คือ เรียนจบไปแระ เริ่มทำงานได้เกือบ1ปีกว่า

พ่อเริ่มเอ่ย อยากให้กลับบ้าน พ่ออยากให้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนวัยเด็กอีกครั้ง (พ่อบอกว่าชีวีตนี้ไม่รู้จะตายวันไหน อยากอยู่ใกล้ลูก ฐานะมีจน ไม่สำคัญหรอก  แล้วว่าเรา ว่า ไปข้างหน้า ไม่ห่วงพ่อแม่ข้างหลัง
)

ส่วนแม่บอก ให้กลับมาเยี่ยมพอ กลับมาบ้านไม่รู้จะหางานทำอะไร ขายของก้อไม่ได้เหมือนแต่ก่อน (อยู่ สามจังหวัดชายแดนใต้) อาจพอเลี้ยงตัวเองได้ แต่สร้างอะไรต่อยาก
คริบครัวเราอยู่ที่นู้ แกก้อไม่อยากให้แตกแยก   ให้ไปหาฝันตัวเอง
แม่ก้อบอก แม่แบบนี้แระคึดถึงลูก

เราแค่ได้กลับช่วงเทศกาลแค่นั้น
กลับบ่อยๆ เงินก้อไม่ค่อยมีหรอก ได้เก็บแล้วเดินทางที่เดียว ไปรถไฟ รถทัวร์ เดินทางข้ามวันเลย
ไปเครื่องบินใช้เวลาครึ่งวัน

สองจิตสองใจเลย อยากกลับก้ออยาก แต่กลับไป แล้ววันหนึ่งกลับมาหางานอีกรอบ จะยากขึ้น

ให้พ่อแม่ย้ายมานี้ ก้อไม่เอา ไม่ยอม

ปล. ทีพี่ชายอยู่กับพ่อแม่ / แต่โทรคุยกับแม่ทุกวัน
บางที่คุยกับพ่อ พ่อชอบร้องให้ แกคึดถึงเรามากๆแระ แม่เลยตัดปัญหาให้คุยนานๆที คุยทีไรพ่อชอบร้องให้ ทำให้เรารู้สึกผิด