มาป่าตัวหนึ่งเดินมาที่ลำธาร  เห็นลูกแกะตัวหนึ่งก้มดื่มน้ำอยู่ปลายลำธารก็คิดจะจับกินเป็นอาหารจึงแกล้งโมโห  ตวาดหาเรื่องว่า   " หน่อยแน่!  เจ้าลูกแกะ  เจ้ากล้าดียังไง  ถึงเดินลงไปกวนน้ำให้ขุ่นจนข้าดื่มน้ำไม่ได้แล้ว "
           ลูกแกะตัวสั่นตอบด้วยความหวาดกลัวว่า  " คงไม่ใช้ข้าหรอก  เพราะข้าดื่มน้ำอยู่ที่ปลายลำธาร  จะไปทำน้ำขุ่นได้ไง "  หมาป่ารู้สึกเสียหน้าแต่ก็ยังพาลต่ออีกว่า  " ถึงแม้เจ้าจะไม่ได้ทำเรื่องนี้  แต่เมื่อหกเดือนก่อนข้ารู้น่ะว่าเจ้าพูดถึงข้าเสีย ๆ หาย ๆ "
           ลูกแกะรีบบอก  " แต่ตอนนั้นข้ายังไม่ได้เกิดเลยด้วยซ้ำ "  หมาป่าเจ้าเล่ห์นิสัยพาลยังไม่ยอมลดละ   " ถ้าอย่างนั้น  ต้องเป็นพ่อของเจ้าแน่ ๆ ที่พูดให้ร้ายข้า  เพราะฉะนั้นเจ้าต้องชดใช้แทนพ่อของเจ้า "  หมาป่าพูดจบก็กระโจนเข้าขย้ำลูกแกะผู้น่าสงสารทันที.
 
 

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนพาลย่อมหาเรื่องกล่าวร้ายผู้อื่นได้เสมอ  แม้ผู้นั้นจะไม่มีความผิดก็ตาม    
 
พิธาเอ้ย เจ้าเปรียบดั่งลูกแกะที่น่าสงสารจริงๆ ไม่รู้จะช่วยเจ้าได้อย่างไร