- ในหมู่บ้านเล็กๆ เป็นที่อยู่ของนานาสัตว์ มีการแบ่งงานกันทำ...ไก่ มีหน้าที่ปลุกสมาชิกทุกตัว หมาป่า มีหน้าที่หาอาหาร หงส์ มีหน้าที่หาน้ำดื่ม แกะ มีหน้าที่สร้างและซ่อมแซมที่อยู่อาศัย และหมาน้อย มีหน้าที่เฝ้าระวังความปลอดภัย...ทุกตัวอยู่อย่างมีความสุข ดูแลซึ่งกันและกัน
- ตามหน้าที่และบทบาทของแต่ละตัว เมื่อเสร็จธุระของตนก็สามารถออกไปท่องเที่ยวนอกหมู่บ้านได้ ยกเว้นเจ้าหมาน้อย..ที่ต้องเฝ้าบ้านให้กับเพื่อนตลอด.ไม่สามารถออกไปไหนได้ จนเจ้าหมาน้อยมีความรู้สึกว่า งานของตนนั้นทำไมมันลำบากกว่าตัวอื่นๆ เทียบกับตำแหน่งของเพื่อนๆแล้วต่ำต้อยนัก
- ความเก็บกดในใจของเจ้าหมาน้อย ทำให้เริ่มมีปากเสียงและทะเลาะกับเพื่อนๆ จนถึงขั้นลงไม้ลงมือ วันหนึ่ง ในกรงของหมาน้อย. เจ้าไก่ผ่านมา จึงมีการสนทนากัน
"เอ้ยไอ้ไก่. ทำไมเอ็งสบายจังวะ ขันตอนเช้านิดเดียวเอง ข้าขอเปลี่ยนไปขันบ้างได้ไหม"หมาน้อยถาม
"เอ็งขันไม่ได้อย่างข้าหรอกนะ ไม่ต้องเปลี่ยน"ไก่ ตวาดกลับ หมาน้อยไม่พอใจตรงเข้าต่อสู้กัน..คิดว่าในกรงของข้าข้าชนะแน่ๆ แต่หลังการชุลมุนหมาน้อยโดนไก่จิกไป3ครั้ง แต่กัดไก่ไม่เข้าเลย ...สุดท้ายต้องยอมไก่. แต่ก็คิดแค้นในใจ
- ขณะที่ไก่เดินจากไป หมาป่าแวะมาเอาอาหารมาให้ "ข้าอยากออกไปหาอาหารบ้างได้ไหม" หมาน้อยถามหมาป่า "เจ้าไม่ว่องไวและล่าฉลาดเท่าข้า อย่าเลย" หมาป่าหมาตวาดกลับ หมาน้อยโมโห. เข้าต่อสู้กันอีก หมาน้อยกัดได้1ครั้ง เหมือนจะได้เปรียบแต่ก็โดนหมาป่ากัดคืน1ครั้ง ไม่มีใครชนะทั่งคู่จึงแยกย้ายไป. หมาน้อยยังคงทำหน้าที่เฝ้าบ้านเช่นเคย
- เมื่อไม่ได้เปลี่ยนหน้าที่กับไก่และหมาป่า หมาน้อยยิ่งเก็บกด วันต่อมาเพื่อนแกะก็เดินเอาเศษขนมาให้ในกรงกันจะได้อบอุ่น"เอ้ย ข้าอยากไปหาขนอย่างเจ้าบ้าง.. เปลี่ยนงานกันไหม"หมาน้อยถามเพื่อนแกะ "เจ้าไม่มีขนมากพอและข้าก็ไม่มีจมูกดมกลิ่นดีแบบเจ้านะ" เพื่อนแกะตวาดกลับ หมาน้อยมั่นใจในพลังตัวเองมาก แกะเจ้ามันอ่อนแอกว่าข้า จึงเข้าต่อสู้หวังจะชนะได้อย่างง่ายดาย หลังชุลมุน ปรากฎว่าหมาน้อยแพ้อีกแล้ว. ถึงแม้จะกัดได้2ครั้ง แต่ก็โดนแกะพุ่งชนไป2ครั้ง. และที่ต้องยอมก็เพราะแกะดีดขาใส่อีก8ครั้ง ..ชีวิตหมาน้อยเริ่มครุ่นคิด ทำไมเรามันกระจอกสิ้นดี ไม่มีปัญญาชนะไก่ หมาป่าหรือแกะได้เลย
- หลังการต่อสู้ที่ผ่านมา ส่งผลให้ จมูกอวัยวะสำคัญที่ต้องทำหน้าที่ดมกลิ่นศัตรูที่จะมารุกราน เริ่มมีบาดแผล หมาน้อยเองนึกตำหนิขาซ้าย ขาขวาทั้งขาหน้าขาหลังตัวเอง ทำหน้าที่ไม่ดีทำให้พ่ายแพ้.
- หมาน้อยจิตใจแย่ลง อวัยวะเริ่มแตกสามัคคี ความกดดันจากความพ่ายแพ้และสถานะที่ต่ำต้อย ความหวังสุดท้ายอยู่ที่เพื่อนหงส์ หมาน้อยจึงคิดจะเปลี่ยนเป็นหงส์.....
ครั้งนี้หมาน้อย หาวิธีจะเปลี่ยนเป็นหงส์ โดยไม่ต่อสู้. ช่วงนี้หงส์ออกกำลังบ่อย ท่าจะแข็งแรง. จึงเดินทางไปขอพรจากเทพเจ้าแห่งขุนเขา. "จากชีวิตที่ต่ำต้อยของหมาน้อยอย่างข้า ทำงานก็หนักกว่าใคร แต่ไม่มีใครเห็นความสำคัญ. ข้าอยากกลายร่างตัวเองเป็นหงส์...จะได้มีโอกาสชูหน้าชูตาบ้าง" ทันใดนั้นมีแสงสว่าง.....หมาน้อยกลายร่างเป็นนก....เป็นนก
- ใจเป็นหมาน้อยแต่ร่างเป็นนก ตกใจสอบถามกับเทพว่า"ไฉนเลยข้าไม่กลายเป็นหงส์ ทำไมเป็นนกแถมขนร่วงอีกด้วยแบบนี้" เทพบอกกับหมาน้อยร่างนกว่า"เจ้ามันขี้อิจฉาริษยายิ่งนัก เห็นใครยิ่งใหญ่เจ้าก็อยากจะเป็นอย่างเขา ความจริงหมาน้อยอย่างเจ้าก็มีหน้าที่และความสำคัญเท่ากับเพื่อนๆอยู่แล้ว. ถ้าเขาขาดเจ้า ทุกตัวในหมู่บ้านก็อยู่ไม่ได้ แต่เจ้ามันไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง....ข้าจึงให้เจ้าเป็นได้แค่นกเท่านั้น"
- จากเหตุครั้งนั้น..หมาน้อยยังคงครุ่นคิด เราจะขอกลับเป็นหมาหรือเป็นนกต่อไปดี ...วังวนความคิดจะอยู่อย่างนี้ในใจตลอดกาลนาน. จนกว่าจิตใจหมาน้อยจะเข้าใจตัวเอง....
- จบภาค1
- นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าจงภูมิใจกับหน้าที่และตัวตนของตัวเอง แต่ละคนมีความสำคัญเท่ากัน ขาดใครไม่ได้ ..อย่าคิดเป็นแบบใคร คุณเป็นอย่างเขาไม่ได้หรอก
ชีวิตไม่ได้มีแต่ลูกกลมๆ...ในนิทานและคำสอนเรื่องนี้ เพื่อนๆ คิดว่ามีประโยชน์ไหมครับ
- ตามหน้าที่และบทบาทของแต่ละตัว เมื่อเสร็จธุระของตนก็สามารถออกไปท่องเที่ยวนอกหมู่บ้านได้ ยกเว้นเจ้าหมาน้อย..ที่ต้องเฝ้าบ้านให้กับเพื่อนตลอด.ไม่สามารถออกไปไหนได้ จนเจ้าหมาน้อยมีความรู้สึกว่า งานของตนนั้นทำไมมันลำบากกว่าตัวอื่นๆ เทียบกับตำแหน่งของเพื่อนๆแล้วต่ำต้อยนัก
- ความเก็บกดในใจของเจ้าหมาน้อย ทำให้เริ่มมีปากเสียงและทะเลาะกับเพื่อนๆ จนถึงขั้นลงไม้ลงมือ วันหนึ่ง ในกรงของหมาน้อย. เจ้าไก่ผ่านมา จึงมีการสนทนากัน
"เอ้ยไอ้ไก่. ทำไมเอ็งสบายจังวะ ขันตอนเช้านิดเดียวเอง ข้าขอเปลี่ยนไปขันบ้างได้ไหม"หมาน้อยถาม
"เอ็งขันไม่ได้อย่างข้าหรอกนะ ไม่ต้องเปลี่ยน"ไก่ ตวาดกลับ หมาน้อยไม่พอใจตรงเข้าต่อสู้กัน..คิดว่าในกรงของข้าข้าชนะแน่ๆ แต่หลังการชุลมุนหมาน้อยโดนไก่จิกไป3ครั้ง แต่กัดไก่ไม่เข้าเลย ...สุดท้ายต้องยอมไก่. แต่ก็คิดแค้นในใจ
- ขณะที่ไก่เดินจากไป หมาป่าแวะมาเอาอาหารมาให้ "ข้าอยากออกไปหาอาหารบ้างได้ไหม" หมาน้อยถามหมาป่า "เจ้าไม่ว่องไวและล่าฉลาดเท่าข้า อย่าเลย" หมาป่าหมาตวาดกลับ หมาน้อยโมโห. เข้าต่อสู้กันอีก หมาน้อยกัดได้1ครั้ง เหมือนจะได้เปรียบแต่ก็โดนหมาป่ากัดคืน1ครั้ง ไม่มีใครชนะทั่งคู่จึงแยกย้ายไป. หมาน้อยยังคงทำหน้าที่เฝ้าบ้านเช่นเคย
- เมื่อไม่ได้เปลี่ยนหน้าที่กับไก่และหมาป่า หมาน้อยยิ่งเก็บกด วันต่อมาเพื่อนแกะก็เดินเอาเศษขนมาให้ในกรงกันจะได้อบอุ่น"เอ้ย ข้าอยากไปหาขนอย่างเจ้าบ้าง.. เปลี่ยนงานกันไหม"หมาน้อยถามเพื่อนแกะ "เจ้าไม่มีขนมากพอและข้าก็ไม่มีจมูกดมกลิ่นดีแบบเจ้านะ" เพื่อนแกะตวาดกลับ หมาน้อยมั่นใจในพลังตัวเองมาก แกะเจ้ามันอ่อนแอกว่าข้า จึงเข้าต่อสู้หวังจะชนะได้อย่างง่ายดาย หลังชุลมุน ปรากฎว่าหมาน้อยแพ้อีกแล้ว. ถึงแม้จะกัดได้2ครั้ง แต่ก็โดนแกะพุ่งชนไป2ครั้ง. และที่ต้องยอมก็เพราะแกะดีดขาใส่อีก8ครั้ง ..ชีวิตหมาน้อยเริ่มครุ่นคิด ทำไมเรามันกระจอกสิ้นดี ไม่มีปัญญาชนะไก่ หมาป่าหรือแกะได้เลย
- หลังการต่อสู้ที่ผ่านมา ส่งผลให้ จมูกอวัยวะสำคัญที่ต้องทำหน้าที่ดมกลิ่นศัตรูที่จะมารุกราน เริ่มมีบาดแผล หมาน้อยเองนึกตำหนิขาซ้าย ขาขวาทั้งขาหน้าขาหลังตัวเอง ทำหน้าที่ไม่ดีทำให้พ่ายแพ้.
- หมาน้อยจิตใจแย่ลง อวัยวะเริ่มแตกสามัคคี ความกดดันจากความพ่ายแพ้และสถานะที่ต่ำต้อย ความหวังสุดท้ายอยู่ที่เพื่อนหงส์ หมาน้อยจึงคิดจะเปลี่ยนเป็นหงส์.....
ครั้งนี้หมาน้อย หาวิธีจะเปลี่ยนเป็นหงส์ โดยไม่ต่อสู้. ช่วงนี้หงส์ออกกำลังบ่อย ท่าจะแข็งแรง. จึงเดินทางไปขอพรจากเทพเจ้าแห่งขุนเขา. "จากชีวิตที่ต่ำต้อยของหมาน้อยอย่างข้า ทำงานก็หนักกว่าใคร แต่ไม่มีใครเห็นความสำคัญ. ข้าอยากกลายร่างตัวเองเป็นหงส์...จะได้มีโอกาสชูหน้าชูตาบ้าง" ทันใดนั้นมีแสงสว่าง.....หมาน้อยกลายร่างเป็นนก....เป็นนก
- ใจเป็นหมาน้อยแต่ร่างเป็นนก ตกใจสอบถามกับเทพว่า"ไฉนเลยข้าไม่กลายเป็นหงส์ ทำไมเป็นนกแถมขนร่วงอีกด้วยแบบนี้" เทพบอกกับหมาน้อยร่างนกว่า"เจ้ามันขี้อิจฉาริษยายิ่งนัก เห็นใครยิ่งใหญ่เจ้าก็อยากจะเป็นอย่างเขา ความจริงหมาน้อยอย่างเจ้าก็มีหน้าที่และความสำคัญเท่ากับเพื่อนๆอยู่แล้ว. ถ้าเขาขาดเจ้า ทุกตัวในหมู่บ้านก็อยู่ไม่ได้ แต่เจ้ามันไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง....ข้าจึงให้เจ้าเป็นได้แค่นกเท่านั้น"
- จากเหตุครั้งนั้น..หมาน้อยยังคงครุ่นคิด เราจะขอกลับเป็นหมาหรือเป็นนกต่อไปดี ...วังวนความคิดจะอยู่อย่างนี้ในใจตลอดกาลนาน. จนกว่าจิตใจหมาน้อยจะเข้าใจตัวเอง....
- จบภาค1
- นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าจงภูมิใจกับหน้าที่และตัวตนของตัวเอง แต่ละคนมีความสำคัญเท่ากัน ขาดใครไม่ได้ ..อย่าคิดเป็นแบบใคร คุณเป็นอย่างเขาไม่ได้หรอก