธคนเหล่านั้นจริงๆเหรอ ในเมื่อเราก็เป็นแบบที่เขาว่า แล้วสิ่งเหล่านั้นมันก็คือภายนอกที่ตัดสินอะไรในตัวเราไม่ได้เลย

เดี๋ยวนึกออกผมจะมาเขียนเพิ่มนะครับ แต่ขอคำแนะนำพี่ๆแค่นี้ก่อน ช่วยผมหน่อยว่าผมจะแก้ปัญหาเหล่านี้ยังไงดีครับ